finanse 

po polsku


FINANSE



Dla
wszystkich, dla których finanse i ekonomia to temat tabu, a musz± je znaæ bo tego
wymagaj± na studiach przygotowali¶my zestaw pojêæ i opracowañ. Znajdziecie równie¿
gotowe ¶ci±gi z tego tematu. ¦ci±gi i opracowania mo¿na sobie ¶ci±gn±æ poprzez
linki podane na koñcu tego opracowania. Je¶li macie uwagi, pytania piszcie.





INDEX
POJÊÆ





Nr
indexu

Temat



I



II
Zasoby i fundusze
pieniê¿ne


III
Pojêcie równowagi
pieniê¿nej


IV
Polityka
antyinflacyjna i jej instrumenty


V
Pojêcia polityki
bud¿etowej


VI
Ubezpieczenia
spo³eczne w Polsce (banki, operacje bankowe itp.)


VII



VIII
Gie³da papierów
warto¶ciowych


IX
Finansowanie
jednostek bud¿etowych


X




Przepraszamy za ten index. Nie jest doskona³y. Ale z braku
laku dobry ... (My¶lê, ¿e wybaczycie).





 



I. Definicja finansów



I.1. Definicja finansów.



Finanse to ogó³ zjawisk ekonomicznych
zwi±zanych z ruchem pieni±dza w procesie podzia³u i wymiany bogactwa. Dziel± siê na
finanse publiczne i prywatne.



I.2. Pojêcie pieni±dza i jego funkcje.



Pieni±dz wed³ug



- teorii funkcjonalnej to, to co
pe³ni funkcje pieni±dza,




- teorii nominalnej
to, to co pañstwo
uzna za pieni±dz.



Funkcje pieni±dza w teorii funkcjonalnej
- miernik warto¶ci,



- ¶rodek cyrkulacji,



- ¶rodek wymiany,



- gromadzenia skarbu,



- pieni±dza ¶wiatowego.



I.3. Zasoby i fundusze pieniê¿ne.



I.4. Podmiotowa klasyfikacja zjawisk finansowych.



Ruch pieni±dza - to procesy gromadzenia,
podzia³u i jego wydatkowania.



Ze wszystkich podmiotów w gospodarce
wyodrêbnia siê grupy podmiotów w których dominuj± te same typy przep³ywów
pieniê¿nych



- pañstwo, przewaga b.



- przedsiêbiorstwa, (bankowe,
ubezpieczeniowe i pozosta³e przedsiêbiorstwa)



- gospodarstwa domowe, przewaga a.



Przedmiotowa klasyfikacja zjawisk
finansowych -



a. przychody i wydatki materialne,



b. przychody i wydatki redystrybucyjne,



c. przychody i wydatki kredytowe,



I.5. Funkcje finansów.



- redystrybucyjna - pozwala na podzia³
bogactwa,



- stymulacyjna - wykorzystuje pewne
instrumenty finansowe do pewnych zachowañ spo³ecznych,



- kontrolna - wykorzystuje instrumenty
finansowe do wczesnego diagnozowania gospodarki



I.6. Pojêcie systemu finansowego.



System finansowy to ogó³ norm prawnych
reguluj±cych procesy gromadzenia i wydatkowania ¶rodków pieniê¿nych.



I.7. Ogniwa systemu finansowego.



Finanse



- pañstwa,



- banków,



- instytucji ubezpieczeniowych,



- pozosta³ych przedsiêbiorstw,



- gospodarstw domowych.



I.8. Pojêcie gospodarki finansowej.



Gospodarka finansowa - ogó³ czynno¶ci,
które wi±¿± siê z ruchem pieni±dza. Jest to dzia³alno¶æ polegaj±ca na tworzeniu,
gromadzeniu, dzieleniu i wydatkowaniu zasobów pieniê¿nych



Obejmuje - planowanie, kontrolê,
rachunkowo¶æ i sprawozdawczo¶æ.



Dzieli siê na politykê finansow± (podatkow±,
kredytow±, celn±),
politykê o¶wiatow± oraz inne.



I.9. Pojêcie polityki finansowej.



Polityka finansowa to wyznaczanie celów i
dobór ¶rodków ich realizacji.



Cele - wzrost gospodarczy, ograniczenie
inflacji, ograniczenie bezrobocia.



I.10. Finanse a prawo finansowe.



Prawo finansowe jest to ogó³ norm
prawnych reguluj±cych dzia³alno¶æ finansow±.



Wyró¿niamy prawo : bud¿etowe,
podatkowe, celne, finansowe ubezpieczeñ pañstwowych, finansowe samorz±du
terytorialnego, walutowe i dewizowe, bankowe, finansowe podmiotów gospodarczych.



 



II.1. Pojêcie równowagi gospodarczej.



Równowaga gospodarcza to stan równowagi
rynkowej - jest w tedy gdy popyt jest zrównowa¿ony z poda¿±. Jest to te¿ stan
równowagi pomiêdzy popytem i poda¿± w systemie pe³nego wykorzystania czynników
produkcji.



II.2. Pojêcie równowagi pieniê¿nej.



II.3. Stany nierównowagi : deflacja i inflacja.



Deflacja -



Inflacja - sta³y spadek si³y nabywczej
pieni±dza w gospodarce spowodowany sta³ym wzrostem cen



II.4. Wp³yw inflacji na stan gospodarki.



Podzia³ inflacji ze wzglêdu na :



a. wp³yw na gospodarkê - barbarzyñska
(niszczy gospodarkê i mechanizmy ekonomiczne),



- cywilizowana (przyczynia siê do rozwoju
gospodarczego),



b. wzrost gospodarczy - klasyczna
(powoduje wzrost gospodarczy w pewnych granicach),



- stagflacja (pierwszy raz wyst±pi³a w
70 latach),



- stumpflacja (mimo inflacji istnieje
zjawisko spadku gospodarczego),



c. tempo rozwoju gospodarczego :



- pe³zaj±ca (zezwala na rozwój
gospodarczy),



- krocz±ca ,



- galopuj±ca = superinflacja (pozwala
jeszcze na istnienie rynku),



- hiperinflacja (przestaje istnieæ rynek,
ka¿da transakcja jest indywidualna) ,



- stratoinflacja (jest to inflacja
galopuj±ca, ale bardzo zmienna ze wzglêdu na stopy inflacji).



Podzia³ inflacji ze wzglêdu na
przejawianie siê : jawna, ukryta, sta³a, okresowa.



II.5. Wspó³czesne teorie inflacji.



Teoria inflacji : kosztowa - spowodowana
wzrostem kosztów wytwarzania,



dochodowa - jest konsekwencj± walki o
podzia³ dochodu (przydzia³ subsydiów),



popytowa - spowodowana wzrostem popytu



II.6. Klasyfikacja zjawisk inflacyjnych.



Ze wzglêdu na zjawisko nasilania siê :
popytowa - nadmierny popyt,



kosztowa - rosn±ce koszty,



pieniê¿na - przyrost masy ¶rodków
pieniê¿nych.



Jest te¿ inflacja : bud¿etowa -
nadmierny wyp³yw pieni±dza z bud¿etu,



kredytowa - nadmierny wyp³yw pieni±dza z
banków,



p³acowa - nadmierny wyp³yw pieni±dza
p³acowego.



II.7. Polityka antyinflacyjna i jej instrumenty.



II.8. Inflacja w Polsce.



III.1. Pojêcie finansów publicznych.



Finanse publiczne to zasoby pieniê¿ne,
operacje tymi zasobami oraz normy prawne je reguluj±ce.



III.2. Finanse publiczne, a finanse prywatne.



Finanse publiczne
to zjawiska i
procesy zwi±zane z tworzeniem i rozdysponowywaniem funduszy publicznych (bud¿etu
pañstwa, gminy, ubezpieczeñ spo³ecznych i innych funduszy publicznych.




Fundusze prywatne
to gromadzone na
zasadzie dobrowolno¶ci ¶rodki do realizacji celów osobistych, zakres ich jest bardzo
w±ski i dokonywane operacje nie rzutuj± na ogóln± równowagê finansow± pañstwa.



III.3. Funkcje finansów publicznych.



Funkcja : alokacyjna -
gromadzenie i wydatkowanie zasobów pieniê¿nych, redystrybucyjna - dla
alokacji dóbr publicznych i realizacji potrzeb dokonuje siê tego za po¶rednictwem
bud¿etu poprzez system podatków, po¿yczek, sk³adek ubezpieczeniowych oraz system
wydatków publicznych., stabilizacyjna - oddzia³ywanie za pomoc±
instrumentów polityki finansowej i monetarnej na globalny popyt w gospodarce w celu
zapewnienia mo¿liwie pe³nego potencja³u gospodarki.



III.4. Pojêcie Skarbu Pañstwa.



Skarb Pañstwa to ogó³ maj±tku
narodowego nie bêd±cego w dyspozycji innych jednostek organizacyjnych.



III.5. Funkcje Skarbu Pañstwa.



Funkcje Skarbu Pañstwa to :



funkcja kasjera - zapewnienie p³ynno¶ci
finansowej pañstwa,



funkcja bankiera - w³a¶ciciel maj±tku
pañstwowego.



III.6. Pojêcie Bud¿etu Pañstwa.



Jest to plan bezzwrotnego gromadzenia
¶rodków na scentralizowanym funduszu w celu realizacji funkcji pañstwowych, uchwalony
przez parlament w formie ustawy.



III.7. Funkcje Bud¿etu Pañstwa.



Funkcje Bud¿etu Pañstwa to : funkcja
redystrybucyjna, stymulacyjna, kontrolna, polityczna, ekonomiczna



III.8. Zasady bud¿etowe.



Wystêpuj± zasady : powszechno¶ci
- pañstwo obejmuje wszystkie dziedziny ¿ycia gospodarczego, jedno¶ci formalnej i
materialnej
- w danym pañstwie istnieje jeden bud¿et, szczegó³owo¶ci
- dochody i wydatki zapisane s± sposób szczegó³owy, zupe³no¶ci,
przejrzysto¶ci,
równowagi bud¿etowej, jednoroczno¶ci, uprzednio¶ci,
jawno¶ci
.



III.9. Procedury planowania, uchwalania i wykonywania
bud¿etu.



Podstawowa konstrukcja bud¿etu jest
oparta na zasadzie jedno¶ci materialnej.



Etapy procedury bud¿etowej : opracowanie
projektu bud¿etu
- RM ustala wytyczne i zasady za³o¿eñ polityki
spo³eczno-gospodarczej, MF opracowuje i wydaje wytyczne szczegó³owe (nota bud¿etowa),
RM uchwala projekt i z uzasadnieniem przedstawia go Sejmowi i Senatowi (do 15 listopada),




uchwalenie bud¿etu
- nastêpuje w
formie ustawy, a je¿eli jest to niemo¿liwe uchwala siê prowizorium bud¿etowe,




wykonywanie bud¿etu
- organy
ustalaj±ce zasady prawne wykonania bud¿etu (Sejm, Senat, RM, MF, M. resortowi), organy
sprawuj±ce nadzór na wykonaniem bud¿etu, organy wykonuj±ce obs³ugê kasow± bud¿etu
(NBP), organy bezpo¶rednio pobieraj±ce dochody i realizuj±ce wydatki




sprawozdawczo¶æ i kontrola finansowa
wykonania bud¿etu
- Sejm, MF, zarz±dy gmin i inne oraz NIK .



W planowaniu wydatków stosowane s± :
ogólne standardy wydatków, standardy z³o¿one, standardy szczegó³owe.



III.10. Klasyfikacja dochodów bud¿etowych.



Wyró¿niamy trzy podstawowe kryteria
klasyfikacji dochodów bud¿etowych :



- ekonomiczne - grupowanie
dochodów wed³ug ¼ród³a pochodzenia - g³ówna grupa to zasoby pieniê¿ne
przedsiêbiorstw i ludno¶ci,



- prawne - bezzwrotne i
zwrotne, odp³atne i nieodp³atne, przymusowe i dobrowolne, zasadnicze i uboczne.,



- organizacyjne - dokonuje
siê podzia³u na dochody poszczególnych rodzajów bud¿etu.



III.11. Pojêcie podatku.



Podatek jest ¶wiadczeniem, ogólnym,
zasadniczym, bezzwrotnym i nieodp³atnym, jednostronnie ustalonym i pobieranym przez
pañstwo od okre¶lonego podmiotu gospodarczego.



III.12. Cechy i funkcje podatku.



Cechy podatku to : przymusowo¶æ,
bezzwrotno¶æ, nieodp³atno¶æ, ogólno¶æ oraz podmiotowo¶æ, elementy okre¶laj±ce
warunki, wysoko¶æ i terminy p³atno¶ci.



Funkcje podatku : fiskalna - zasilaj±ca
bud¿et,



regulacyjna - kszta³tuje dochody,



stymulacyjna - wywiera wp³yw na
dzia³ania jednostek oraz na kierunki i tempo rozwoju.



III.13. Zasady podatkowe.



Zasady : fiskalne - dotycz±
wydajno¶ci i elastyczno¶ci podatków,




gospodarcze
- w³a¶ciwy wybór
¼róde³ podatkowych oraz uwzglêdnienie ekonomicznych skutków opodatkowania,




sprawiedliwo¶ci
- zapewnienie
powszechno¶ci i równo¶ci opodatkowania,




techniki podatkowej
- gwarancja
pewno¶ci, dogodno¶ci, tanio¶ci i prostoty podatku.



III.14. Elementy techniki podatkowej.



Elementy techniki podatkowej to : podmiot
podatku, przedmiot podatku, podstawa opodatkowania, stawka podatkowa, skala podatkowa
(proporcjonalna, progresywna - globalna i ci±g³a, degresywna, regresywna), zwolnienia,
ulgi i zwy¿ki podatkowe, warunki p³atno¶ci,



III.15. Rodzaje podatków.



Wyró¿niamy podatki : maj±tkowe,
przychodowe, dochodowe, od wydatków.



III.16. Pojêcie polityki podatkowej.



Polityka podatkowa to
zinstytucjonalizowany sposób stosowania obowi±zuj±cych przepisów podatkowych



III.17. Polski system podatkowy.



Ogó³ podatków pobieranych przez dane
pañstwo na zasadach zwartej i jednolitej ca³o¶ci pod wzglêdem prawnym i ekonomicznym..
System podatkowy stanowi rezultat dzia³alno¶ci w³adzy i organów finansowych. Organy te
tworz± podstawowe konstrukcje podatkowe : podmiot, przedmiot, podstawa opodatkowania,
wysoko¶æ i zasady p³atno¶ci podatku.




Wady polskiego systemu podatkowego

- zbyt du¿a liczba podatków, zbyt wysoki poziom obci±¿eñ podatkowych, brak
stabilno¶ci rozwi±zañ podatkowych, uznaniowo¶æ.



III.18. C³o.



Jest to przymusowe, nieodp³atne i
bezzwrotne ¶wiadczenie pieniê¿ne pobierane przez pañstwo od przywozu, wywozu i
przewozu towarów przez obszar celny danego kraju.



S± c³a : importowe, eksportowe i
tranzytowe. Cel - c³a fiskalne i ekonomiczne (np. ochronna rynku). Obliczane : od
warto¶ci, od ilo¶ci lub wagi, mieszane, alternatywne.



III.19. Op³ata.



Jest to jednostronnie okre¶lone
bezzwrotne i odp³atne ¶wiadczenie pieniê¿ne o charakterze ogólnym, pobierane od osób
fizycznych i prawnych przez pañstwo lub instytucjê ¶wiadcz±c± us³ugi na podstawie
obowi±zuj±cych aktów prawnych.



III.20. Klasyfikacja wydatków bud¿etowych.



Wydatki sektora publicznego obejmuj±
wydatki : bud¿etu pañstwa, bud¿etów lokalnych, funduszy publicznych..



Klasyfikacja wydatków bud¿etu pañstwa :
wed³ug przedmiotu wydatkowania (na funkcjonowanie pañstwa jako ca³o¶ci,
socjalno-kulturalne, na gospodarkê, obs³ugê d³ugu pañstwowego), wydatki bie¿±ce i
inwestycyjne, wydatki osobowe, wydatki rzeczowe



III.21. Pojêcie gospodarki bud¿etowej.



Gospodarka bud¿etowa polega na :
planowaniu bud¿etowym, gromadzeniu dochodów bud¿etowych, dokonywaniu wydatków
bud¿etowych, kontroli przestrzegania dyscypliny finansowej.



III.22. Formy gospodarki bud¿etowej i
pozabud¿etowej.



W dzia³alno¶ci bud¿etowej wyró¿niamy
dzia³alno¶æ brutto i netto - jednostki bud¿etowe, zak³ady bud¿etowe, gospodarstwa
pomocnicze.



W dzia³alno¶ci pozabud¿etowej -
o¶rodki specjalne, gospodarstwa pomocnicze



W dzia³alno¶ci parabud¿etowej
wyró¿niamy fundusze ¶wiadczeñ spo³ecznych - FUS, FA, FRON, FG¦P, FERR, PFK



III.23. D³ug publiczny.



Problem zad³u¿enia krajowego i
zagranicznego powsta³ w 90 latach w wyniku przejêciem zobowi±zañ za zad³u¿enie
zagraniczne Polski powsta³e w okresie gospodarki centralnie kierowanej. Obs³uga tego
d³ugu mo¿e byæ jedna z barier rozwoju i uzdrowienia finansów publicznych.



III.24. Pojêcie polityki bud¿etowej.



III.25. Finanse samorz±du terytorialnego.



Dochody : podatki, op³aty i inne wp³ywy
okre¶lone w odrêbnych ustawach jako dochody gminy, dochody z maj±tku gminy, subwencja
ogólna z bud¿etu centralnego, subwencja o¶wiatowa oraz nadwy¿ki bud¿etowe z lat
ubieg³ych, dotacje celowe, spadki i darowizny, inne dochody.



III.26. Polskie prawo bud¿etowe.



Klasyfikacja bud¿etowa to sposób
grupowania jednorodnych dochodów i wydatków bud¿etowych. Kryteria - podmiotowe,
przedmiotowo-funkcjonalne, rodzajowe. Klasyfikacja na czê¶ci bud¿etu na czê¶ci,
dzia³y, rozdzia³y, paragrafy.



III.27. Bud¿et w Polsce.



IV.1. Pojêcie ubezpieczenia spo³ecznego.



Ubezpieczenie spo³eczne to zabezpieczenie
obywateli przed niedostatkiem spowodowanym utrat± zdolno¶ci do pracy na skutek wieku,
choroby lub inwalidztwa.



IV.2. Ubezpieczenie a zabezpieczenie spo³eczne.



Ubezpieczenie spo³eczne jest dostêpne w
zasadzie jedynie dla ubezpieczonych i ma charakter powszechny, dotyczy pracowników i ich
rodzin, rzemie¶lników, rolników. Warunek to op³acanie sk³adek..



Przedmiotem zabezpieczenia spo³ecznego
jest zdolno¶æ do pracy i zarobkowania oraz zdrowie i ¿ycie ubezpieczonego.



IV.3. Funkcje ubezpieczenia spo³ecznego.



Funkcja : ochrony ubezpieczonego,
rozdzielcza, polityki ludno¶ciowej, polityki zatrudnienia, ekonomiczno fiskalna



IV.4. Rodzaje ¶wiadczeñ z ubezpieczenia
spo³ecznego.



