Runy s± antenami dla kosmicznych wibracji, dlatego tez cia³o ludzkie na¶laduj±c kszta³ty znaków runicznych mo¿e staæ siê jednym wielkim oscylatorem okre¶lonych energii. Tego rodzaju przekonanie leg³o u pod³o¿a gimnastyki runicznej. W gruncie rzeczy przypomina ona do pewnego stopnia asany jogi, systemu terapeutycznego stworzonego w dawnych Indiach. Obok odpowiednich pozycji cia³a istotnym elementem jest ¶wiadome oddychanie. Po fazie g³êbokiego wdechu zatrzymujemy oddech na chwilê, staraj±c siê rozprowadziæ energiê po ca³ym ciele. Nastêpnie w czasie wydechu intonujemy g³oskê zwi±zan± z dan± run±. D¼wiêk powinien wyp³ywaæ z ust jakby niesiony oddechem. Jego czas trwania ma byæ regulowany pojemno¶ci± p³uc. D¼wiêki wprawiaj± w odpowiednie wibracje nie tylko nasze cia³o, ale i nasz umys³, przyci±gaj±c w ten sposób energiê Kosmosu. Intonowanie sylab i d¼wiêków w czasie æwiczeñ runicznych ma na celu wprowadzenie osoby je wypowiadaj±ce w okre¶lone wibracje kosmiczne.
Skierowanie otwartej d³oni w czasie æwiczeñ ku ziemi jest rodzajem uziemienia dla pr±dów kosmicznych. Wykonywanie pozycji runicznych US, AS, TYR, BAR mo¿emy zakoñczyæ dotkniêciem d³oñmi ziemi. Natomiast przy runach LAF, NOT i EH dotykamy ziemie jedn± d³oni± (t± skierowan± w dó³).
Fazy wdechu, zatrzymania i wydechu staramy siê stopniowo wyd³u¿aæ. Mo¿emy w tym zakresie wzorowaæ siê na pranayamie, æwiczeniu oddechowym jogi. Idealnym miejscem do æwiczeñ runicznych s± tzw. , czyli koncentracji pozytywnej energii przyrody. Mo¿na przeprowadzaæ tego rodzaju æwiczenia w lesie, ogrodzie lub parku, a gdy jest to niemo¿liwe, przynajmniej na balkonie b±d¼ w dobrze przewietrzonym pomieszczeniu. Najlepszy czas do æwiczeñ to pora poranna i zachody s³oñca. Regularne praktykowanie ca³ego cyklu æwiczeñ zapewni w³a¶ciwy przebieg energii przez ca³e cia³o. Gimnastyka runiczna oparta jest na 18 runach Wikingów.