¦wiadczenia ubezpieczeniowe s± rzeczowe
(pomoc lecznicz±) i pieniê¿ne (zasi³ki jednorazowe i krótkookresowe oraz emerytury i
renty). Do krótkookresowych nale¿± zasi³ek chorobowy, macierzyñski, pielêgnacyjny,
opiekuñczy, pogrzebowy, z tytu³u urodzenia dziecka. Do d³ugookresowych nale¿±
emerytury, renty inwalidzkie



IV.5. Sposoby finansowania systemu ubezpieczeñ
spo³ecznych.



Wydatki zwi±zane z realizacj±
ubezpieczenia spo³ecznego pokrywane s± z FUS. Na dochody sk³adaj± siê wp³ywy ze
sk³adek na ubezpieczenie spo³eczne, dotacje bud¿etu pañstwa, wp³aty zagranicznych
instytucji ubezpieczeniowych oraz ró¿ne inne dochody (odsetek, kar, refundacji).



IV.6. Ubezpieczenia spo³eczne w Polsce.



V.1. Pojêcie banku.



Bank to instytucja finansowa, która w
sposób zarobkowy zajmuje siê po¶rednictwem pomiêdzy podmiotami posiadaj±cymi czasowo
wolne ¶rodki a podmiotami, które zg³aszaj± na te ¶rodki popyt.



V.2. Pojêcie systemu bankowego.



System bankowy to ogó³ norm prawnych,
które reguluj± procesy gromadzenia, podzia³u i wydatkowania ¶rodków pieniê¿nych.



V.3. Rodzaje systemów bankowych.



Wyró¿niamy system monobankowy
(teoretyczny, niewystêpuj±cy) - BC->K, dwuszczeblowy (BC->BK->K), mieszany
(BC->BK, BC->K, BK->K)



V.4. Bank centralny i jego funkcje.



Bank centralny - to bank pañstwowy
spe³niaj±cy równocze¶nie funkcje :




a/
banku emisyjnego- dokonuje
emisji pieni±dza jest zawsze wyp³acalny,




b/
banku banków - bank
centralny jest bankiem rezerwowym dla banków operacyjnych (komercyjnych).




c/ banku gospodarki narodowej i banku
pañstwa
- przez co jest regulatorem ca³ego obiegu pieniê¿nego wewn±trz kraju,
równowagi bilansu p³atniczego, jest bankierem pañstwa w zakresie udzielania kredytów
dla rz±du obs³ugi d³ugu pañstwowego, dba o stabilno¶æ waluty narodowej, zajmuje siê
obs³ug± i organizacj± p³atno¶ci zagranicznych.




Bank centralny -
zestawia plan
pieniê¿ny dla ca³ego systemu bankowego, okre¶la globaln± wielko¶æ kredytów
po¶rednio wp³ywa na dzia³alno¶æ innych banków poprzez stopê procentow±, wielko¶æ
udzielanych kredytów refinansowych i stopê obowi±zkowej rezerwy.




Bank centralny interweniuje na rynek
pieniê¿ny przez :




operacje otwartego rynku - polega na
tym, ¿e bank centralny upowa¿niony jest do zakupów i sprzeda¿y krótkoterminowych
papierów warto¶ciowych przewa¿nie pañstwowych (weksli skarbowych).


politykê redyskontow±,


politykê procentow±,





Refinansowanie banków
- polega na
udzielaniu kredytów przez bank centralny pozosta³ym bankom poprzez redyskonto weksli
zdyskontowanych poprzednio przez banki operacyjne i poprzez kredyt pod zastaw papierów
warto¶ciowych.




Polityka redyskontowa prowadzona jest
poprzez
:




stopê redyskontow± (podwy¿szenie
wp³ywa bezpo¶rednio na wzrost kosztów kredytów udzielonych przez banki komercyjne
przedsiêbiorstwom),


kontyngenty redyskonta jest instrumentem
oddzia³ywania banku centralnego na politykê poda¿y pieni±dza. Ka¿dy bank mo¿e byæ
pozbawiony redyskonta je¿eli nie spe³nia okre¶lonych parametrów tj. np. narusza
przepisy prawa bankowego, nadzoru bankowego.




Instrumenty oddzia³ywania banku
centralnego w stosunku do innych banków to :




okre¶lenie stopy rezerw
obowi±zkowych
- rezerwa obowi±zkowa jest form± podatku, któr± musz± p³aciæ
banki komercyjne na rzecz banku centralnego (podwy¿szenie stopy oznacza obni¿enie
zdolno¶ci kredytowej banku operacyjnego. Poprzez okre¶lenie tej stopy bank centralny
okre¶la jaka czê¶æ wk³adów banków komercyjnych powinna znale¼æ siê na jego
rachunku w banku centralnym.


polityka otwartego rynku -
bank centralny upowa¿niony jest do zakupu i sprzeda¿y krótkotrwa³ych papierów
warto¶ciowych,


refinansowanie banków -
polega na udzielaniu kredytów przez bank centralny pozosta³ym bankom, które w ten
sposób mog± up³ynniæ swoje aktywa. Refinansowanie odbywa siê poprzez redyskonta
weksli i kredytów pod zastaw papierów warto¶ciowych.




Bank centralny oddzia³ywuje na inne banki
restrykcyjne b±d¼ ekspansywnie poprzez :




restrykcyjne
- podwy¿szanie stopy
lombardowej



podwy¿szanie rezerw obowi±zkowych



sprzeda¿ papierów warto¶ciowych w
ramach polityki otwartego rynku




ekspansywne
- obni¿anie stopy
redyskontowej i lombardowej



obni¿anie rezerwy obowi±zkowej.



Formy finansowania bud¿etu przez bank
centralny poprzez




- finansowanie bezpo¶rednie




kredyt na rachunku otwartym


zakup obligacji krótkoterminowych





- finansowanie po¶rednie




zakup weksli skarbowych


udzielanie kredytów pod zastaw
pañstwowych papierów warto¶ciowych.




V.5.Pojêcie i rodzaje banków komercyjnych.



Banki operacyjne
- komercyjne
to takie banki, których g³ównym celem jest d±¿enie do zaspokajania potrzeb podmiotów
gospodarczych przy równoczesnym d±¿eniu do uzyskania zysku.




Banki specjalne
- s± to przede
wszystkim banki które zajmuj± siê koncentracj± ¶rodków dla finansowania inwestycji.



Specjalizacja banków mo¿e byæ :




operacyjna co prowadzi do
podzia³u na banki kredytu krótko i d³ugoterminowego


funkcjonalna,


terytorialna
(banki ogólnokrajowe
i regionalne)


bran¿owa (banki
przemys³owe rolne, handlu zagranicznego)




V.6. Rodzaje czynno¶ci bankowych.



Dziel± siê one na operacje :




bierne
(pasywne) którymi jest
gromadzenie wk³adów, lokat, emitowanie w³asnych papierów warto¶ciowych i wykonywanie
czynno¶ci zmierzaj±cych do powiêkszenia sumy ¶rodków znajduj±cych siê w dyspozycji
banków,




czynne
(aktywne) polegaj±ce na
wykorzystaniu zgromadzonych ¶rodków udzielaj±c ró¿nego rodzaju kredytów, lokuj±c
kapita³y w³asne i klientów w korzystnych przedsiêwziêciach.



V.7. Pojêcie kredytu bankowego.



Umowa kredytu bankowego ma charakter
cywilnoprawny, musi byæ zawarta na pi¶mie. Przed przyznaniem kredytu badana jest przez
bank zdolno¶æ kredytowa kredytobiorcy i nie mo¿e ona byæ negocjowana. Umowa kredytowa
zawiera ¶ci¶le okre¶lone prawa i warunki kredytobiorcy.



Terminy sp³aty kredytu, jego wysoko¶æ i
oprocentowanie stanowi± przedmiot negocjacji z bankiem.



Przez umowê kredytow± bank zobowi±zuje
siê oddaæ do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie okre¶lon± kwotê
¶rodków pieniê¿nych, a kredytobiorca zobowi±zuje siê do korzystania z niej w
warunkach okre¶lonych w umowie, do zwrotu wykorzystanego kredytu wraz % oraz do zap³aty
prowizji od przyznanego kredytu.



V.8. Cechy i funkcje kredytu bankowego.



Kredyt zawierany jest na podstawie umowy,
do dyspozycji kredytobiorcy stawiana jest okre¶lona kwota ¶rodków w postaci
bezgotówkowej, udzielany jest na konkretne cele sprecyzowane we wniosku kredytowym,
wykorzystanie kredytu nastêpuje na zasadach okre¶lonych w umowie, jest odp³atny.




V.9. Rodzaje kredytów bankowych.



Ze wzglêdu na termin na jaki bank udziela
kredyt, rozró¿niamy kredyty :




krótkoterminowe
(do 1 roku),




¶rednioterminowe
(od 1 do 3 lat)




d³ugoterminowe
(powy¿ej 3 lat)




Kredyt dyskontowy
- oparty na
wekslu. Weksel jest dokumentem zobowi±zuj±cym wystawcê lub wskazan± przez niego osobê
do bezwarunkowego zap³acenia okre¶lonej kwoty pieniê¿nej w oznaczonym czasie.




Kredyt akceptacyjny
- udzielenie
takiego kredytu wi±¿e siê z operacjami wekslowymi, w przypadku niedostarczenia przez
klienta ¶rodków na wykup weksli udzieli mu kredytu akceptacyjnego. Banki akceptuj±
weksle, których terminu p³atno¶ci nie przekroczy 6-ciu miesiêcy.




Kredyt lombardowy
- to kredyt
udzielany pod zastaw papierów warto¶ciowych, towarów i przedmiotów warto¶ciowych.
Charakterystyczn± cech± kredytu lombardowego jest fakt posiadania przez bank przedmiotu
zastawu. Ze wzglêdu na fakt, ¿e banki nie dysponuj± magazynami najczê¶ciej kredyt ten
udzielany jest pod zastaw papierów warto¶ciowych. Okres udzielania po¿yczki lombardowej
wynosi od 7 dni do 3 - ch miesiêcy.




Kredyt hipoteczny
- udzielany po
ustanowieniu hipoteki na nieruchomo¶ci,



Wg metod w rachunkach kredyty dziel± siê
na kredyty w rachunkach bie¿±cych (otwartych) i w rachunkach kredytowych.




Kredyt w rachunku bie¿±cym w postaci:



a/ kredytu kasowego
zwanego te¿
p³atniczym lub przej¶ciowym - jest uprawnieniem klienta do zad³u¿enia siê w tym samym
rachunku na zasadach okre¶lonych w ustawie kredytowej. Pos³ugiwanie siê tym kredytem
upraszcza technikê operacyjn± kredytowania i rozliczeñ, wp³ywy nale¿no¶ci
systematycznie zmieniaj± saldo zad³u¿enia przez co klient zyskuje na %. W umowie
kredytowej bank ustala górny pu³ap zad³u¿enia, a tak¿e max okres zad³u¿enia.




b/ kredyt otwarty
- zawierany te¿
na podstawie umowy kredytowej zawieranej na kilka miesiêcy do roku. Upowa¿nia on klienta
do wystawienia dyspozycji p³atniczych i zobowi±zuje bank do zap³aty dokumentów
p³atniczych. .Jest to kredyt krótkotrwa³y odnawialny. Sp³ata kredytu nastêpuje
automatycznie z wp³ywów i kredyt nie sp³acony jest wy¿ej oprocentowany i ewidencjonuje
siê go na odrêbnym rachunku kredytów przeterminowanych.




Kredyt dyskontowy
- oparty na
wekslu. Funkcje weksla: kredytowa, p³atnicza, gwarancyjno - refinansowa. Wekslem mo¿na
uregulowaæ swoje zobowi±zania lub zdyskontowaæ go w banku zmieniaj±c go na pieni±dz.
Weksel zabezpiecza zap³atê za co odpowiedzialne s± osoby na nim podpisane - st±d
funkcja gwarancyjna.




Kredyt w rachunkach bie¿±cych
-
jest uprawnieniem klienta do zad³u¿enia siê w tym rachunku na zasadach okre¶lonych w
umowie kredytowej. Mo¿e ona mieæ dwojaki charakter:




kredytu p³atniczego -
³agodz±cego skutki nierównomiernego wp³ywu nale¿no¶ci, winien byæ
zlikwidowany w najbli¿szych dniach


kredytu otwartego
-
zawartego na podstawie umowy kredytowej zawieranej na okres kilku miesiêcy do roku.




V.10. Transakcje rozliczeniowe pomiêdzy
podmiotami gospodarczymi przeprowadzane przez system bankowy.



Od 1994 roku jednostki gospodarcze maj±
obowi±zek posiadania rachunku bankowego i przeprowadzania za jego po¶rednictwem
okre¶lonych rozliczeñ w formie bezgotówkowej. Umowa rachunku bankowego jest umow±
cywilno-prawn± (strony s± równorzêdnymi partnerami, istnieje swoboda wyboru banku)
zgodnie z polskim prawem bankowym rozliczenia zwi±zane z dzia³alno¶ci± gospodarcz±
banki prowadz± na :




rachunku bie¿±cym
- na które
wp³ywaj± nale¿no¶ci od odbiorców za sprzedawane towary, ¶wiadczone us³ugi,
podejmowane z nich s± ¶rodki na wyp³atê wynagrodzeñ, pokrywane z nich s±
zobowi±zania wobec dostawców, p³acone s± z nich podatki, op³aty itp.




rachunek pomocniczy
- s³u¿y do
przeprowadzania przez jego posiadacza rozliczeñ w innych bankach. Otwarcie tego rachunku
nie wymaga zgody banku prowadz±cego rachunek bie¿±cego.




rachunki lokat terminowych
-
s³u¿± do przechowywania ¶rodków pieniê¿nych przez okres wynikaj±cy z umowy
zawartej z bankiem.



W¶ród dyspozycji udzielonych bankowi
mo¿na rozró¿niæ dyspozycje:




bezgotówkowe
(uznaniowe,
obci±¿eniowe), gotówkowe (wyp³ata lub wp³ata)



O przebiegu ksiêgowañ klient informowany
jest za pomoc± wyci±gu rachunku.




Rozliczenia gotówkowe:




wp³aty gotówkowe do kasy dziennej
banku przy u¿yciu dowodów wp³aty,


wrzucenie pieniêdzy do skarbców nocnych,


inkaso samochodowe - odbieranie utargów
gotówkowych przedsiêbiorstw handlowych.





Formy rozliczeñ bezgotówkowych
:




polecenie przelewu - polega
na wydaniu bankowi dyspozycji przelania okre¶lonej kwoty z rachunku bankowego p³atnika
na wskazany przez niego rachunek,


czeki kasowe (gotówkowe)
rozrachunkowe .


Czek jest pisemnym zleceniem
bezwzglêdnego wyp³acenia okre¶lonej kwoty wydanym bankowi przez posiadacza rachunku
bankowego,


karta kredytowa - s³u¿y
celom p³atniczym po³±czonym z mo¿liwo¶ci± zaci±gniêcia kredytu. Posiadacz karty
obci±¿ony jest sta³± roczn± op³at± + p³aci odsetki od zaci±gniêtego kredytu,


karta debetowa - musi mieæ
pokrycie w saldzie rachunku bankowego jego posiadacza,


euroczeki,


akredytywa - upowa¿nienie
dla banku do pokrywania ze specjalnego rachunku nale¿no¶ci po uprzednim sprawdzeniu
zgodno¶ci wykonania dostawy lub us³ugi.




Najwa¿niejsze dokumenty u¿ywane w
operacjach bankowych to : czeki gotówkowe, czeki rozliczeniowe, polecenie przelewu,
noty memoria³owe, zbiorcze dowody uznaniowe i obci±¿eniowe.



Noty memoria³owe
- wewnêtrzne
dokumenty banku wystawione przez pracowników banku na podstawie dyspozycji klientów i
w³asnych decyzji.




Faktoring
- to czynna operacja
bankowa i jest równocze¶nie form± kredytowania nale¿no¶ci, gwarancj±
zabezpieczaj±c± przedsiêbiorstwo przed ryzykiem ich ¶ci±gniêcia, a tak¿e operacj±
rozliczeniow± polegaj±c± na



inkasowaniu nale¿no¶ci. W odniesieniu do
przedsiêbiorstw mo¿e zast±piæ inkaso dokumentów handlowych i dyskonto weksli.
Dostawca nie musi analizowaæ wyp³acalno¶ci poszczególnych klientów, gdy¿ tym zajmuje
siê faktor. Przedsiêbiorstwo jest zwolnione z przymusowej egzekucji, bo ten obowi±zek
spada na faktora. Umowa przedsiêbiorstwa z faktorem jest V.9.



zawierana na d³u¿szy czas z obustronn±
mo¿liwo¶ci± rozwi±zania za wypowiedzeniem. Banki pobieraj± od faktorowania stosunkowo
du¿± prowizjê.




Operacje dyskontowe weksli
-
polegaj± na nabywaniu weksli przez bank. Banki przyjmuj± do dyskonta weksle handlowe
wynikaj±ce z dzia³alno¶ci gospodarczej



Przeciwieñstwem w/w weksla jest weksel
finansowy wynikaj±cy z udzielonej po¿yczki pieniê¿nej. Dyskonto weksla mo¿e
prowadzone w trybie umowy o liniê



kredytowo-dyskontow±. Bank przyjmuje do
dyskonta wy³±cznie weksel pochodz±cy z dokonanych operacji gospodarczych je¿eli termin
zap³aty przypada nie wcze¶niej ni¿ po 15 dniach od daty ich za³o¿enia w banku i nie
pó¼niej ni¿ do 3 miesiêcy.




Indos
- to przenoszenie praw na inne
osoby.




Awal
- porêczenie weksla przez osoby
trzecie.



V.11. Czeki.



Czek jest to dokument , przy pomocy
którego wystawca rozporz±dza swoimi ¶rodkami pieniê¿nymi znajduj±cymi siê w banku.
Uprawnienie do wystawiania czeków wymaga uprzedniego porozumienia klienta z bankiem,
upowa¿niaj±cego do takiego sposobu dysponowania zdeponowanymi w nim ¶rodkami
pieniê¿nymi.




Elementy sk³adowe czeku.



Zgodnie z polskim ustawodawstwem czek
powinien zawieraæ elementy:



- nazwê czeku,



- kwotê , jaka ma byæ wyp³acona, podaje
siê w ujêciu liczbowym i s³ownie,



- osobê, która ma wyp³aciæ kwotê
oznaczon± na czeku - mo¿e ni± byæ bank,



- miejsce p³atno¶ci czeku mo¿e byæ
podana jednoznacznie tj. wskazywaæ dok³adnie dzieñ,



- nazwê miesi±ca i rok,



- podpis wystawcy powinien byæ z³o¿ony
w³asnorêcznie.



Czek, który jest wystawiony z
opuszczeniem niektórych elementów albo zawieraj±cy jedynie podpis osoby upowa¿nionej
do dysponowania rachunkiem w banku okre¶lony jest mianem niezupe³nego lub in blanco.




Rodzaje czeków.



W zale¿no¶ci od sposobu okre¶lenia
remitenta wyró¿nia siê czeki:



- imienne tzn. zawieraj±ce nazwisko
remitenta,



- na okaziciela.



Uwzglêdniaj±c ró¿ne formy obrotu
czekowego mo¿na czeki podzieliæ na:



- czek zwyk³y (kasowy lub gotówkowy),



- czek rozrachunkowy,



- czek potwierdzony,



- czek bankierski,



- czek zakre¶lony,



- czek turystyczny (podró¿ny) - surogat
gotówki.



W zale¿no¶ci od miejsca wystawienia i
p³atno¶ci mo¿e wyodrêbniæ czeki:



- miejscowe tj. p³atne w tej samej
miejscowo¶ci, w której je wystawiono



- zamiejscowe tj. przeznaczone do
zrealizowania w innych miejscowo¶ciach



- krajowe tj. wystawione w Polsce



- zagraniczne tj. wystawione w innych
krajach.



Zgodnie z przepisami obowi±zuj±cymi w
Polsce czek powinien byæ przed³o¿ony trasatowi do zap³aty licz±c od dnia wystawienia:




10 dni w przypadku czeków krajowych


20 dni je¿eli czek wystawiono w innym
kraju, ni¿ kraj w którym jest p³atny, ale miejsce wystawienia i p³atno¶ci po³o¿one
s± w tej samej czê¶ci ¶wiata


70 dni, je¿eli miejsca p³atno¶ci i
wystawienia czeku znajduj± siê w ró¿nych krajach po³o¿onych w ró¿nych czê¶ciach
¶wiata.




V.12. Weksle.



Weksel jest dokumentem sporz±dzonym w
formie przewidzianej przez prawo, zawieraj±cym bezwarunkowe zobowi±zanie do zap³aty
okre¶lonej osobie w ustalonym terminie i miejscu przez wystawcê lub osobê przez niego
wskazan±, sumy pieniê¿nej, której egzekucja jest wyposa¿ona w specjalny rygor.
Zobowi±zanie to charakteryzuje siê cechami :




zobowi±zanie wekslowe jest samoistne tj.
oderwane od przyczyny, jaka spowodowa³a powstanie tego zobowi±zania,


weksel umo¿liwia przenoszenie przez
posiadacza dokumentu praw w nim zawartych na inne osoby, pozwala to na pos³ugiwanie siê
wekslem otrzymanym od jednego kontrahenta w celu zap³aty innym kontrahentom,


zobowi±zanie wekslowe ³±czy siê z
solidarn± odpowiedzialno¶ci± osób na wekslu podpisanych za jego uregulowanie w
terminie.




W przypadku odmowy zap³aty weksla w
terminie jego posiadacz ma prawo skorzystaæ z trybu egzekwowania nale¿no¶ci czyli
rygoru wekslowego.




Rodzaje i funkcje weksla
.




Weksel w³asny
zwany równie¿
wekslem sola suchym lub prostym jest bezwarunkowym zobowi±zaniem
siê wystawcy do zap³acenia ustalonej sumy na rzecz innej osoby, zwanej remitentem.



Weksel trasowany
zwany tak¿e
ci±gnionym lub te¿ w skrócie zwanym trat± zawiera polecenie wystawcy (zwanego
trasantem
) zap³acenia okre¶lonej kwoty, wydane innej osobie (zwanej trasatem),
na rzecz osoby trzeciej (zwanej remitentem).



Wiarygodno¶æ weksla mo¿e byæ dodatkowo
wzmocniona, je¿eli jego zap³atê zagwarantuje porêczyciel, który w razie
odmowy wykonania zobowi±zania przejmuje odpowiedzialno¶æ za jego realizacjê.




Ze wzglêdu na charakter zobowi±zania
wekslowego
mo¿na wyró¿niæ weksle :




kupieckie i handlowe - które s±
wystawiane z tytu³u zobowi±zañ powsta³ych w wyniku dostaw towarów lub wy¶wiadczonych
robót i us³ug,


finansowe - wydawane w zamian za
po¿yczki,


gwarancyjne - stanowi±ce zabezpieczenie
pretensji w razie nienale¿ytego wykonania okre¶lonej umowy.


Funkcje weksla :


funkcja kredytowa weksla wystêpuje w
transakcji kupna - sprzeda¿y i polega na udzieleniu nabywcy krótkoterminowego kredytu
tzw. kupieckiego,


funkcja obiegowa, wynika z tego, ¿e
weksel mo¿e byæ przez posiadacza przeniesiony na inn± osobê, której równie¿ taka
mo¿liwo¶æ przys³uguje,


funkcja p³atnicza wi±¿e siê ¶ci¶le z
obiegow± tzn. polega na mo¿liwo¶ci regulowania przy pomocy weksla zobowi±zañ,


funkcja gwarancyjna polega na
zabezpieczeniu przy pomocy weksla roszczeñ jakie mog± wystêpowaæ w trakcie wykonywania
umowy wskutek jej naruszenia przez wystawcê weksla.




Zgodnie z wymogami prawa obowi±zuj±cego
w Polsce weksel zawiera :




nazwê " weksel" w samej tre¶ci
dokumentu,


bezwarunkowe zobowi±zanie wystawcy do
zap³aty lub jego polecenie wyp³aty oznaczonej sumy pieniê¿nej,


nazwisko osoby, która ma zap³aciæ
weksel trasowany,


termin p³atno¶ci,


miejsce p³atno¶ci,


nazwisko osoby, na rzecz której powinna
byæ dokonana zap³ata (remitenta),


data i miejsce wystawienia,


podpis wystawcy weksla.




Ponadto od zobowi±zania wekslowego
nale¿y ui¶ciæ op³atê skarbow± na rzecz bud¿etu, której wysoko¶æ zale¿y od kwoty
zobowi±zania Zwolnione od op³aty skarbowej s± weksle wystawiane lub akceptowane w
zwi±zku z obrotem z zagranic±, nie wnosi siê równie¿ op³at od porêczeñ lub na
przed³u¿kach. Op³ata skarbowa wynosi 10 gr. od ka¿dych pe³nych lub rozpoczêtych 100
z³otych sumy wekslowej. Weksle s± wystawione przewa¿nie na urzêdowych blankietach.



U¿ycie s³owa weksel w tre¶ci dokumentu
jest obligatoryjne, a jego pominiêcie powoduje jedynie zwyk³e zobowi±zanie.
Zobowi±zania wekslowe z natury nie mog± byæ uwarunkowane.




Suma wekslowa
tj. kwota jaka ma
byæ zap³acona podawana jest w wekslu przy pomocy cyfr i s³ownie. Je¿eli te ró¿ni±
siê, obowi±zuje kwota wymieniona s³ownie. Kwota weksla jest p³atna jednorazowo, a
wiêc weksel nie mo¿e wymieniaæ sum p³atnych ratalnie. Nale¿y podaæ te¿ i walutê
Nazwisko osoby, która ma p³aciæ weksel tj. nazwisko trasata - podaje siê zazwyczaj w
dolnej lewej stronie weksla ³±cznie z adresem.




Termin p³atno¶ci weksla
powinien
zawieraæ dzieñ miesi±c i rok je¿eli zap³ata ma nast±piæ w okre¶lonym dniu,
aczkolwiek mo¿liwe s± sformu³owania za m.-c, za tydzieñ itp.




Miejsce p³atno¶ci weksla
podaje
siê zazwyczaj w dolnej lewej czê¶ci dokumentu. Je¿eli go nie wymieniono, za miejsce
p³atno¶ci uwa¿a siê miejsce wystawienia lub siedziby wystawcy.



Obligatoryjne jest wymienienie w wekslu
osoby, na rzecz której ma nast±piæ zap³ata tj. pierwszego wierzyciela (remitenta).



Weksel w Polsce nie mo¿e byæ wystawiany
na okaziciela.




Datê i miejsce wystawienia weksla

podaje siê w pe³nym brzmieniu. Je¿eli nie podano miejsca wystawienia weksla, to uwa¿a
siê, ¿e zosta³ on sporz±dzony w miejscu podanym obok nazwiska wystawcy. Brak
ca³kowity miejsca wystawienia weksla powoduje jego niewa¿no¶æ.




Je¿eli sam weksel mo¿e byæ wype³niony
rêcznie lub pismem maszynowym to podpis wystawcy (a tak¿e inne podpisy) musi byæ
z³o¿ony osobi¶cie.




Klauzule wekslowe
(obowi±zuj±ca
w krajach, które podpisa³y konwencjê genewsk±) maj±ce moc prawn± mog± dotyczyæ
przede wszystkim :



zwolnienia d³u¿ników wekslowych od
odpowiedzialno¶ci wekslowej za zap³atê lub przyjêcie weksla,



rezygnacji od obowi±zku protestu weksla w
razie jego niezap³acenia terminie przez g³ównego d³u¿nika,



wskazanie na miejsce zap³aty u osoby
trzeciej (domicyliat).




Klauzule informacyjne
dotycz±
najczê¶ciej o¶wiadczeñ o przyczynie powstania zobowi±zania wekslowego.



Na wekslach mog± wystêpowaæ klauzule
nie uwzglêdnione przez prawo. Zamieszczenie klauzuli, która podwa¿a³aby formalno -
prawne cechy zobowi±zania wekslowego, oznacza i¿ weksel traci swój charakter tj.
przestaje byæ wekslem. Do takich klauzul mo¿e nale¿eæ np. wprowadzenie zastrze¿enia,
warunkuj±cego zap³atê od uprzedniego uzyskania ze strony wierzyciela odpowiedniego
o¶wiadczenia.




Przenoszenie uprawnieñ z weksla

wynikaj±cych na inn± osobê nosi nazwê indosu. Polega ono na
zamieszczeniu na odwrotnej stronie weksla lub w razie braku miejsca - na przed³u¿ku
odpowiedniego o¶wiadczenia przez dotychczasowego posiadacza o odst±pieniu weksla i na
wrêczeniu dokumentu nowemu posiadaczowi. Indos mo¿e byæ pe³ny lub niepe³ny.
Indos pe³ny mo¿e brzmieæ "Ustêpujemy na zlecenie ..." i powinien byæ
zaopatrzony podpisem dotychczasowego posiadacza weksla oraz podawaæ miejsce i datê jego
sporz±dzenia. Indos niezupe³ny zwany tak¿e indosem in blanco ogranicza siê do
z³o¿enia podpisu na wekslu przez jego dotychczasowego posiadacza.




Przy indosie wspó³dzia³aj± dwie strony
tj. odstêpuj±cy weksel (indosant) lub ¿yrant oraz jego nabywca zwany indosatanuszem lub
¿yrantanuszem.



Istotne znaczenie przy nabywaniu praw
wekslowych ma sprawdzenie, czy zachowana zosta³a ci±g³o¶æ podpisów zwi±zanych z
indosami, która stanowi tzw. legitymacjê formaln± upowa¿niaj±c± do
stwierdzenia, i¿ osoba prezentuj±ca weksel naby³a go prawnie. Ci±g³o¶æ tej nie
naruszy fakt, je¿eli sfa³szowano jeden z poprzednich podpisów.




Indosy
dzielimy na :




indos pe³nomocniczy, zwany
równie¿ indosem zastêpczym, upowa¿nia jedynie do wykonania okre¶lonych praw w
imieniu, którego w³asno¶ci± weksel pozostaje nadal. Indosantanusz ustêpuj±c weksla
nie odpowiada wekslowo.


indos zastawniczy ³±czy
siê z przekazaniem weksla indosantanuszowi w formie zastawu w celu zabezpieczenia
realizacji wystêpuj±cych wobec niego zobowi±zañ. Taki indos uprawnia posiadacza do
wykorzystania wszystkich praw z weksla, zw³aszcza do inkasa jego kwoty w dacie
p³atno¶ci w celu zaspokojenia swoich roszczeñ.


indos zwrotny wystêpuje
wówczas kiedy dana osoba, która wystêpowa³a jako indosant, przejmuje ponownie
dokument. Indos taki wystêpuje tak¿e wtedy, gdy weksel trafia przed terminem p³atno¶ci
do r±k wystawcy lub akceptanta.





Wykorzystanie funkcji gwarancyjnych
weksla.



Forma gwarancyjna weksla wykorzystywana
jest w przypadkach:




przy powierzaniu mienia do rozliczenia
agentom i po¶rednikom


jako zabezpieczenie przez pracownika
wyrównania ewentualnych szkód


przy ubezpieczeniu zap³aty za dostawy
systematycznie dokonywane


jako zabezpieczenie gwarancji lub rêkojmi
z tytu³u wykonywania robót i us³ug (weksel kaucyjny)


przy sprzeda¿y ratalnej klientom lub
wypo¿yczeniu im dro¿szego sprzêtu.




V.13. Polski system bankowy.



VI.1. Pojêcie ubezpieczenia gospodarczego.



VI.2. Funkcje ubezpieczeñ gospodarczych.



VI.3. Rodzaje ubezpieczeñ gospodarczych.



VI.4. Elementy techniki ubezpieczeniowej.



VI.5. Polski system ubezpieczeñ gospodarczych.



VII.1. Pojêcie rynku kapita³owego.



Rynek papierów warto¶ciowych jest jednym
z podstawowych segmentów rynku finansowego, który obejmuje ogó³ transakcji zwi±zanych
z przemieszczeniem kapita³ów pieniê¿nych od podmiotów dysponuj±cych wolnymi
¶rodkami finansowymi do podmiotów zg³aszaj±cych zapotrzebowanie na takie ¶rodki. Na
rynek finansowy sk³adaj± siê trzy jego zasadnicze cz³ony tj. rynek pieniê¿ny,
walutowy i kapita³owy.




Rynek pieniê¿ny
obejmuje transakcje
zwi±zane z przemieszczaniem krótkoterminowych kapita³ów w formie depozytów i
kredytów bankowych jak równie¿ w postaci specjalistycznych instrumentów finansowych
jakimi s± weksle, ró¿nego rodzaju bony i certyfikaty pieniê¿ne, czeki itp.




Rynek walutowy
umo¿liwia dokonywanie
transakcji kupna sprzeda¿y walut ró¿nych krajów w celu regulowania zobowi±zañ
p³atniczych w danych walutach, a równie¿ w celach spekulacyjnych lub interwencyjnych
przez bank centralny.




Rynek kapita³owy
pozwala na tworzenie
i przep³ywy d³ugoterminowych kapita³ów udzia³owych wykorzystywanych w dzia³alno¶ci
gospodarczej s³u¿±cych tak¿e pokrywaniu deficytów bud¿etowych.



Rynek kapita³owy sk³ada siê z rynku
kredytowego
- g³ównie o charakterze bankowym oraz z rynku lokacyjnych
papierów warto¶ciowych
, na którym obroty dokonywane s± przy pomocy dokumentów
uciele¶niaj±cych w swej istocie okre¶lone prawa maj±tkowe.




Rynek papierów warto¶ciowych

obejmuje obrót g³ównie obligacjami i akcjami. Posiadaczom wolnych okresowo ¶rodków
finansowych rynek papierów warto¶ciowych umo¿liwia lokowanie tych ¶rodków w sposób
zapewniaj±cy osi±ganie korzy¶ci. Rynek ten umo¿liwia tak¿e posiadaczom papierów
warto¶ciowych ich zmianê na gotówkê.



Rynek papierów warto¶ciowych dzieli siê
na :




pierwotny rynek papierów warto¶ciowych

- obejmuje operacje, które wystêpuj± wy³±cznie przy sprzeda¿y walorów przez
emitentów na rzecz subskrybentów. Operacje na tym rynku realizowane s± jedynie w formie
emisji nowych walorów. Emisja papierów warto¶ciowych na rynku pierwotnym mo¿e mieæ
charakter publiczny lub prywatny. W przypadku oferty publicznej w Polsce obowi±zkowe jest
po¶rednictwo domu maklerskiego. Subskrypcja prywatna nie wymaga takiego po¶rednictwa.




Wtórny rynek papierów warto¶ciowych

- umo¿liwia wzajemn± wymianê na zasadach kupna - sprzeda¿y walorów dokonywan±
miêdzy inwestorami lub zamianê ich na gotówkê. Stwarza on szansê uzyskania korzy¶ci
wynikaj±cych ze wzrostu cen walorów, pozwala na stosunkowo ³atw± zmianê struktury
lokat, jak równie¿ na odzyskanie p³ynnej gotówki niezbêdnej na pokrycie innych
potrzeb. Wtórny rynek staje siê wiêc swego rodzaju barometrem nie tylko ogólnej
koniunktury gospodarczej ale tak¿e efektywno¶ci gospodarowania poszczególnych spó³ek.
Zarówno rynek, pierwotny i wtórny mog± mieæ formê rynku publicznego jak i prywatnego.




Rynek publiczny
wystêpuje w razie
oferowania do sprzeda¿y papierów warto¶ciowych znacznemu krêgowi potencjalnych
nabywców. Wystêpuje on w formie gie³d papierów warto¶ciowych, a tak¿e w postaci
innych pozagie³dowych instytucji.




Rynek prywatny
papierów
warto¶ciowych nie ma sformalizowanego charakteru. Transakcje wystêpuj±ce na tym rynku
realizowane s± przede wszystkim miêdzy klientami nabywaj±cymi i zbywaj±cymi walory
bezpo¶rednio miêdzy sob±.



 



VII.2. Pojêcie papierów warto¶ciowych i ich
rodzaje.



Obligacja jest papierem warto¶ciowym
,
w którym emitent tj. Wydawca potwierdza zaci±gniêcie okre¶lonej kwoty po¿yczki i
zobowi±zuje siê do jej zwrotu w³a¶cicielowi obligacji w ustalonym z góry terminie
oraz do zap³aty odsetek. Obligacja jest wiêc dla emitenta instrumentem, przy pomocy
którego mo¿e zaci±gn±æ po¿yczkê jednocze¶nie u wielu wierzycieli, czêsto na
bardzo d³ugi okres. Dla nabywcy obligacje stanowi± bardzo uproszczon± formê lokowania
kapita³u, obliczon± na stabilny, z góry okre¶lony dochód. Obligacje dotycz±,
po¿yczek d³ugoterminowych (do 30-tu lat) oraz ¶rednioterminowych (do 5-ciu lat).
Obecnie jednak najczê¶ciej emitowane s± obligacje, na okresy oscyluj±ce wokó³ 10-15
lat.



Zbli¿onym do obligacji papierem
warto¶ciowym s± bardziej spotykane renty terminowe lub wieczyste. Odmian± obligacji s±
emitowane w niektórych krajach tzw. Certyfikaty inwestycyjne. S± one dokumentami
potwierdzaj±cymi zaci±gniêcie po¿yczki na realizacjê okre¶lonego przedsiêwziêcia.
Zamiast jednak odsetek od kapita³u w³a¶ciciel certyfikatu partycypuje odpowiednio w
zyskach jakie rzeczywi¶cie przynosi dane przedsiêwziêcie. W³a¶ciciel certyfikatu nie
jest jednak traktowany jako udzia³owiec - nie przys³uguje mu prawo do
wspó³zarz±dzania firm±.



Specyficzn± form± obligacji stanowi±
listy zastawne. W okresie miêdzywojennym by³y w Polsce do¶æ popularn± form±
zaci±gniêcia d³ugoterminowych po¿yczek przez specjalistyczne banki, a tak¿e przez
towarzystwa kredytowe ziemskie lub miejskie.



Ode obligacji w ¶cis³ym tego s³owa
znaczeniu nale¿y odró¿niæ - weksle skarbowe oraz bankowe bony lokacyjne. S± to
papiery po¿yczkowe emitowane przez pañstwo (bony, weksle skarbowe) oraz banki (bony) ale
o krótkoterminowym charakterze, sprzedawane nabywcom wed³ug cen uwzglêdniaj±cych
potr±cenie ju¿ z góry nale¿nych odsetek. Kraje wysoko uprzemys³owione wykorzystuj±
obligacje dla pokrywania powstaj±cych deficytów bud¿etowych i rosn±cego d³ugu
publicznego. Sp³ata obligacji, których termin wykupu ju¿ up³yn± pokrywana jest
wówczas emisj± nowych obligacji. Przy pomocy obligacji, gromadz± tak¿e fundusze
renomowane banki, towarzystwa ubezpieczeniowe. Instytucje samorz±dowe z kolei emituj±
obligacje przede wszystkim na realizacjê przedsiêwziêæ w dziedzinie rozbudowy
infrastruktury.




Klasyfikacja obligacji wed³ug rodzajów :




pañstwowe, zwane równie¿ popularnie
skarbowymi,


instytucji finansowych (banków,
instytucji ubezpieczeniowych, towarzystw kredytowych),


organów samorz±dowych lub komunalnych,


przedsiêbiorstw o publicznym charakterze
(poczta, kolej),


pozosta³ych przedsiêbiorstw i
instytucji.




Obligacje emitowane przez pañstwo s±
udostêpniane nabywcom - podobnie jak obligacje innych jednostek - na zasadach
dobrowolno¶ci. Jednak zdarzaj± siê tak¿e obligacje pañstwowe przymusowe, które na
mocy ustawy maj± obowi±zek nabywaæ okre¶lone grupy subskrybentów lub z mocy ustawy
s³u¿± jako obligatoryjny ¶rodek regulowania zobowi±zañ pañstwa.



Emitowane przez pañstwo w ró¿nych
okresach obligacje podlegaj± niejednokrotnie konsolidacji (zespolenie, zjednoczenie),
polegaj±cej na po³±czeniu kilku zaci±gniêtych uprzednio po¿yczek w jedna now±.
Natomiast wystêpuj±ca czasem konwersja (odwrócenie) polega na zmianie warunków
po¿yczek uprzednio zaci±gniêtej przez pañstwo - na inne korzystniejsze dla d³u¿nika.



Ze wzglêdu na zasiêg emisji mo¿na
wyodrêbniæ obligacje :




wewnêtrzne tj. Przeznaczone do sprzeda¿y
wy³±cznie wewn±trz kraju


zewnêtrzne emitowane przewa¿nie w obcej
walucie z wy³±cznym lub g³ównym przeznaczeniem do ulokowania w innym kraju.




Istotne znaczenie dla nabywcy obligacji
mo¿e mieæ zabezpieczenie przed skutkami deprecjacji waluty (inflacja) na jak± opiewa
dany walor. W tym celu emituje siê czasem obligacje, których warto¶æ nominalna jest
indeksowana tzn. Ulega korekcie w zale¿no¶ci od wahañ ogólnego poziomu cen w trybie
ustalonym w dokumencie emisyjnym. Inn± form± zabezpieczenia przed skutkami deprecjacji
waluty mo¿e byæ przyjêcie zasady, ¿e stopa okresowo naliczanych odsetek jest zmienna.



Przy klasycznej obligacji wy³±cznym
dochodem jej w³a¶ciciela jest oprocentowanie liczone z regu³y wed³ug sta³ej stopy,
p³atne raz, wzglêdnie dwa razy do roku. Obligacje takie zawieraj± odpowiedni zestaw
kuponów, na podstawie których nastêpuje wyp³ata %, albo s± one dopisywane corocznie
do warto¶ci kapita³owej, przy uwzglêdnieniu procentu sk³adanego.



Inn± formê korzy¶ci przynosz±
w³a¶cicielowi obligacje premiowe (loteryjne). W tym wypadku nale¿ne odsetki nie s±
wyp³acane poszczególnym w³a¶cicielom obligacji lecz tworzy siê z nich pulê
pieniê¿n±, z której wp³aca siê wysokie premie dotycz±ce wylosowanych obligacji.
Uzupe³niaj±c± zachêt± dla nabywcy obligacji, mog± byæ dodatkowe ¶wiadczenia do
jakich emitent siê zobowi±zuje w stosunku do w³a¶ciciela dokumentu. W specjalne
przywileje wyposa¿one s± niejednokrotnie obligacje pañstwowe. Mog± one polegaæ na
zwolnieniu od podatku dochodowego.




Warto¶æ i efektywna stopa oprocentowania
obligacji
.



Oceniaj±c warto¶æ obligacji trzeba
rozró¿niæ przede wszystkim jej warto¶æ (cenê) nominaln±, emisyjn± i
bie¿±c±
.




Nominalna warto¶æ obligacji
jest
okre¶lona przez emitenta i oznacza kwotê jak± powinien otrzymaæ posiadacz waloru po
up³ywie terminu jego wykupu. Warto¶æ nominalna mo¿e byæ sta³a tzn.nie ulega zmianie
w stosunku do warto¶ci ustalonej w kwocie absolutnej w momencie emisji waloru lub
zmienna.




Warto¶æ emisyjna obligacji

stanowi jej cenê, wed³ug której emitent oferuje j± subskrybentom (pierwszym nabywcom).
Warto¶æ ta mo¿e byæ równa warto¶ci nominalnej ale nierzadko ustalona jest na
ni¿szym lub wy¿szym poziomie.




Warto¶æ bie¿±ca obligacji

stanowi cenê, po której mo¿na walor w danym momencie kupiæ lub sprzedaæ. Warto¶æ ta
jest zatem cen± rynkow± obligacji, która mo¿e ulegaæ ci±g³ej fluktuacji. Na zmiany
warto¶ci bie¿±cej obligacji istotny wp³yw wywieraj± zmiany stopy procentowej od
depozytów bankowych.



Posiadacz obligacji inkasuje % liczone wg
okre¶lonej stopy % w stosunku do warto¶ci nominalnej waloru. Je¿eli jednak warto¶æ
bie¿±ca obligacji jest ni¿sza lub wy¿sza od nominalnej, to przy ocenie aktualnych
korzy¶ci na jakie mo¿e liczyæ ka¿dy kolejny posiadacz obligacji, kwotê % w skali
rocznej relacjonuje siê do sumy, któr± zap³aci³ przy nabyciu waloru tj. do warto¶ci
bie¿±cej. W rezultacie uzyskuje siê stopê bie¿±c± oprocentowania obligacji.



Posiadacz obligacji, który naby³ j± po
cenie ni¿szej od nominalnej, po up³ywie okresu zwrotu po¿yczki przez emitenta otrzyma
pe³n± jej warto¶æ, wy¿sz± od bie¿±cej. Ta oczekiwana w przysz³o¶ci dodatkowa
korzy¶æ odpowiednio zdyskontowana powinna byæ w wysoko¶ci przypadaj±cej na jeden rok
doliczona do kwoty rocznych %. Wówczas mo¿na obliczyæ tzw. efektywn± stopê odsetek..




Zasady emisji i obrotu obligacjami w
Polsce.



W 1985 roku stworzono podstawy prawne do
emisji obligacji przez pañstwowe przedsiêbiorstwa, a w 1988 roku generalne zasady
emisji, obrotu i wykupu obligacji zosta³y uregulowane ustawowo.



Obligacje mog± byæ emitowane przez :




Skarb Pañstwa (tzn. Obligacje skarbowe,
pañstwowe),


NBP,


podmioty gospodarcze prowadz±ce
dzia³alno¶æ gospodarcz±, posiadaj±ce osobowo¶æ prawn± (S.A., sp. z o.o.,
spó³dzielnia),


gminy, zwi±zki miêdzygminne oraz miasto
sto³eczne Warszawa.




Emisja obligacji skarbowych jest
ka¿dorazowo legalizowana odrêbnym specjalnym upowa¿nieniem ustawowym Sejmu,
zamieszczanym przewa¿nie w ustawie bud¿etowej na dany rok. Uprawnienia do emisji
obligacji pañstwowych przys³uguj± Ministrowi Finansów.



NBP mo¿e emitowaæ obligacje na podstawie
prawa bankowego. Ogólnie obowi±zuj±ce przepisy przewiduj± mo¿liwo¶æ emisji
obligacji, uwzglêdniaj±cych przys³uguj±ce obligatunoszowi ¶wiadczenia pieniê¿ne
obejmuj±ce zwrot przez emitenta nale¿no¶ci g³ównej i ubocznej (%). Ponadto obligacja
mo¿e byæ wyposa¿ona w ¶wiadczenia niepieniê¿ne, w¶ród których mog± wyst±piæ :




prawo do zmiany obligacji na akcje
spó³ki bêd±cej emitentem (obligacje zamienne),


prawo do udzia³u w przysz³ych zyskach
emitenta (certyfikaty inwestycyjne),


prawo pierwszeñstwa do emitowanych w
przysz³o¶ci akcji spó³ki zaci±gaj±cej po¿yczkê obligacyjn± (obligacje z prawem
pierwszeñstwa).




W celu wyra¼nego sprecyzowania ryzyka
przez przysz³ego subskrybenta ustawa wyra¼nie wyró¿nia obligacje :




zabezpieczenie ca³kowite,


czê¶ciowo zabezpieczone,


niezabezpieczone.




Zabezpieczenie ca³kowite obligacji,
obejmuj±ce zarówno równowarto¶ci po¿yczki jak i zwi±zanych z ni± % mo¿e wyst±piæ
w nastêpuj±cych formach :




ustanowienie zastawu na maj±tku emitenta,


gwarancja udzielona przez NBP albo przez
inny bank (10 mln ECU),


udzielenie gwarancji przez Skarb Pañstwa.




Emisja obligacji mo¿e mieæ charakter :
prywatny i publiczny
.



Emisja prywatna wystêpuje w przypadku gdy
emitent kieruje swoj± ofertê bezpo¶rednio do nie wiêcej ni¿ 300 osób.



Emisja publiczna ma miejsce wówczas, gdy
propozycja nabycia obligacji skierowana jest do wiêcej ni¿ 300 osób.



Naruszenie przez emitenta ustawowych zasad
emisji obligacji powoduje zagro¿enie sankcjami karnymi ( 6 m-cy do 5 lat pozbawienia
wolno¶ci i grzywna do 5 ml z³).




Obligacje pañstwowe w Polsce.



Obecnie g³ównym emitentem obligacji w
Polsce jest Skarb Pañstwa. Od kilku lat emituje ju¿ systematycznie kilka rodzajów
obligacji z których dochód przeznaczony jest na finansowanie deficytu bud¿etowego
Systematycznie powtarzane s± :




emisje obligacji z terminem wykupu po
up³ywie jednego roku,


po up³ywie trzech lat od daty emisji.




Odsetki od obligacji jednorocznych
wyp³acane s± ³±cznie ze zwrotem po¿yczki. Stopê % ustala siê w wysoko¶ci
wska¼nika inflacji wystêpuj±cej w okresie 12 m-cy jakie up³ynê³y o miesi±c
wcze¶niej ni¿ data wykupu obligacji, powiêkszonego o 5 punktów procentowych.



Odsetki od trzyletnich obligacji
wyp³acane s± co kwarta³, a ich stopa procentowa równa jest rentowno¶ci 13
tygodniowych tj. trzymiesiêcznych bonów skarbowych powiêkszonej przy zastosowaniu
wspó³czynnika 1,1.




Akcja
- jest papierem warto¶ciowym
stwierdzaj±cym bezwarunkowe uczestnictwo jej w³a¶ciciela w kapitale spó³ki akcyjnej,
uprawniaj±cym do partycypacji w jej zyskach w formie tzw. dywidendy oraz do maj±tku
spó³ki w razie jej likwidacji. Akcja stanowi odpowiednik czê¶ci kapita³u spó³ki,
który jest finansow± podstaw± jej dzia³alno¶ci i materialnej odpowiedzialno¶ci za
podejmowane zobowi±zania. Warto¶æ akcji nie mo¿e byæ zwrócona akcjonariuszowi w
czasie trwania spó³ki, a po jej likwidacji upowa¿nia do udzia³u w maj±tku spó³ki
ale dopiero po uprzednim zaspokojeniu wszelkich innych zobowi±zañ. Od warto¶ci akcji
nie mo¿e byæ wyp³acone oprocentowanie, gdy¿ stanowi ona element kapita³u ulokowanego
w przedsiêwziêciu. Niezale¿nie od dywidendy akcje dobrze prosperuj±cych
przedsiêbiorstw mog± zapewniæ posiadaczom korzy¶ci ze wzglêdu na wzrost warto¶ci
rynkowej walorów. Na warto¶æ realn± akcji nie ma wp³ywu inflacja.



W Polsce kompleksowa regulacja zasad
funkcjonowania spó³ek akcyjnych nast±pi³a w kodeksie handlowym. Przy pomocy akcji,
które s± zbywane miêdzy posiadaczami wg wolnych cen (rynkowych) u³atwione s±
przep³ywy kapita³ów w gospodarce.




Klasyfikacja akcji wg rodzajów.



W zale¿no¶ci od przepisów prawa, jak
równie¿ podaniem statutu spó³ki akcje mog± byæ emitowane w formie dokumentów:




imiennych lub


na okaziciela





Akcja imienna
powinna zawieraæ
nazwisko i imiê w³a¶ciciela, jest ona ewidencjonowana w ksiêdze akcji imiennych. W
ksiêdze odnotowuje siê tak¿e wszelkie zmiany w³asno¶ci akcji. Mog± obowi±zywaæ
pewne ograniczenia przy przenoszeniu prawa ich w³asno¶ci.




Akcja na okaziciela
u³atwia bardzo
procedurê jej przenoszenia na innego nabywcê. Akcje bezimienne nie s± rejestrowane. W
Polsce akcje dopuszczane do publicznego obrotu s± wy³±cznie akcjami na okaziciela.
Spó³ka bêd±ca emitentem sk³ada je do depozytu bankowego, natomiast akcjonariusz
otrzymuje tylko ¶wiadectwo depozytowe.



Ze wzglêdu na pokrycia równowarto¶ci
akcji mo¿na wyodrêbniæ akcje:




op³acone gotówk±,


wydawane za wk³ady rzeczowe tj. aporty
czyli akcje aportowe




Akcje op³acone gotówk± mog± byæ
wydawane nawet ju¿ po ich czê¶ciowej zap³acie (nie mniej ni¿ 25% warto¶ci
nominalnej). Jedynie do czasu pe³nego op³acenia akcje musz± byæ imienne. Natomiast
akcje bezimienne mog± byæ wydawane dopiero po pe³nym op³aceniu. W¶ród akcji
gotówkowych mo¿na zatem wyró¿niæ dokumenty op³acone : ca³kowicie i czê¶ciowo.



Podzia³ ten ma istotne znaczenie przede
wszystkim przy ustalaniu wysoko¶ci dywidendy.



Akcje aportowe powinny byæ w pe³ni
okryte jeszcze przed zarejestrowaniem spó³ki. Ze wzglêdu na konieczno¶æ szczególnie
wnikliwej kontroli oszacowania wk³adów rzeczowych akcje aportowe powinny byæ imienne do
momentu zatwierdzenia przez walne zgromadzenie sprawozdania oraz bilansu, a tak¿e
rachunku zysków i strat po drugim roku dzia³alno¶ci spó³ki. Ponadto w tym okresie
akcje aportowe nie mog± byæ zbywalne.



Akcje dzielimy równie¿ na :




pojedyncze - je¿eli dokument opiewa na
warto¶æ nominaln± jednej akcji,


zbiorcze - je¿eli w jednym dokumencie
ujmuje siê wiêcej ni¿ jedn± akcjê podaj±c ich ilo¶æ, warto¶æ nominaln±
pojedyncz± akcji oraz ich ³±czn± warto¶æ.




Ze wzglêdu na uprawnienia jakie
przys³uguj± akcjonariuszom akcje dzieli siê na:




zwyk³e


uprzywilejowane tj. Korzystaj±ce ze
specjalnych dodatkowych uprawnieñ w stosunku do akcji zwyk³ej.




Akcje uprzywilejowane oznaczaj± zatem
dopuszczon± prawem nierówno¶æ uprawnieñ akcjonariuszy. Umacniaj± one pozycjê
konkretnych osób. Dlatego powinny byæ imienne, a w razie zamiany ich na dokumenty na
okaziciela przywileje zazwyczaj wygasaj±.




Przywilej prawa g³osu
- mo¿e
przewidywaæ, ¿e na jedn± akcjê przypada wiêcej ni¿ jeden g³os (nie wiêcej ni¿ 5
g³osów). Akcje te powinny byæ imienne.




Przywilej dywidendy
- mo¿e
oznaczaæ prawo do wy¿szej dywidendy w stosunku do przys³uguj±cej akcjom zwyk³ym (nie
wiêcej ni¿ poziom przeciêtnej stopy dyskontowej NBP podwy¿szony o 2 jednostki). Mo¿e
on równie¿ przewidywaæ otrzymanie dywidendy przed innymi akcjonariuszami, oraz
uprawniaæ do niej za list±, w których spó³ka jej nie wyp³aca³a (nie wiêcej ni¿ 5
lat wstecz).




Przywilej przy podziale maj±tku
-
zapewnia pierwszeñstwo do uzyskania zwrotu nominalnej warto¶ci akcji przed innymi
akcjonariuszami w razie likwidacji spó³ki.




Przywilej pierwszeñstwa podjêcia akcji z
nowych emisji
- nabywaj±c dodatkow± emisjê uzyskuje od razu premiê, niekiedy
znacznie wy¿sz± od pozosta³ych.



W jednej akcji mo¿e nastêpowaæ b±d¼
zbieg wiêcej ni¿ jednego przywileju - je¶li statut spó³ki takie rozwi±zanie
przyjmuje,




Umorzenie akcji
- mo¿e
nastêpowaæ b±d¼ w ciê¿ar kapita³u b±d¼ w ciê¿ar czystego zysku - bez zmiany
kapita³u.



W przypadku wcze¶niejszego umorzenia
akcji w ciê¿ar zysku akcjonariusze, których akcje wylosowano do umorzenia przed
zakoñczeniem dzia³alno¶ci spó³ki otrzymuj± tzw. akcje u¿ytkowe - nie
posiadaj±ce warto¶ci nominalnej, poniewa¿ kapita³ w nich zawarty sp³acono.



Specyficzna odmian± s± akcje
pracownicze
, których emisja lub sprzeda¿ ograniczona jest do krêgu osób
zatrudnionych w spó³ce. S± one z regu³y imienne.



W Polsce akcje pracownicze stanowi± jeden z elementów
prywatyzacji przedsiêbiorstw pañstwowych. Podlegaj±ce temu procesowi firmy pañstwowe
przekszta³cane s± w pierwszym etapie na jednoosobowe spó³ki Skarbu Pañstwa. W
nastêpnym etapie akcje podlegaj± sprzeda¿y osobom fizycznym, prawnym. Jednak czê¶æ
akcji udostêpniona jest pracownikom darmo lub wed³ug cen obni¿onych w stosunku do cen
sprzeda¿y akcji innym osobom fizycznym.




Uprawnienia akcjonariusza.




uczestnictwo w spó³ce


uczestniczenie w walnym zgromadzeniu z prawem do
g³osowania


dywidendy


¿±dania uwzglêdnienia stanowiska mniejszo¶ci w
niektórych przypadkach.




Prawa uczestnictwa w spó³ce oznacza, ¿e
akcjonariusz nie mo¿e go byæ pozbawiony, je¿eli legitymuje siê w³a¶ciwie op³acon±
akcj±. Prawo to ma równie¿ obligatoryjny charakter.




Prawo uczestnictwa w walnym zgromadzeniu i
prawo g³osu
zapewnia akcjonariuszom mo¿liwo¶æ wp³ywania na losy spó³ki.
Skorzystanie z prawa uczestnictwa w walnym zgromadzeniu przys³uguje w³a¶cicielowi akcji
imiennych, którzy co najmniej na tydzieñ przed posiedzeniem uwidocznieni zostali w
ksiêdze akcji. Prawo, takie zyskaj± tak¿e posiadacze akcji na okaziciela, którzy co
najmniej na tydzieñ przed zgromadzeniem z³o¿yli swoje akcje w spó³ce.




Prawo do dywidendy
mo¿e byæ
realizowane tylko wówczas, gdy spó³ka osi±gnê³a zysk.. Wyp³ata dywidendy w Polsce
nastêpuje w gotówce.




Prawo poboru nowej emisji
-
oznacza, ¿e je¿eli statut nie przewiduje inaczej to wszyscy dotychczasowi akcjonariusz
maj± prawo pierwszeñstwa do objêcia nowych akcji proporcjonalnie do posiadanych
dotychczas ich ilo¶ci.




Prawo do udzia³u w maj±tku spó³ki

- przys³uguje akcjonariuszowi dopiero w razie likwidacji spó³ki. Je¿eli nastêpuje
upad³o¶æ spó³ki, a wiêc jej maj±tek nie wystarcz± na pokrycie zobowi±zañ,
akcjonariusze nie otrzymuj± nawet czê¶ciowego zwrotu kapita³u akcyjnego, ale nie
ponosz± osobistej odpowiedzialno¶ci materialnej za kwoty, które nie zostan±
wierzycielom uregulowane.




Prawo mniejszo¶ci
- oznacza, ¿e
w niektórych przypadkach mniejszo¶æ ma prawo podejmowania decyzji maj±cych wi±¿±cy
charakter (co najmniej 20% g³osów).



W celu ochrony interesów akcjonariuszy
przepisy prawne przewiduj± odpowiedzialno¶æ cywiln± i karn±.




Kontrolny pakiet akcji.



Decyzje w sprawie dzia³alno¶ci spó³ki
podejmowane s± przez akcjonariuszy na walnym zgromadzeniu zwyk³± wiêkszo¶ci±
g³osów. Ilo¶æ akcji pozwalaj±cych na



przewagê w g³osowaniu nosi nazwê
kontrolnego pakietu akcji - licz±cy 50% ogólnej liczby akcji plus jedna, zapewnia
posiadaczowi decydowania w sprawach nie wymagaj±cych kwalifikowanej wiêkszo¶ci
g³osów.



Je¿eli z kolei uwzglêdniæ, ¿e czê¶æ
akcji mo¿e byæ uprzywilejowana pod wzglêdem g³osów to posiadanie tylko 17 % takich
walorów przez jedn± osobê stanowi wystarczaj±cy pakiet kontrolny, gdy¿ oznacza si³ê
g³osów stanowi±c± 50,6% ich ogólnej liczby .Spó³ka akcyjna jest nie tylko emitentem
w³asnych akcji, ale mo¿e byæ tak¿e nabywc± akcji innych emitentów w ten sposób
spó³ka mo¿e staæ siê udzia³owcem innej korporacji.



W Polsce wprowadzono przepisy poddaj±ce
procesowi okre¶lonej kontroli koncentrowania przez jednego akcjonariusza znaczniejszych
pakietów akcji jednej spó³ki . W szczególno¶ci osoby fizyczne lub prawne, które
osi±gnê³y lub przekroczy³y 5 lub 10 % ogólnej liczby g³osów na walnym zgromadzeniu
przed zbyciem akcji obowi±zane s± powiadomiæ o tym Komisjê Papierów Warto¶ciowych,
Urz±d Antymonopolowy oraz Spó³kê w ci±gu 7 dni od zawarcia transakcji. Je¿eli dana
osoba dysponuje udzia³em zapewniaj±cym ponad 10 % g³osów to powinna przedk³adaæ
informacje o ka¿dym nabyciu lub zbyciu akcji, zmieniaj±cym udzia³ g³osów o 2%.
Natomiast w przypadku, gdy dana osoba zamierza kupiæ akcjê, pozwalaj±ce na uzyskanie w
rezultacie 25, 33 lub 50% ogólnej liczby g³osów, to niezbêdne jest powiadomienie
Komisji przed dokonaniem takiej operacji.




Zasady emisji i zbywania akcji.



Emisja akcji mo¿e nast±piæ w formie:




objêcia przez samych za³o¿ycieli oraz
ewentualnie przez inne zaproszone osoby (emisja zamkniêta),


og³oszenia publicznej subskrypcji
(otwartej lub ograniczonej).




W pierwszym przypadku procedura emisji
akcji jest stosunkowo prosta. Za³o¿yciele oraz inne osoby, które do nich siê
do³±czy³y wyra¿aj± zgodê na objêcie akcji w formie notarialnego aktu, a nastêpnie
po ich w³a¶ciwym op³aceniu nastêpuj± dalsze dzia³ania zwi±zane ze zwo³aniem
walnego zgromadzenia, wyborem w³adz, rejestracj± spó³ki. Przy zamkniêtej subskrypcji
nomina³y akcji s± przewa¿nie do¶æ wysokie, a nierzadko ograniczona jest swoboda
odsprzeda¿y walorów innym osobom. Znacznie bardziej z³o¿ona jest procedura publicznej
subskrypcji akcji, która jest adresowana do ludzi nie maj±cych mo¿liwo¶ci
pe³niejszego zapoznania siê z projektowanym przedsiêwziêciem. Wówczas konieczne jest
publiczne przedstawienie zasad funkcjonowania zamierzonego przedsiêwziêcia. Za³o¿enia
te podlegaj± wstêpnej weryfikacji przez Komisjê Papierów Warto¶ciowych,
bez uzyskania zgody, które nie mo¿na og³osiæ subskrypcji.



Je¿eli Komisja wyrazi zgodê emitent
powinien deponowaæ pe³n± jej wielko¶æ w wybranym do tego banku. Nastêpnie emitent ma
obowi±zek opublikowania w dwóch dziennikach o zasiêgu ogólnokrajowym danych
umo¿liwiaj±cych potencjalnym nabywcom akcji ocenê kondycji finansowej emitenta
Konieczne jest tak¿e z³o¿enie przez za³o¿ycieli spó³ki kaucji gwarancyjnej
stanowi±cej 9/20 czê¶ci kwoty kapita³u na zabezpieczenie ewentualnych roszczeñ.
Zapisy na akcje i wp³aty mog± byæ przyjmowane jedynie przez banki pañstwowe.
Rejestracj± spó³ki mo¿e nast±piæ po subskrypcji wszystkich akcji i po nale¿ytym ich
op³aceniu. Dopiero po zarejestrowaniu spó³ki akcje wzglêdnie ¶wiadectwa depozytowe
wydawane s± subskrybentom.



Je¿eli subskrybenci otrzymuj± akcje w
formie fizycznej to tre¶æ wystawianych walorów powinna zawieraæ:




formê i siedzibê spó³ki - s±d, w
którym jest zarejestrowana i numer rejestru,


datê zarejestrowania spó³ki i emisji
akcji - warto¶æ nominaln±, liczbê, seriê nadanych akcji - wysoko¶æ dokonywanych
wp³at przy akcjach imiennych,


przepisy statutu zwi±zanych z akcj±
obowi±zkach ¶wiadczenia na rzecz spó³ki


pieczêæ i podpisy zarz±du spó³ki ,
które mog± byæ odtworzone mechanicznie.





Sponsorowana emisja akcji.



Termin sprzeda¿y akcji przez emitenta w
drodze publicznej powinien byæ z góry okre¶lony (nie d³u¿szy ni¿ 3 miesi±ce).
Je¿eli w tym terminie nie wszystkie akcje zaoferowane do subskrypcji zostan± objête, to
emisja nie dochodzi do skutku. W celu unikniêcia takiego niepowodzenia mo¿na korzystaæ
z gwarancji ¶wiadczonej przez bank lub inn± instytucjê finansow±. Us³uga tego rodzaju
¶wiadczona jest przez gwaranta na podstawie zawartej z emitentem umowy. Ze wzglêdu na
zakres us³ug do ¶wiadczenia których zobowi±zuje siê gwarant, wyró¿nia siê jego
zobowi±zania do :




zakupu tylko okre¶lonej z góry liczby
czê¶ci emitowanych akcji,


zakupu akcji pozosta³ych pod koniec
emisji, które nie zosta³y subskrybowane przez innych inwestorów,


nabycia ca³kowitej emisji akcji i
pó¼niejszej jej sprzeda¿y na wtórnym rynku.




W przypadku emisji du¿ych pakietów
akcji, pomoc w jej organizacji i przeprowadzeniu mo¿e polegaæ na utworzeniu syndykatu
bankowego tj. Zwi±zku banków które wydzielaj± odpowiedni±, wspóln± pulê ¶rodków
na zakup pe³nej emisji. Syndykat z kolei odsprzedaje akcje innym bankom nie bêd±cym
uczestnikami tego porozumienia oraz firmom maklerskim, które docieraj± ju¿ z ofertami
sprzeda¿y do finalnych inwestorów lokuj±cych kapita³y na rynku pierwotnym.
Po¶rednictwo wyspecjalizowanych firm w emisji walorów powoduje okre¶lone koszty, ale z
kolei zwiêkszaj± pewno¶æ powodzenia akcji.




Warto¶æ akcji.



W obrocie akcje wystêpuj± w postaci (pod
wzglêdem warto¶ci) :




nominalna,


emisyjna,


bie¿±ca.





Warto¶æ nominalna
podawana jest na
akcji i stanowi jednostkê kapita³u akcyjnego. Zarówno przy pierwszej jak i przy
nastêpnych emisjach akcje nie mog± byæ wydawane przez spó³ki poni¿ej ich nominalnej
warto¶ci.




Warto¶æ emisyjna
jest
wielko¶ci±, wed³ug której oferowane s± przez emitenta do nabycia subskrybentom. Mo¿e
ona byæ równa warto¶ci nominalnej lub j± przewy¿szaæ. Cenê emisyjn± akcji ustala
spó³ka. Dopuszczalna jest tak¿e sprzeda¿ akcji przez emitenta na podstawie przetargu.




Warto¶æ bie¿±ca
(rynkowa)
akcji jest odpowiednikiem ceny jak± w danym okresie mo¿na uzyskaæ w razie sprzeda¿y Na
kszta³towanie siê tej warto¶ci wp³yw wywieraj± :




korzy¶ci, jakie uzyskuje posiadacz akcji,


stopieñ zaufania ze strony akcjonariuszy,


oceny dotycz±ce rozwoju ogólnej sytuacji
gospodarczej.




W specyficzny sposób okre¶lona jest cena
bie¿±ca, po której sprzedawane s± akcje prywatyzowanych przedsiêbiorstw pañstwowych
nale¿±cych do Skarbu Pañstwa. W tym przypadku cena bie¿±ca sprzedawanych akcji
ustalana jest :




w drodze przetargu,


na podstawie oferty og³oszonej
publicznie,


w wyniku rokowañ prowadzonych na
podstawie publicznego zaproszenia do kupna akcji.




Jednostkowa warto¶æ akcji mo¿e ulec
zmniejszeniu w wyniku ich podzia³u (split). Polega to na obni¿eniu
jednostkowej warto¶ci nominalnej akcji tj. Zwiêkszenia ich ilo¶ci bez zmiany wielko¶ci
kapita³u akcyjnego.



 



VII.3. Gie³da papierów warto¶ciowych.



Dzia³a od 1991 roku w formie spó³ki
akcyjnej, której za³o¿ycielem by³ Skarb Pañstwa. Na Warszawskiej Gie³dzie
wykszta³ci³y siê dwa rynki : rynek podstawowy i równoleg³y. Najwy¿sz±
w³adze gie³dy stanowi walne zgromadzenie akcjonariuszy, które wybiera radê gie³dy i
jej zarz±d.



Dotychczas na Gie³dzie Warszawskiej
mo¿na zawieraæ jedynie transakcje natychmiastowe, a sesje odbywaj± siê kilka razy w
tygodniu. Transakcje mog± byæ zawierane jedynie za po¶rednictwem domów maklerskich.



Tryb zawierania transakcji :




Klient sk³ada zlecenie kupna lub
sprzeda¿y w domu maklerskim, w którym posiada konto gotówkowe oraz konto depozytowe,
okre¶lonego rodzajów walorów,


w zleceniu zakupu klient okre¶la górn±
cenê, a w zleceniu sprzeda¿y minimaln± cenê po jakiej mo¿na zawrzeæ transakcjê albo
wyra¿a zgodê na jej realizacjê wed³ug kursu, jaki wyst±pi na danej sesji (PKD),


zlecenie mo¿e byæ jednorazowe lub
upowa¿niaj±ce do finalizowania na kilku sesjach w okresie nie d³u¿szym ni¿ 30 dni.


w przypadku zleceñ opiewaj±cych na
stosunkowo niewielkie ilo¶ci walorów, klient mo¿e zastrzec sobie prawo pe³nej ich
realizacji (zlecenie wszystko albo nic - WAN),


dom maklerski przyjmuje do realizacji
zlecenia sprzeda¿y od klientów, po stwierdzeniu, ¿e posiadaj± oni w tym domu rachunek
inwestycyjny, na którym figuruje ilo¶æ walorów danego rodzaju nie mniejsza ni¿ w
zleceniu,


w przypadku zlecenia kupna jest ono
akceptowane przez dom maklerski po uprzednim stwierdzeniu, ¿e klient posiada w tym domu
konto gotówkowe, którego stan zapewnia pe³ne uregulowanie nale¿no¶ci wi±¿±cej siê
z wykonaniem zlecenia oraz prowizji maklerskiej,


zlecenia z³o¿one przez klientów, dom
maklerski zatrzymuje w swoich aktach, ale na ich podstawie sporz±dza w³asne zlecenia
przekazywane na gie³dê. Sesje gie³dowe odbywaj± siê 5 razy w tygodniu w godz. od 11
do 13.




Realizacja zleceñ jakie wp³ynê³y na
gie³dê przed otwarciem danej sesji, nastêpuje po og³oszeniu przez maklera specjalistê
kursu dnia i uznaniu, ¿e jest to kurs transakcyjny, a wiêc rozpiêto¶æ miêdzy
ofertami kupna i sprzedazy nie jest wiêksza ani¿eli 5:1. Nastêpnie wydawane s± domom
maklerskim dokumenty potwierdzaj±ce zawarte przez poszczególnych specjalistów
transakcje danym walorom. Stanowi to podstawê dla domu do dokonania zapisów na kontach
klientów dotycz±cych zakupu lub sprzeda¿y i do wydania im dokumentów potwierdzaj±cych
wykonanie transakcji. W trakcie trwania sesji i organizowania dogrywki uczestnik gie³dowy
mo¿e z³o¿yæ dodatkowe zlecenie kupna lub sprzeda¿y walorów tzn. zlecenie warunkowe
(WAR) realizowane wed³ug wcze¶niej og³oszonego kursu. Zawarte na gie³dzie przez dom
maklerski transakcje znajduj± swoje odbicie w zapisach Krajowego Depozytu Papierów
Warto¶ciowych..




Ogólne zasady funkcjonowania gie³d
papierów warto¶ciowych.



Gie³dy papierów warto¶ciowych s±
tworzone w formie spó³ek akcyjnych czy organizacji publiczno - prawnych. Kr±g osób
uprawnionych do uczestnictwa w gie³dzie i dokonywania transakcji jest ograniczony.
Cz³onkami gie³dy s± dwie kategorie osób :




po¶rednicy (makler lub broker) -
przedstawiciele firm maklerskich. Dzia³aj± oni przewa¿nie na zlecenie klientów,
pobieraj±c za swoje us³ugi odpowiedni± prowizjê. Dokonuj± równie¿ operacji na
w³asny rachunek.


samodzielni uczestnicy -
przewa¿nie przedstawiciele banków oraz innych instytucji finansowych, którzy dokonuj±
transakcji g³ównie na rachunek w³asny macierzystej jednostki. Zarobek tych uczestników
stanowi ró¿nica miêdzy cenami zakupu i sprzeda¿y poszczególnych walorów.




Notowania gie³dowe tj. ceny (kursy),
wed³ug których zawierano danego dnia transakcje gie³dowe s± ujmowane w formie
specjalnego wykazu czyli tzw. cedu³y gie³dowej, podawanej do ogólnej
wiadomo¶ci w sposób ustalony w regulaminie gie³dy.



Organy gie³dy :




zarz±d (podejmuje decyzje w sprawie
cz³onkowska gie³dy, ustala op³aty za uczestnictwo),


komisja decyduj±ca o dopuszczeniu do
obrotu nowych walorów,


izba maklerów (brokerów) bêd±ca
samorz±dowym organem nadzoruj±cym dzia³alno¶æ swoich cz³onków,


organy powo³ane do rozpatrywania spraw
spornych oraz spraw dyscyplinarnych.





Charakterystyka gie³d papierów
warto¶ciowych.



Gie³dê stanowi± odbywaj±ce siê w
odpowiednio zorganizowanej formie regularne spotkania osób zainteresowanych zakupem lub
sprzeda¿± papierów warto¶ciowych wed³ug cen kszta³tuj±cych siê na zasadzie popytu
i poda¿y, które podawane s± do publicznej wiadomo¶ci. Gie³dy mog± mieæ charakter :




lokaty - je¿eli obroty dotycz± walorów
emitowanych g³ównie na terenie danego kraju,


miêdzynarodowy - w przypadku gdy istotn±
cze¶æ obrotów stanowi± transakcje dokonywane papierami warto¶ciowymi emitowanymi za
granic±,


¶wiatowy - dokonuje siê na nich
szczególnie wysokich obrotów papierami warto¶ciowymi, w tym równie¿ zagranicznymi.




VII.4. Uczestnicy gie³dy papierów
warto¶ciowych



G³ównymi uczestnikami s± emitenci
walorów oraz inwestorzy, a funkcje organizacyjne i wspomagaj±ce spe³niaj± banki
u³atwiaj±ce emisjê nowych walorów oraz maklerzy i firmy maklerskie po¶rednicz±ce w
operacjach kupna sprzeda¿y papierów.




Emitent
- prezentuje
zapotrzebowanie na kapita³ po¿yczkowy lub udzia³owy. Nowe emisje walorów wypuszczanych
przez jednostki gospodarcze pojawiaj± siê z wiêkszym naciskiem w okresach wzrastaj±cej
koniunktury, je¶li chodzi o obligacje pañstwowe - to nowe ich emisje zale¿ne s± od
stopnia niezrównowa¿enia bud¿etu.




Inwestor
- jest posiadaczem
kapita³ów, który decyduje siê na ulokowanie ich w papierach warto¶ciowych. Nale¿y
wyró¿niæ inwestora biernego i czynnego.




Inwestor bierny
- nabywa walory,
które traktuje jako lokatê przynosz±c± mu korzy¶ci przede wszystkim w formie odsetek
i dywidend oraz premii. Rzadko dokonuje wymiany swych walorów na inne. Nie jest sk³onny
do wiêkszego ryzyka.




Inwestor czynny
- dzia³a w
krótkookresowej strategii, jest sk³onny do dokonywania czêstych operacji kupna -
sprzeda¿y posiadanych walorów.



Ka¿dy posiadacz wolnych ¶rodków
finansowych mo¿e je lokowaæ na rynku papierów warto¶ciowych, jest to tzw. inwestor
indywidualny
, który powinien posiadaæ dostateczn± znajomo¶æ mechanizmów,
sytuacji wystêpuj±cych na rynku papierów warto¶ciowych. Specyficzn± formê
inwestorów stanowi± inwestorzy instytucjonalni tj. firmy oraz instytucje
lokuj±ce w walorach powa¿ne kapita³y.

Dziel± siê oni na dwie kategorie :




instytucje ubezpieczeniowe
i
fundusze emerytalne - które lokuj± w papierach warto¶ciowych znaczn± czê¶æ swoich
¶rodków rezerwowych pochodz±cych ze sk³adek klientów. Do tej grupy zaliczamy banki,
które lokuj± w papier ¶rodki rezerwowe.




fundusze powiernicze
-
specjalizuj± siê one w operacjach kupna - sprzeda¿y papierów warto¶ciowych
wykorzystuj±c kapita³y powierzone im w tym celu przez indywidualnych inwestorów.



Istotne funkcje w obrocie papierami
warto¶ciowymi spe³niaj± zawodowi maklerzy. S± to osoby zajmuj±ce siê
zawodowo po¶rednictwem przez przyjmowanie zleceñ kupna i sprzeda¿y walorów od
klientów. Makler musi posiadaæ pe³n± zdolno¶æ do czynno¶ci prawnych, powinien
korzystaæ z pe³ni praw publicznych oraz nie powinien byæ karany. W Polsce egzamin
kandydatów na maklerów organizuje Komisja Papierów Warto¶ciowych.




Fundusze powiernicze
.



Fundusz powierniczy tworzony jest przez
specjalnie w tym celu zorganizowane towarzystwo z odpowiednim kapita³em. Towarzystwo to
niezale¿nie od w³asnych ¶rodków, gromadzi odrêbny fundusz powierniczy z wp³at jego
uczestników przeznaczony na lokaty w papierach warto¶ciowych w celach przysporzenia
korzy¶ci udzia³owcom. Po przyst±pieniu do funduszu i wniesieniu udzia³u, jego
uczestnik otrzymuje za¶wiadczenie potwierdzaj±ce powierzenie ¶rodków na cele
inwestowania w papiery warto¶ciowe. Nie przys³uguj± mu odsetki od wk³adu lecz ma prawo
do udzia³u w zysku osi±ganym dziêki lokowaniu ¶rodków funduszu papierów
warto¶ciowych. Towarzystwo pobiera okre¶lone w statucie op³aty za swoje us³ugi.



Mo¿na wyodrêbniæ dwa typy funduszów:




fundusz otwarty
- przyjmuje na
bie¿±co nowych udzia³owców. Sprzedaje im udzia³y w postaci jednostek uczestnictwa, a
wp³ywy z tego tytu³u stanowi± podstawê tworzenia funduszu powierniczego. Posiadacz
takiej jednostki nie mo¿e jej odsprzedaæ innej osobie. Jednostka uczestnictwa jest
bowiem niezbywalna. Ponadto fundusz nie wyp³aca bie¿±co uczestnikom dywidend ani
¿adnych premii czy odsetek. Jednak ka¿dy uczestnik, funduszu ma prawo wycofania swoich
udzia³ów, tj. Umorzenia jednostek uczestnictwa wed³ug aktualnej ich ceny bie¿±cej Za
swoje us³ugi fundusz pobiera okre¶lone op³aty - przewa¿nie z góry - w momencie
sprzeda¿y jednostek..




fundusze zamkniête
- nie emituj±
bie¿±co nowych jednostek udzia³owych i nie uwzglêdniaj± nale¿no¶ci zwrotu kwot
wniesionych przez uczestników. Emituj± natomiast z góry ustalon± liczbê udzia³ów,
które podobnie jak akcje nie mog± byæ wycofane przez posiadaczy. Jednak s± z kolei
zbywalne pomiêdzy inwestorami i mog± byæ przedmiotem obrotu na gie³dach papierów
warto¶ciowych. Kapita³ uzyskany z emisji udzia³ów lokowany jest zarobkowo w papierach
warto¶ciowych. Fundusz zamkniêty wykazuje okresowo zysk i wyp³aca udzia³owcom
dywidendy.



Podzia³ funduszy powierniczych pod
wzglêdem polityki lokacyjnej i towarzysz±cej jej ró¿nego poziomu ryzyka :




fundusze agresywnego wzrostu
- których celem jest maksymalizacja zysków przy ponoszeniu zwiêkszonej skali ryzyka
ewentualnych strat,


fundusze wzrostu - lokuj±ce
tak¿e kapita³y w akcje, których ceny powinny rosn±æ ale przy unikaniu transakcji zbyt
ryzykownych,


fundusze umiarkowanego wzrostu
- podejmuj±ce d³ugofalowe inwestycje przy minimalizowaniu ryzyka, dyskontuj±ce
korzy¶ci zarówno ze wzrostu cen jak i dywidend,


fundusze równowagi - które
lokuj± kapita³y czê¶ciowo w akcjach, a czê¶ciowo w papierach odsetkowych o sta³ym
oprocentowaniu,


fundusze obligacji -
inwestuj±ce kapita³y g³ównie lub wy³±cznie w papiery odsetkowe daj±ce pewniejszy,
ale systematyczny dochód.




W Polsce dzia³a dopiero kilka funduszy
powierniczych o otwartym charakterze. Najstarszym jest Pierwszy Polski Fundusz Powierniczy
Pioneer.



Tryb nadawania jednostek uczestnictwa:




osoba zamierzaj±ca nabyæ jednostki
uczestnictwa sk³ada zlecenie zakupu w jednej z placówek obs³ugi klientów i wp³aca na
ten cel przeznaczon± sumê gotówki


punkt obs³ugi klienta powinien w ci±gu
najbli¿szych 4 dni roboczych przekazaæ zlecenie do utworzonej przez fundusz spó³ki
z.o.o. Finencial Servis, do której nale¿y naliczanie jednostki uczestnictwa przy ich
nabywaniu i wycofywaniu prowadzenie ewidencji uczestników itp.


po otrzymaniu przez spó³kê niezbêdnych
dokumentów w dacie najbli¿szego terminu wyceny jednostek uczestnictwa, ustala ona
przypadaj±c± dla danego klienta ilo¶æ jednostek uczestnictwa stanowi±c± iloraz
otrzymanej wp³aty pomniejszonej o prowizjê oraz aktualnej ceny nabycia, jednocze¶nie
informuje o tym klienta wysy³aj±c poczt± potwierdzenie.




Je¿eli klient wystêpuje o umorzenie
jednostek uczestnictwa to sk³ada odpowiednie zlecenie w punkcie obs³ugi klientów,
który w ci±gu 4 dni roboczych powinien przekazaæ je do spó³ki Financial Servis
Spó³ka ustala nale¿no¶æ klienta stanowi±cej iloczyn ilo¶ci umarzanych jednostek i
aktualnej warto¶ci netto jednostki, ustalonej w najbli¿szym terminie wyceny,
nastêpuj±cym po dacie otrzymania zlecenia. Nastêpnie wydaje dyspozycjê bankowi w celu
wyp³aty pieniêdzy klientowi.



W 1995 roku w Polsce na rynku pojawi³y
siê 2 kolejne fundusze powiernicze powo³ane przez Towarzystwo Pioneer. W czerwcu
wystartowa³ Pioneer 2, który koncentruje swoj± dzia³alno¶æ na lokatach w papierach
wierzycielskich tj. G³ównie w obligacjach i bonach pieniê¿nych Natomiast w grudniu
uruchomiono 3 fundusz Pioneer 3, który wykazuje cechy funduszu agresywnego, nastawionego
na osi±ganie wysokich zysków przy podejmowaniu wiêkszego ryzyka. Inwestuje on gros
kapita³ów w akcje.



 



VII.5. Rodzaje transakcji gie³dowych.



Transakcje natychmiastowe

realizowane (likwidowane) bezpo¶rednio po ich zawarciu, nie pó¼niej ni¿ 1-2 dni po ich
dokonaniu. W tym terminie powinno nast±piæ wydanie walorów nabywcy, ich odbiór przez
kupuj±cego oraz zap³ata umówionej nale¿no¶ci z nale¿nymi prowizjami.




Transakcje terminowe
wystêpuj±
wówczas, gdy miêdzy dat± ich zawarcia i dat± realizacji z góry wystêpuje pewien
¶wiadomie wyd³u¿ony okres. Do zawarcia transakcji terminowej przystêpuj± dwaj
partnerzy kieruj±cy siê odmiennymi przes³ankami. Jeden (zbywca) prowadzi grê na
zni¿kê tj. przewiduje, ¿e kurs danego waloru obni¿y siê w przysz³o¶ci w stosunku do
kursu ustalonego w umowie. Drugi (nabywca) liczy natomiast, ¿e kurs zakupionych walorów
w dniu likwidacji transakcji wzro¶nie tj. uprawia grê na zwy¿kê.



Transakcje terminowe mog± byæ :




bezwarunkowe
- tj. powinny byæ
wykonane zgodnie z umow± kupna sprzeda¿y tzn. ³±czyæ siê z wydaniem walorów
kupuj±cemu w zamian za zap³atê, ale nierzadko umowa przewiduje odst±pienie od tego
zobowi±zania przez zap³acenie przez jedn± ze stron odpowiedniej premii, wynikaj±cej z
ró¿nicy kursów Transakcja taka sprowadza siê jedynie do spekulacji kursowej - transakcje
nierzeczywiste.
W praktyce wystêpuj± ró¿ne odmiany nierzeczywistych
transakcji terminowych,




Transakcje standartowe
- polegaj±
na dokonywaniu operacji okre¶lonymi z góry znormalizowanymi pod wzglêdem ilo¶ci i
rodzaju zestawami tj. pakietami papierów warto¶ciowych oraz znormalizowanymi okresami na
jakie transakcje mog± byæ zawierane (np. kontrakty 30 dniowe, 3 miesiêczne).



Uwzglêdniaj±c skalê ryzyka partnerów
nierzeczywistych transakcji terminowych mo¿na je podzieliæ na :




Transakcje pe³nego obustronnego ryzyka

- oznaczaj±, ¿e ka¿dy z partnerów wyrównuje drugiemu pe³ne kwoty z tytu³u ró¿nicy
kursów w dniu rozliczenia transakcji. Natomiast mog± wystêpowaæ równie¿ transakcji,
przy których jedna ze stron przyjmuje zobowi±zanie do pe³nego pokrycia ró¿nic
kursowych.



W przypadku transakcji niestandardowych -
transakcje takie nazywaj± siê premiowymi, gdy¿ odpowiedzialno¶æ jednej ze stron
ustalona jest do z góry ustalonej miêdzy nimi premii.



W przypadku transakcji standartowej
ograniczenie odpowiedzialno¶ci jednej ze stron nastêpuje przez zawieranie transakcji
opcyjnych
- polegaj± na kupnie za z góry ustalon± kwotê prawa do zakupu lub
sprzeda¿y okre¶lonej ilo¶ci danego rodzaju waloru. Nabywca tego uprawnienia mo¿e z
niego skorzystaæ w okre¶lonym momencie wa¿no¶ci umowy, b±d¼ tylko w ustalonym
terminie. Je¿eli z tego nie skorzysta, jego stratê stanowi kwota wydatkowana na zakup
opcji.




Transakcje stela¿owe
- gdy przy
sprzeda¿y opcji wyznacza siê nie jeden lecz dwa kursy - dolny i górny. Nabywca opcji
uzyskuje prawo kupna walorów po kursie wy¿szym lub ich sprzeda¿y po kursie ni¿szym.
Sprzedaj±cy liczy na mniejsz± skalê zmian kursów nie przekraczaj±cego górnego i
dolnego poziomi ustalonego w umowie.




Transakcje arbitra¿owe
-
polegaj± na wykorzystaniu nawet stosunkowo niewielkich ró¿nic kursowych dokonywanych
przynajmniej na dwóch ró¿nych gie³dach




Systemy notowañ kursów na gie³dach.



Na gie³dach kursy walorów kszta³tuj±
siê pod wp³ywem popytu i poda¿y. Je¿eli wiêc oferowana jest do sprzeda¿y na
gie³dzie wiêksza liczba walorów, ani¿eli to wynika z ofert kupna to kurs obni¿a siê.
Wzrasta natomiast, gdy propozycje kupna przewy¿szaj± oferty zakupu.



Metody i techniki ustalania kursów
zale¿ne s± przede wszystkim od masowo¶ci i czêstotliwo¶ci transakcji. Mo¿na je
podzieliæ na :




notowania ci±g³e (bie¿±ce),
przy których kursy mog± ulegaæ zmianom w ci±gu danej sesji gie³dowej w miarê
nap³ywaj±cych ofert kupna - sprzeda¿y,


kursu jednolitego, wed³ug
którego zawierane s± wszystkie transakcjie danego waloru, realizowane w ci±gu jednej
sesji gie³dowej.




System notowañ ci±g³ych wystêpuje na
gie³dach charakteryzuj±cych siê odpowiednio wysokim poziomem rozwoju, na które
nap³ywaj± coraz to nowe zlecenia sprzeda¿y walorów w ci±gu dnia (ca³ej sesji
gie³dowej). Zawierane transakcje kupna - sprzeda¿y s± na podstawie uzgadnianych
ka¿dorazowo cen, które mog± w ci±gu dnia ulegaæ niekiedy nawet znacznym wahaniom. Na
pocz±tku dnia ustala siê na podstawie pierwszych zleceñ tzw. kurs otwarcia.
Kurs przyjêty przy ostatnich transakcjach zawartych danego dnia okre¶lany jest mianem kursu
zamkniêcia.



System kursu jednolitego stosowany jest na
gie³dach o mniejszych obrotach.




Syntetyczne wska¼niki notowañ
gie³dowych
.



Ocenê ogólnej sytuacji gie³dowej
u³atwiaj± syntetyczne indeksy kursów. Do najbardziej popularnych w ¶wiecie nale¿y
indeks DOW JONS, AVERAGE, STANDART AND POORS 500.



Gie³da Papierów Warto¶ciowych w W-wie
pos³uguje siê syntetycznym indeksem notowañ kursowych nosz±cym nazwê WIG - ilustruje
on zmiany warto¶ci gie³dowej spó³ek notowanych na gie³dzie, jakie zachodz± z sesji
na sesjê. WIG - 20 - uwzglêdnia notowania 20 spó³ek przoduj±cych w rankingu pod
wzglêdem wysoko¶ci obrotów gie³dowych i warto¶ci gie³dowych wyemitowanych akcji w
poprzednim kwartale. Po uruchomieniu rynku równoleg³ego notowany jest WIRR.




Depozytowy system obrotu papierami
warto¶ciowymi.



W celu uproszczenia procedury emisji,
przechowywania i obrotu papierami warto¶ciowymi zaczêto sk³adaæ je do depozytu w
bankach zadawalaj±c siê otrzymanymi pokwitowaniami, potwierdzaj±cymi prawo w³asno¶ci
zdeponowanych walorów. System depozytowy zosta³ przyjêty w Polsce jako powszechnie
obowi±zuj±cy przy publicznym obrocie akcjami i obligacjami.



 



VIII. Finansowanie jednostek bud¿etowych




Pojêcie Skarbu Pañstwa.
Skarb Pañstwa to ogó³ maj±tku narodowego nie
bêd±cego w dyspozycji innych jednostek organizacyjnych.



Funkcje
Skarbu Pañstwa.
Funkcje Skarbu Pañstwa
to :



funkcja kasjera - zapewnienie p³ynno¶ci
finansowej pañstwa,



funkcja bankiera - w³a¶ciciel maj±tku
pañstwowego.



Pojêcie Bud¿etu
Pañstwa.
Jest to plan bezzwrotnego gromadzenia
¶rodków na scentralizowanym funduszu w celu realizacji funkcji pañstwowych, uchwalony
przez parlament w formie ustawy.



Funkcje Bud¿etu
Pañstwa.
Funkcje Bud¿etu Pañstwa to : funkcja
redystrybucyjna, stymulacyjna, kontrolna, polityczna, ekonomiczna



Zasady bud¿etowe.



powszechno¶ci
- pañstwo obejmuje
wszystkie dziedziny ¿ycia gospodarczego,




jedno¶ci formalnej i materialnej

- w danym pañstwie istnieje jeden bud¿et, wszystkie dochody i wydatki pañstwa powinny
byæ objête jednym planem bud¿etowym,




szczegó³owo¶ci
- dochody i
wydatki zapisane s± sposób szczegó³owy,




zupe³no¶ci
- pe³nymi kwotami -
obejmuje wszystkie funkcje, - szczegó³owo zapisane - dochody i wydatki
powinny byæ ujmowane z dok³adnym okre¶leniem ¼róde³ dochodów oraz przeznaczenia
wydatków - ¶rodki powinny byæ wydatkowane tylko do wysoko¶ci ustalonej w bud¿ecie -
powinny byæ wydatkowane w okre¶lonym czasie. Variment - pozwala na zmiany
w dochodach i wydatkach w sytuacjach szczególnych.. Klêski ¿ywio³owe, zagro¿enie
militarne wtedy nie trzeba zgody parlamentu,




przejrzysto¶ci -
pozwalaj±ca na
rozpoznanie procesów zachodz±cych w obszarze bud¿etu - mo¿liwo¶æ porównywania
dochodów i wydatków - musi byæ klasyfikacja. Krzy¿owy system wydatków wed³ug
czê¶ci - dzia³y, rozdzia³y, paragrafy,




równowagi bud¿etowej -
dochody i
wydatki równe,




jednoroczno¶ci -
rocznej
specjalizacji
- mo¿e byæ rok biologiczny, farmerski lub kalendarzowy,




uprzednio¶ci -
powinien byæ
uchwalony przed okresem który powinien obowi±zywaæ - prowizorium bud¿etowe - do koñca
roku kalendarzowego,



jawno¶ci -
ka¿dy mo¿e siê z
nim zapoznaæ.



Procedury planowania, uchwalania i
wykonywania bud¿etu.



Podstawowa konstrukcja bud¿etu jest
oparta na zasadzie jedno¶ci materialnej.



Etapy procedury bud¿etowej : opracowanie
projektu bud¿etu
- RM ustala wytyczne i zasady za³o¿eñ polityki
spo³eczno-gospodarczej, MF opracowuje i wydaje wytyczne szczegó³owe (nota bud¿etowa),
RM uchwala projekt i z uzasadnieniem przedstawia go Sejmowi i Senatowi (do 15 listopada),




uchwalenie bud¿etu
- nastêpuje w
formie ustawy, a je¿eli jest to niemo¿liwe uchwala siê prowizorium bud¿etowe,




wykonywanie bud¿etu
- organy
ustalaj±ce zasady prawne wykonania bud¿etu (Sejm, Senat, RM, MF, M. resortowi), organy
sprawuj±ce nadzór na wykonaniem bud¿etu, organy wykonuj±ce obs³ugê kasow± bud¿etu
(NBP), organy bezpo¶rednio pobieraj±ce dochody i realizuj±ce wydatki




sprawozdawczo¶æ i kontrola finansowa
wykonania bud¿etu
- Sejm, MF, zarz±dy gmin i inne oraz NIK .



W planowaniu wydatków stosowane s± :
ogólne standardy wydatków, standardy z³o¿one, standardy szczegó³owe.




Bud¿et - procedura bud¿etowa.



I. Przygotowanie bud¿etu.



1. Minister Finansów okre¶la tryb i
terminy opracowania materia³ów do projektu bud¿etu. Materia³y te przygotowuj± wszyscy
dysponenci czê¶ci bud¿etowych.



2. Opracowany przez Ministra Finansów
projekt Ustawy Bud¿etowej przedk³adany jest Radzie Ministrów. Do projektu do³±czane
s± plany przychodów i wydatków nie podleg³e Ministrowi Finansów, plany te musz± byæ
w³±czone do planu bud¿etu bez zmian, a jest ich 11 (Kancelaria Sejmu, Senatu,
Prezydent, Trybuna³ Konstytucyjny, Rzecznik Praw Obywatelskich, S±d Najwy¿szy, NSA,
NIK, PAP, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, Krajowe Biuro Wyborcze -> w plany te
ingerowaæ mo¿e Sejm).



3. Rada Ministrów uchwala projekt do 31
pa¼dziernika i przedk³ada go Sejmowi i Senatowi do 15 listopada. Je¿eli nie jest w
stanie przygotowaæ projektu ustawy, to przygotowuje prowizorium bud¿etowe
(projekt wydatków i dochodów bud¿etu pañstwa, który umo¿liwia funkcjonowanie
pañstwa do czasu uchwalenia ustawy bud¿etowej.




II. 6 faz uchwalania bud¿etu.



1. Opracowanie makroekonomicznej koncepcji
bud¿etu i wstêpnej prognozy makroproporcji bud¿etowych
- rozpoczyna siê w styczniu i lutym na rok nastêpny (MF
i BC -> przeprowadzaj± analizy dotycz±ce :



prognoz kosztów PKB,



prognoz wzrostu cen,



kszta³towania poda¿y pieni±dza,



przeciêtnych wynagrodzeñ,



kursu walut, stóp procentowych,



rentowno¶æ przedsiêbiorstw,



zatrudnienia i bezrobocia,



bilansu p³atniczego.



Jest to pierwsza wersja dochodów i
wydatków pañstwa.



2. Opracowanie za³o¿eñ do projektów
resortowych :



poszczególne resorty przedk³adaj± do MF
informacjê okre¶laj±c± zakres zadañ, które zadania ministrów i wojewodów winne
byæ realizowane,



przedstawiane s± informacje o zmianach
zakresu realizowanych zadañ,



termin, forma i zakres tych informacji
okre¶la MF w zarz±dzeniu zwanym not± bud¿etow±.



3. Opracowanie
za³o¿eñ do projektu bud¿etu i ustalenie limitów wydatków dla dysponentów czê¶ci
bud¿etowych
- opracowuje MF i przedk³ada RM.
Za³o¿enia zawieraj± deklaracjê ogólnych kierunków polityki spo³eczno gospodarczej,
prognozê makroekonomiczn± pañstwa, za³o¿enia systemowe dochodów i wydatków, projekt
dochodów i wydatków, plan sfinansowania deficytu bud¿etowego i limitu wydatków dla
poszczególnych czê¶ci bud¿etowych (limity te okre¶laj± ³±czn± kwotê wydatków,
które mog± byæ ujête w projekcie, przedk³adane przez dysponentów czê¶ci bud¿etu.
Limity to kwota, a podzia³ ich na dzia³y i rozdzia³y, klasyfikacje bud¿etowe -
nale¿± do dysponenta bud¿etu).



a. Opracowanie resortowych wycinków
projektu bud¿etu pañstwa. S± samodzielnie przygotowywane przez dysponentów czê¶ci
bud¿etu, musz± byæ zgodne z przepisami prawa dotycz±cymi wydatków bud¿etowych, ze
wskazówkami z noty bud¿etowej i limitów ustalonych w za³o¿eniach bud¿etowych.



b. Opracowanie wstêpnego projektu
bud¿etu pañstwa i miêdzyresortowe uzgodnienie projektu. Nastêpuje tu weryfikacja
wydatków.



c. Przed³o¿enie Radzie Ministrów
projektu i uchwalenie projektu.




III. Uchwalenie Ustawy Bud¿etowej.



Bud¿et uchwalany jest w trybie 3 czytañ.



1. a) Wyg³oszenie przez MF expose
bud¿etowego,



b) dyskusja,



c) skierowanie do Komisji Bud¿etu i
Finansów i Polityki Gospodarczej (po tej analizie Komisje rekomenduj± projekt rzadowy,
mog± przed³o¿yæ w³asny projekt, kilka poprawek, lub nowy projekt. W tym momencie
Komisje nie mog± odrzuciæ projektu.).



2. a) II czytanie - pose³ sprawozdawca
przedstawia wnioski Komisji,



b) dyskusja.



3. a) III czytanie - (je¿eli nie by³o
wniosków w II czytaniu) odbywa siê zaraz po II czytaniu, a je¿eli by³y, to projekt
wraca do Komisji -> opinia -> ......



b) uchwalenie bud¿etu -> skierowanie
do Senatu, je¿eli s± poprawki to wraca do Sejmu,



c) Ustawa trafia do prezydenta gdzie jest
podpisana lub zaskar¿ona do Trybuna³u.



Ustawa Bud¿etowa musi zawieraæ dochody
bud¿etu pañstwa wg najwa¿niejszych ¼róde³; wydatki bud¿etu pañstwa w podziale na
czê¶ci i dzia³y; musz± byæ okre¶lone dotacje celowe na zadania z zakresu
administracji pañstwowej zlecone gminom w podziale na czê¶ci i dzia³y; wielko¶æ
deficytu i nadwy¿ki bud¿etowej, okre¶lenie sposobu pokrycia deficytu; wielko¶æ sp³at
d³ugoterminowych po¿yczek oraz ¼ród³a ich pokrycia; kwota subwencji ogólnych dla
gmin; kierunki prywatyzacji maj±tku narodowego; wielko¶æ przyrostu zad³u¿enia,
po¿yczek, kredytów i skarbowych papierów warto¶ciowych; zestawienie dochodów i
wydatków pañstwowych jednostek gospodarczych pozabud¿etowych i zestawienie ich
rozliczeñ z bud¿etem; plany dochodów i wydatków poszczególnych funduszy celowych;
wykaz wyrobów i us³ug do których przyznawane s± dotacje bud¿etowe; wykaz inwestycji
pañstwowych; ³±czn± kwotê zobowi±zañ, które w danym roku bud¿etowym mog± byæ
objête porêczeniami; wielko¶æ dotacji dla jednostek niepañstwowych realizuj±cych
zadania pañstwowe; wielko¶æ emisji skarbowych papierów warto¶ciowych oraz jako
za³±cznik - limity etatów kalkulacyjnych, przeciêtne wynagrodzenie w sferze
bud¿etowej, sk³adka na fundusz pracy, etaty w policji.



Ustawa Bud¿etowa okre¶la plan dochodów
i wydatków pañstwa czê¶ci sektora pañstwowego, upowa¿nia do zaci±gniêcia d³ugu
pañstwowego, okre¶la szczególne warunki gospodarki finansowej pañstwa.




IV. Wykonanie bud¿etu.



Naczelnym organem wykonawczym bud¿etu
jest MF. Zobowi±zany jest do ogólnej kontroli wydatków i dochodów oraz zapewnienia
równowagi bud¿etowej.



Obs³ugê kasow± bud¿etu pañstwa pe³ni
NBP. ¦rodki bud¿etowe przekazywane s± przez dysponentów ¶rodków bud¿etowych.
Dysponenci ¶rodków bud¿etowych - jednostki organizacyjne upowa¿nione do dokonywania
wydatków lub zasilania w ¶rodki bud¿etowe podleg³ych jednostek.



1. Dysponenci g³ówni (I stopnia) te
podmioty dla których ustanowiono odrêbn± czê¶æ bud¿etow±. Otrzymuj± ¶rodki
bezpo¶rednio z bud¿etu pañstwa, a jest ich oko³o 150.



2. Dysponenci II stopnia - otrzymuj±
¶rodki od dysponentów g³ównych i przekazuj± je jednostkom podleg³ym.



3. Dysponenci III stopnia otrzymuj±
¶rodki od dysponentów II stopnia na w³asne wydatki i nie maj± prawa do przekazywania
ich innym podmiotom. W stosunku do dysponentów III stopnia mo¿na ograniczyæ ¶rodki -
zmniejszenie kwot, zablokowanie ¶rodków b±d¼ zamkniêcie ¶rodków.



W czasie roku bud¿etowego mo¿liwe jest
dokonanie zmian w wydatkach i dochodach zaplanowanych. Zmiany te mog± byæ wykonane przez
wykorzystanie utworzonych w bud¿ecie rezerw na wydatki nieprzewidziane, b±d¼ których
nie da siê okre¶liæ.



Rezerwy to :



1. Ogólna rezerwa bud¿etowa na wydatki
nieprzewidziane (1% ogó³u wydatków pañstwowych)



2. Rezerwa na nieprzewidziane wydatki
tworzona w bud¿ecie wojewodów (1% wydatków zaplanowanych w czê¶ciach bud¿etu
dysponowanych przez wojewodów),



3.Rezerwy celowe na wydatki których
szczegó³owy podzia³ nie móg³ byæ okre¶lony w okresie uchwalania bud¿etu.



Do rezerw zaliczane s± kwoty na wydatki,
które nie wiadomo czy wyst±pi±.



Rezerwy bud¿etowe i rezerwy celowe
ujmowane s± w bud¿ecie pañstwa w odrêbnych czê¶ciach, którym dysponuje MF. Decyzjê
o przeniesieniu ¶rodków MF wykonuje na wniosek zainteresowanych dysponentów.



Przeniesienie ¶rodków - virement
bud¿etowy
w wyniku dokonanych przeniesieñ ¶rodków, ogólna wielko¶æ
wydatków nie mo¿e ulec zmianie.



Klasyfikacja dochodów bud¿etowych.



Wyró¿niamy trzy podstawowe kryteria
klasyfikacji dochodów bud¿etowych :



- ekonomiczne - grupowanie
dochodów wed³ug ¼ród³a pochodzenia - g³ówna grupa to zasoby pieniê¿ne
przedsiêbiorstw i ludno¶ci,



- prawne - bezzwrotne i
zwrotne, odp³atne i nieodp³atne, przymusowe i dobrowolne, zasadnicze i uboczne.,



- organizacyjne - dokonuje
siê podzia³u na dochody poszczególnych rodzajów bud¿etu.




Klasyfikacja bud¿etowa.



Klasyfikacj±
bud¿etow±
nazywamy jednolity system symboli
cyfrowych stosowanych do okre¶lenia dochodów i wydatków bud¿etowych. KB stosuje siê
na wszystkich etapach procedury bud¿etowej, a wiêc przy planowaniu i uchwalaniu
bud¿etu.



Wydatki sektora publicznego klasyfikowane
s± wed³ug :



1.dzia³ów i
rozdzia³ów
, okre¶laj±cych rodzaj finansowej
dzia³alno¶ci,



2.paragrafów
, okre¶laj±cych ekonomiczny charakter wydatków



W bud¿ecie pañstwa
wydatki s± ponadto klasyfikowane wed³ug czê¶ci bud¿etowych, odpowiadaj±cym poszczególnym naczelnym organom
pañstwa, resortom i województwom oraz instytucjom i jednostkom, którym przyznano prawo
do dysponowania ¶rodkami bud¿etowymi otrzymywanymi bezpo¶rednio z podstawowego rachunku
bud¿etowego.




Sektor publiczny -
czê¶æ gospodarki
narodowej na któr± sk³adaj± siê :



1.Pañstwowe i gminne jednostki
organizacyjne nie posiadaj±ce osobowo¶ci prawnej,



2.Pañstwowe fundusze celowe.




Zadania sektora publicznego



1. Jednostki sektora publicznego - finansowanie zadañ przypisanych im aktami normatywnymi
(konstytucja, ustawy szczegó³owe).



zadania o charakterze ogólnopañstwowym - umo¿liwiaj±
dzia³ania pañstwa jako instytucji : - finansowanie administracji pañstwowej (Sejm,
Senat, Prezydent); - finansowanie administracji samorz±dowej - rz±d urzêdy
wojewódzkie),



zapewnienie wewnêtrznego i zewnêtrznego bezpieczeñstwa,



zapewnienie funkcjonowania wymiaru sprawiedliwo¶ci,



spe³nianie funkcji w³a¶cicielskich wobec mienia Skarbu
Pañstwa i mienia komunalnego,



obs³uga zad³u¿enia wewnêtrznego i zewnêtrznego,



¶wiadczenie us³ug przez sektor publiczny - realizuj± je
szko³y, szpitale, ZOZ, biblioteki,, muzea (traktowane jako us³ugi bezp³atne ->
op³acone z podatków).- Poprzez wykonywanie tych us³ug dokonywana jest niejawna
redystrybucja.



2. Dokonywanie redystrybucji
dochodu narodowego
.



Realizowana poprzez dop³aty i dotacje dla podmiotów
gospodarczych (coraz rzadziej). Dominuj± tutaj dotacje na rzecz :



¶wiadczeñ z ubezpieczenia spo³ecznego,



zasi³ki dla bezrobotnych,



wyp³aty dokonywane przez Pomoc Spo³eczn±.



A+B+C= 48 % wydatków bud¿etowych.



3. Kszta³towanie poprzez
strukturê wydatków i dochodów polityki makroekonomicznej pañstwa
. Jest to najmniej dostrzegana grupa zadañ. S± one realizowane
przez :



a) skalê i strukturê obci±¿eñ publiczno prawnych,



im ni¿sze obci±¿enie tym wiêksze bod¼ce do
podejmowania nowej dzia³alno¶ci, co sprzyja wzrostowi gospodarczemu,



im ni¿szy deficyt bud¿etowy tym ³atwiejsze utrzymanie
niskiego poziomu inflacji,



zale¿no¶ci miêdzy obci±¿eniem podatkowym, a wzrostem
gospodarczym,



- poziom obci±¿eñ podatkowych zale¿y od:



* Efektywno¶ci wydatkowania ¶rodków publicznych (np.
Ustawa o zamówieniach publicznych),



* podejmowane próby ograniczenia zatrudnienia w sektorze
publicznym,



* u¶ci¶lenie trybu udzielania dotacji na powierzone
zadania,



* decentralizacja wydatków publicznych,



* wielko¶æ wydatków publicznych,



* makroekonomiczne skutki deficytu bud¿etowego.



b) globaln± strukturê wydatków sektora publicznego,
rozmiary zaci±gniêtego d³ugu i koszty obs³ugi zad³u¿enia stanowi±ce 14% wydatków
bud¿etowych,



c) sposób zaci±ganego d³ugu publicznego,



d) strukturê wydatków sektora publicznego (proporcje),



e) wielko¶æ wydatków na inwestycje i konsumpcjê,



f) wielko¶æ zatrudnienia i wysoko¶æ wynagrodzeñ w
sektorze publicznym.



W Polsce, Skarb Pañstwa nie mo¿e zaci±gn±æ kredytu
bankowego. Mo¿e jedynie zaci±gn±æ kredyt zagraniczny.




Rodzaje jednostek sektora publicznego.



Gospodarka bud¿etowa
- prowadzona w
formie gospodarki jednostek bud¿etowych



Jednostki
bud¿etowe
nie maj± ¿adnych uprawnieñ do
dysponowania gromadzonymi przez siebie dochodami publicznymi, a podstawowym parametrem
finansowym jest dla nich bezwzglêdna (nominalna) kwota przyznanego im limitu wydatków.
Pokrywaj± swoje wydatki bezpo¶rednio z bud¿etu pañstwa, a uzyskane dochody
odprowadzaj± do tego bud¿etu




Gospodarka pozabud¿etowa
- mo¿e byæ
prowadzona albo w formie odrêbnych jednostek (zak³ady bud¿etowe, fundusze celowe -
parabud¿ety), albo przez wyodrêbnienie szczególnego rodzaju dzia³alno¶ci w ramach
jednostki bud¿etowej (gospodarstwa pomocnicze , ¶rodki specjalne).



Zak³ady bud¿etowe
s± upowa¿nione do finansowania swych wydatków swoimi dochodami,
a podstawowym parametrem ich planu finansowego jest saldo rozliczeñ z macierzystym
bud¿etem (saldo otrzymanych dotacji i wp³at na rzecz bud¿etu).



Gospodarstwa
pomocnicze
s± tworzone w przypadkach, gdy w
ramach jednostki bud¿etowej istniej± komórki organizacyjne prowadz±ce - oprócz
wype³niania zadañ na rzecz swej jednostki macierzystej -uboczn± dzia³alno¶æ
gospodarcz±, która mo¿e byæ zwi±zana z podstawowymi funkcjami jednostki bud¿etowej.
Zasad± jest, ¿e gospodarstwo pomocnicze nie mo¿e czerpaæ zysków z us³ug
¶wiadczonych macierzystej jednostce, a kalkulacja ceny za us³ugi mo¿e obejmowaæ
wy³±cznie poniesione koszty.



¦rodki specjalne
- s± wyodrêbnione tylko finansowo, a nie organizacyjnie,
czyli ¿e dochody bud¿etu zwi±zane z pewnym rodzajem dzia³alno¶ci jednostki
bud¿etowej nie s± odprowadzane bezpo¶rednio do bud¿etu, lecz gromadzone na
wyodrêbnionym rachunku, z którego pokrywane s± koszty tej dzia³alno¶ci.



Fundusze celowe
- s± bud¿etami z w³asnymi dochodami i wydatkami, które
finansuj± tylko jedn± wybran± czê¶æ zadañ. Dochody funduszy celowych pochodz± ze
¶wiadczeñ o charakterze publicznoprawnym, a nie ze sprzeda¿y produkcji i us³ug.




Jednostka bud¿etowa - rozwiniêcie



Jednostki które prowadz± swoj±
gospodarkê finansow± w oparciu o zapisy prawa bud¿etowego s± to jednostki bud¿etowe.
Gospodarka jest prowadzona w oparciu o przepisy prawa bud¿etowego i przepisy pochodne
czyli jest prowadzona wed³ug klasyfikacji bud¿etowej. Na podstawie prawa bud¿etowego i
zasady rachunkowo¶ci Minister Finansów opracowuje plan kont z komentarzem i ten plan
kont odpowiada klasyfikacji bud¿etowej prowadzonej odpowiednim rozporz±dzeniem MF.
Jednostki bud¿etowe nie maj± swobody takiej jak zak³ady bud¿etowe, które mog± w
szczególnych przypadkach kszta³towaæ odrêbny plan kont byle nie przekroczyæ
przepisów rachunkowo¶ci.




Jednostki bud¿etowe mog± wystêpowaæ

na ró¿nych szczeblach gospodarki bud¿etowej pañstwa, st±d mog± funkcjonowaæ jako
:




- dysponenci g³ówni



- dysponenci 2 stopnia



- dysponenci 3 stopnia



W zale¿no¶ci od tego na którym szczeblu
funkcjonuje jednostka bud¿etowa. tak± bêdzie mia³a strukturê dochodów i wydatków.
Jednostka bud¿etowa bêd±ca g³ównym dysponentem bêdzie pobieraæ ¶rodki prosto z
bud¿etu, bêdzie mia³a znacz±cy udzia³ w wydatkach redystrybucyjnych, bo bêdzie
przekazywaæ te ¶rodki dalszym dysponentom, natomiast wydatki materialne bêd± stanowiæ
tylko kilka %. Dysponenci 2 stopnia bêd± otrzymywaæ dotacje od dysponenta g³ównego,
natomiast dysponenci 3 stopnia osi±gaj± dochody od dysponenta g³ównego b±d¼ 2
stopnia w zale¿no¶ci komu s± podporz±dkowane. Ma wydatki wy³±cznie materialne nie ma
wydatków redystrybucyjnych poniewa¿ nie bêdzie przekazywa³ ¶rodków pieniê¿nych
dalszym podmiotom.




Kierownicy jednostek bud¿etowych
uchwalaj± plany
w oparciu o informacje otrzymane z wy¿szych szczebli, bêd±
opracowywaæ swoje plany w oparciu o tzw. uk³ad wykonawczy bud¿etu. Ten uk³ad
wykonawczy sk³ada siê z 6 elementów :




wynagrodzenia ze stosunków pracy


wynagrodzenia z funduszy bezosobowych


wydatki pochodne od wynagrodzeñ


pozosta³e wydatki bie¿±ce


dotacje - tylko u tych kierowników
jednostek, którzy s± dysponentami g³ównymi lub 2 stopnia, u dysponenta 3 stopnia nie
wystêpuj±


wydatki na inwestycje




Kierownik jednostki bud¿etowej jest
zobowi±zany do ustalenia planu w oparciu o klasyfikacjê bud¿etow± (czê¶ci, dzia³y,
rozdzia³y, paragrafy). Dla ka¿dej grupy wydatków odpowiadaj±cym poszczególnym
rozdzia³om musi byæ prowadzone osobne planowanie dla ka¿dego rozdzia³u i osobno siê
je rozlicza. Kierownik jednostki bud¿etowej w przypadkach, kiedy uzna to za stosowne
mo¿e wprowadziæ bardziej szczegó³owy sposób planowania ni¿ to wynika z klasyfikacji
bud¿etowej.




Przychody
- rozró¿niamy
przychody redystrybucyjne - finansowanie zadañ i przychody ze ¶wiadczonych us³ug -
ewidencjonowane tylko w celu przekazania ich do bud¿etu pañstwa.



Jednostka bud¿etowa nie mo¿e finansowaæ
swoich zadañ ze ¶rodków innych ni¿ z bud¿etu (oprócz s³u¿by zdrowia, o¶wiaty,
wiêziennictwa, obronno¶ci - którym wolno zatrzymywaæ w celu finansowania niektórych
swoich wydatków, ¶rodki dostarczone przez ¶rodki specjalne i gospodarstwa pomocnicze
funkcjonuj±ce przy tych jednostkach). Je¿eli jednostka bud¿etowa powo³a ¶rodki
specjalne lub gospodarstwa pomocnicze to ich dochody bêd± traktowane jak dochody z
us³ug i s± przekazywane do bud¿etu.



Dochody z us³ug - s± opodatkowane VAT o
ile dana us³uga jest zakwalifikowana do VAT, nie ma zwolnieñ podmiotowych. Us³ugi w
zakresie administracji s± zwolnione z VAT. Jednostka bud¿etowa nie mo¿e ¶wiadczyæ
us³ug do których nie zosta³a powo³ana jest powo³ana do realizacji konkretnych zadañ.



Podatek dochodowy od osób prawnych
jednostki bud¿etowe nie p³ac±, natomiast zak³ady bud¿etowe p³ac±.



Kierownik jednostki bud¿etowej decyduje,
co bêdzie finansowaæ, mo¿e nawet zmieniæ plan ale tak, aby nie naruszyæ uk³adu
wykonawczego. Plany musz± byæ uzgodnione w ci±gu 10 dni od otrzymania informacji od
dysponenta wy¿szego rzêdu .




Planowanie:



Metoda bilansowa
- bilansowanie prób i b³êdów i dostosowuje siê odpowiedni±
ilo¶æ ¶rodków .Bilansuj±c zadania dochodzi do bilansowania ca³ego bilansu.



Metoda kolejnych
przybli¿eñ
- pierwszy plan odbywa siê przy
ma³ej ilo¶ci informacji a nastêpnie wariantowo dodaje siê informacje i bada siê jak
wp³ynie na wyniki.



Metoda prób i
b³êdów
- przygotowuje siê prognozy i
porównuje z sob±, je¿eli jest co¶ nie tak to siê zmienia.



Metoda porównawcza
- poszukujemy przyk³adów z zewn±trz w innym pañstwie np.
wyposa¿enia infrastruktury



Metoda statystyczna



a) precedensu- przysz³o¶æ jest prostym
powtórzeniem przesz³o¶ci



b) analogii- musimy uwzglêdniæ
zmienno¶æ warunków: stopê inflacji



c) ekstrapolacji trendu - w Polsce siê
nie stosuje -bierze siê pod uwagê d³ugo okresowe kszta³towanie siê jakiego¶
zjawiska.




Co jest potrzebne ¿eby ustaliæ
wielko¶æ dochodów bud¿etu pañstwa
?



Produkt Krajowy Brutto- przyrost warto¶ci
nominalnej i warto¶æ realna.



¯eby ustaliæ warto¶æ nominaln±
potrzebna jest:



- stopa inflacji ( ceny )




saldo wymiany w handlu zagranicznym


emisja pieni±dza przez NBP




Bêd± równie¿ potrzebne informacje o
polityce fiskalnej, raty kapita³owe od kredytów i po¿yczek, system ustawy
ubezpieczeniowej



Wa¿ny jest cel podstawowy bud¿etu
- stabilna gospodarka dlatego przyjêto tak± formê ustalania bud¿etu.



Jak go wydatkowaæ?- jest zwi±zany
ustaw± oko³o bud¿etow± , 30 % wydatków dostaje bud¿et aktywny



Sposób szacowania:




okre¶lenie struktury zadaniowej


standaryzacja kosztów zadañ - ile
kosztuje zrealizowanie zadañ np. bony na kszta³cenie.




Jednym z za³±czników do ustawy
bud¿etowej jest plan spo³eczno - gospodarczy



Bud¿et opracowuje MF na podstawie swoich
informacji, dokonuje rozdzia³u okre¶lonych kwot miêdzy dysponentów czê¶ci.
Poszczególni Ministrowie otrzymuj± zadan± kwotê mo¿liwych do wykonania przez siebie
wydatków.




Miejsce jednostki bud¿etowej w strukturze
planowania - ma 2 kierunki



- na szczeblu centralnym przez MF -->
to planowanie makro



- planowanie przez poszczególne jednostki
->jest to planowanie mikro.



60 % dochodu gmin jest uzale¿nione od
bud¿etu centralnego, 5% od osób prawnych, 17 % od osób fizycznych. Subwencja ogólna
7,5 % dochodów pañstwa.




BILANS SEKTORA PUBLICZNEGO



Bilans sektora publicznego
jest to
dokument, gdzie w formie syntetycznej zestawione s± dochody sektora publicznego i
prywatnego. Jest zestawiany przez MF dwa razy w roku.



1 raz -w fazie projektowania ustawy
bud¿etowej



2 raz - przy sk³adaniu sprawozdania z
bilansu pañstwa.



Bilans nie ma charakteru normy prawnej i
jest sporz±dzany w celach informatycznych. Sporz±dza siê go w 5 segmentach:




bud¿et pañstwa


bud¿et gmin


fundusze celowe


bud¿et pañstwowych jednostek gospodarki
pozabud¿etowych


bud¿et gminnych jednostek
pozabud¿etowych




Bud¿et nie jest sum± bud¿etów
poszczególnych jednostek. W³±cza siê bowiem przep³ywy zachodz±ce miêdzy tymi
jednostkami - proces ten nosi nazwê konsolidacji planu finansowego. Eliminuje siê
dotacje z bud¿etu pañstwa , dotacje i subwencje udzielane gminom, sk³adek na
ubezpieczenie spo³eczne i fundusz pracy op³acany przez jednostki bud¿etowe.




POJÊCIE RÓWNOWAGI BOD¯ETOWEJ



Je¿eli wystêpuje deficyt bud¿etowy to
trzeba ustaliæ : rodzaj i skalê odchylenia ,kierunki ewolucji tego nie zrównowa¿enia,
czy ono ro¶nie czy maleje, przyczyny naruszenia równowagi oraz relacje pomiêdzy
równowag± systemu publicznego a równowag± miêdzy bud¿etem pañstwa.




CZYNNIKI RÓWNOWAGI BOD¯ETOWEJ
-
wyró¿nia siê 4 grupy:



1) Czynniki
ekonomiczne
- kszta³tuj± rozmiary i
struktury dochodów bud¿etu oraz strukturê wydatków. W ramach tych czynników
wyró¿nia siê :



- czynniki kszta³tuj±ce stronê
dochodow± - s± to czynniki o charakterze realnym, które decyduj± o rozmiarach
dzia³alno¶ci gospodarczej i innych zjawisk, które powoduj± powstanie obowi±zku
fiskalnego



- czynniki ekonomiczne o charakterze
systemowym - s± to czynniki, które decyduj± o rozmiarze i wielko¶ci dochodów
bud¿etowych - rodzaje stosowanych podatków, elementy techniki podatkowej



- czynniki ekonomiczne wynikaj±ce z
bie¿±cej polityki pañstwa - przyznawanie ulg przez pañstwo, zaci±ganie po¿yczek



- czynniki ekonomiczne kszta³tuj±ce
wydatki




a. poziom wydatków na klasyczn±
sferê publiczn±


b. poziom wydatków na sferê us³ug
spo³ecznych


c. poziom wydatków na gospodarkê
narodow±


Czynniki
organizacyjne


ogólna budowa
finansów publicznych


wewnêtrzna struktura organizacyjna
systemu bud¿etowego


zakres i zasady funkcjonowania
pozabud¿etowych finansów publ.


Czynniki
techniczne





- techniki planowania dochodów bud¿etu



- techniki planowania wydatków bud¿etu



- techniki gromadzenia dochodów bud¿etu



- techniki rozdysponowania wydatków




Czynniki
polityczne





- trudne do identyfikacji, bo wynikaj± z
zachowañ pañstwa, które maj± realizowaæ swoj± strategiê.




Z pojêciem
równowagi bud¿etu
wi±¿e siê konieczno¶æ przeprowadzenia analizy salda bud¿etowego, które dziel± siê
na :




saldo
kredytowe i maj±tkowe





Saldo kredytowe
- bud¿et jest
uwa¿any za zrównowa¿ony je¿eli w ci±gu roku bud¿etowego nie zachodzi powiêkszenie
netto martwego d³ugu publicznego, czyli pañstwo nie zaci±ga nowych po¿yczek
publicznych. Do dochodów bud¿etu nie zalicza siê ¶rodków pozostaj±cych z poprzednich
okresów, po¿yczek zaci±gniêtych przez bud¿et.




Saldo maj±tkowe
- stanowi
ró¿nicê miêdzy dochodami bud¿etowymi pomniejszonymi o dochody uzyskane ze sprzeda¿y
maj±tku pañstwowego i po¿yczki zaci±gniête na cele inwestycyjne, a wydatkami
bie¿±cymi z bud¿etu pañstwa. To saldo mówi o stanie i rozwoju maj±tku publicznego.




saldo
ogólne i krajowe





Saldo ogólne jest podobne do kredytowego.



Saldo krajowe - jest to saldo ogólne
skorygowane o bud¿etowe rozliczenia z zagranic±. Pozwala odpowiedzieæ na pytanie, jaki
wp³yw na bud¿et maj± rozliczenia z zagranic± .




saldo
nominalne i realne





Nominalne nie uwzglêdnia zjawisk
inflacyjnych natomiast realne uwzglêdnia je.



W okresie 1 roku mówi siê o deficycie i
nadwy¿ce w okresie 2 letnim o d³ugu publicznym a nadwy¿ka - akumulacja publiczna (suma
nadwy¿ek z lat wcze¶niejszych)




DEFICYT BUD¯ETOWY



Deficyt bud¿etowy staje siê z chwil±
kiedy bud¿et pozyska ¶rodki inne ni¿ w³asne. Je¿eli istnieje nie zrównowa¿enie
potrzeb w stosunku do dochodu to te niedopasowanie mo¿emy sfinansowaæ poprzez:



- pozosta³o¶ci z lat poprzednich



- zaci±gniêcie d³ugu publicznego



- ze ¶rodków pochodz±cych ze sp³at
po¿yczek pochodz±cych z lat poprzednich




NADWY¯KA BUD¯ETOWA
- wystêpuje
rzadko. Mo¿na j± zagospodarowaæ poprzez:



-zwiêkszenie stanu ¶rodków bud¿etowych



-mo¿na wcze¶niej sp³aciæ zaci±gniête
zobowi±zania



-przeznaczyæ na udzielenie po¿yczek
krajowych i zagranicznych



W wyniku zagospodarowania nadwy¿ki ulega
zmniejszeniu zad³u¿enie netto tj. ³±czna kwota zobowi±zañ bud¿etu pomniejszona o
³±czn± kwotê nale¿no¶ci i o zmianê stanu posiadania ¶rodków pieniê¿nych




RODZAJE DEFICYTU




rzeczywisty- faktyczna ró¿nica
miêdzy wydatkami a dochodami


2) strukturalny- to deficyt hipotetyczny-
, zak³ada siê i¿ moce produkcyjne s± wykorzystane w maksymalnym zakresie


cykliczny- nastêpstwo cyklu
koniunkturalnego





D³ug publiczny



D³ugiem publicznym
nazywa siê wszystkie zobowi±zania zaci±gniête przez Skarb
Pañstwa, pañstwowe fundusze celowe posiadaj±ce osobowo¶æ prawn± oraz przez gminy.
D³ug publiczny jest ¶ci¶le zwi±zany z deficytem bud¿etowym.



Zaci±ga siê go w celu :



- wywi±zania siê z zobowi±zañ



- sfinansowania w danym roku niezbêdnych
wydatków ( powód¼)



- sfinansowania inwestycji



Zaci±gniêcie d³ugu publicznego powoduje
konsekwencje makroekonomiczne :



- mo¿liwo¶æ wyst±pienia inflacji



- podro¿enie kredytów - zahamowanie
tempa wzrostu



- pu³apka zad³u¿enia- bo d³ug
publiczny nigdy nie zostaje sp³acony.



- ukryty deficyt bud¿etowy - powoduje
zwiêkszenie d³ugu publicznego, wtedy gdy pewne wydatki s± dokonywane bez asygnowania
¶rodków w bud¿ecie - poprzez zwiêkszenie zobowi±zañ



To finansowe zobowi±zanie w³adz
publicznych z tytu³u zaci±gniêtych po¿yczek. Ogranicza mo¿liwo¶æ dokonania
wydatków w przysz³o¶ci, dlatego istniej± szczegó³owe uregulowania zasad zaci±gania
d³ugu publicznego.



Rodzaje d³ugu publicznego - dobrowolny,
przymusowy, krajowy, zagraniczny.




Formy zaci±gania d³ugu publicznego



- emisja skarbowych lub komunalnych
papierów warto¶ciowych



- zaci±ganie kredytów w bankach
krajowych( oprócz centralnego )



- zaci±ganie kredytów i po¿yczek w
zagranicznych bankach i instytucjach finansowych




Zasady zaci±gania d³ugu publicznego.



- musi byæ zgoda podmiotu uchwalaj±cego
dany bud¿et



- mo¿e byæ zaci±gniêty przez MF albo
zarz±dy gmin



- zaci±gniêty w formie papierów
warto¶ciowych- wymaga osobnej zgody podmiotu uchwalaj±cego bud¿et.



Organy uchwalaj±ce bud¿et mog± wyraziæ
zgodê na krótkotrwa³e kredyty- sp³acone do koñca roku bud¿etowego (gdy chwilowo
brakuje ¶rodków )




Przyczyny wzrostu d³ugu publicznego.



- nie przewidziane zobowi±zania



- nie sp³acanie pe³nych rat



- przekazywanie obligacji



- zmiany kursów walutowych



- mo¿e przejmowaæ dodatkowe
zobowi±zania




Rodzaje skarbowych papierów
warto¶ciowych
bony skarbowe, obligacje skarbowe, euroobligacje




Zalety inwestowania w skarbowe papiery
warto¶ciowe:



- bezpieczeñstwo, ³atwo¶æ zbycia,
wcze¶niejsza sprzeda¿ nie powoduje utraty %



- obligacje oferuj± korzystniejsze % ni¿
w bankach ,z nim zwi±zane s± ulgi podatkowe



PRAWO WAGNERA - prawo nieustaj±cego
wzrostu wydatków publicznego stwierdza, ¿e w miarê up³ywu czasu zwiêkszaj± siê
wydatki sektora pub. co jest wynikiem podejmowania nowych zadañ, wykonywaniem starych na
coraz wiêksz± skalê.




Przyczyny wzrostu wydatków:




1) przyczyny socjologiczne-
porównanie organizmu pub. do organizmu ¿ywego ¿eby istnieæ musi siê rozwijaæ poprzez
zwiêkszenie wydatków


2) przyczyny historyczne-istniej± okresy
w których organizm pub. potrzebuje wiêkszych dochodów (wojny, klêski wtedy zaci±ga
po¿yczki które musi zwróciæ wraz z %, a to z kolei zwiêksza wydatki. Rozmiar i
znaczenie d³ugu pub. s± ³agodzone przez automatyczne mechanizmy sp³aty tj dewaluacjê
pieni±dza, zwiêkszanie bogactwa narodowego.


3) przyczyny polityczne


- zwiêkszanie zakresu dzia³alno¶ci
pañstwa (opiekuje siê jednostkami i podmiotami gospodarczymi), upowszechnianie siê
korzystania z bezp³atnych us³ug pañstwa.


- rozwój technik politycznych z
technikami finansowymi





Zmiana charakteru wydatków



- Skarb Pañstwa p³aci coraz wiêcej na
rzecz wszystkich (od autostrad po czynsze za mieszkania)



- Zmiana techniki podatkowej



- Czynnik ekonomiczny- postêp techniczny
poci±ga coraz wiêksze koszty



- Bud¿et pañstwa sta³ siê narzêdziem
redystrybucji dochodów ,




Finansuje inwestycje te które ze
wzglêdów ekonomicznych nie s± op³acalne podmiotom gosp.


Zmiany demograficzne- odm³adzanie
spo³eczeñstwa- kszta³cenie


Urbanizacja- miasta molochy - du¿e
nak³ady na bezpieczeñstwo, zarz±dzanie,


Podejmowanie inicjatyw spo³ecznych i
obietnic politycznych.




C 1998 by MiMB






<--
do indexu



Mi³ej nauki (he he) ¿yczy autor strony

Jakby co to e-mail na





Ta strona
znajduje siê na serwerze bezp³atnych stron i kont OPTIMUS NET



 

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • pajaa1981.pev.pl