od tyranii do demokratycznej przebudowy 

po polsku


 



 
Na bie¿±co: 
 
 
Matematyka i przyroda: 
 
 
 
 
 
Humanistyka: 
 
 
 
 
 
Czytaj: 
 
 
 
Przydatne: 
 
 
 


 




















 
Jeste¶ tutaj:  Wirtualny Wszech¶wiat > Historia > Staro¿ytna Grecja
 















  Jeste¶ tutaj









Historia staro¿ytnej Grecji





Oligarchia, tyrania i demokracja


Od tyranii do demokratycznej przebudowy








  Spis tematów



  Pozosta³e dzia³y







Wirtualny Atlas Historyczny






Dzieje pañstw






Historia Polski









  Szukacz










Przeszukaj Wirtualny Wszech¶wiat:



















Jak zadawaæ pytania?     





















   



Oligarchia, tyrania i demokracja






Wczesna Sparta




S±siedzi Sparty i jej niewolnicy




¯ycie Spartiatów




Powstanie tyranii




Rozwój polityczny Aten




Reformy Solona




Od tyranii do demokratycznej przebudowy




Nowa literatura i nowe my¶lenie





Od tyranii do demokratycznej przebudowy


Pomimo wysi³ków Solona zmierzaj±cych do uspokojenia wewnêtrznej sytuacji konflikt rozgorza³ na nowo nied³ugo po wprowadzeniu w ¿ycie reform i trwa³ do po³owy VI wieku p.n.e. Jego ¼ród³em by³a rywalizacja o urzêdy i wp³ywy pomiêdzy cz³onkami elity, a tak¿e utrzymuj±ce siê niezadowolenie najbiedniejszych mieszkañców Aten. Ten przed³u¿aj±cy siê okres niepokojów zaowocowa³ pierwsz± w dziejach Aten tyrani±. Pizystrat, Ateñczyk wybitnego rodu, wspierany przez zamo¿nych przyjació³ oraz biedaków, w których obronie wystêpowa³, dwukrotnie próbowa³ przej±æ w³adzê, zanim wreszcie, za trzecim razem, powiod³o mu siê i w 546 roku p.n.e. zosta³ tyranem Aten. Pizystrat dba³ o utrzymanie poparcia, jakiego udzielali mu ludzie biedni i przeznacza³ dla nich spore ¶rodki. Dziêki temu ch³opi mogli nabywaæ niezbêdne wyposa¿enie do swoich gospodarstw, a biedota znajdowa³a zatrudnienie przy robotach publicznych, takich jak naprawianie sieci dróg, wznoszenie wielkiej ¶wi±tyni Zeusa i budowa nowych fontann maj±cych poprawiæ zaopatrzenie miasta w wodê pitn±. Podatek, jaki Pizystrat na³o¿y³ na produkcjê roln± - jeden z rzadkich w dziejach ateñskiej polis przyk³adów podatku bezpo¶redniego - umo¿liwia³ finansowanie kosztownych projektów budowlanych oraz udzielanie po¿yczek rolnikom. Pizystrat stworzy³ tak¿e instytucjê sêdziów objazdowych, którzy przemierzali attyckie wioski i osady, dziêki czemu ¿yj±cy tam ch³opi nie musieli opuszczaæ swych domostw, aby dochodziæ sprawiedliwo¶ci w miejskim trybunale. Wzorem tyranów, którzy wcze¶niej w³adali Koryntem, Pizystrat dba³ o gospodarczy i kulturalny rozwój Aten, by³ mecenasem sztuki i architektury. To w³a¶nie w okresie jego w³adzy ceramika attycka zaczê³a wypieraæ korynck±.



W 527 roku p.n.e., gdy po ¶mierci Pizystrata w³adzê przej±³ jego najstarszy syn, Hippiasz, odnoszono wra¿enie, ¿e wy¿sze urzêdy w pañstwie zajmuj± tylko jego krewni i przyjaciele. Przynajmniej w pewnym okresie nie by³o to prawd± - Hippiasz dopuszcza³ do funkcji archontów tak¿e swoich rywali wywodz±cych siê ze spo³ecznej elity, czê¶ciowo roz³adowuj±c w ten sposób napiêcia wywo³ywane ich zazdro¶ci± o w³adzê. Wreszcie jednak bogatemu i wp³ywowemu rodowi Alkmeonidów uda³o siê namówiæ Spartan do wys³ania armii i wygnania Hippiasza. W sytuacji politycznej pustki, która zapanowa³a po obaleniu tyranii, Alkmeonida Klejstenes zdoby³ poparcie ludu, obiecuj±c mu radykalne reformy demokratyczne. Jednocze¶nie jego najwiêkszy rywal, tak¿e potomek ¶wietnej rodziny, Isagoras zosta³ wybrany archontem na 508 rok p.n.e. Kiedy Isagoras podj±³ próbê zablokowania reform Klejstenesa i wezwa³ ponownie wojska spartañskie, lud ateñski zjednoczy³ swe si³y, zmuszaj±c do opuszczenia miasta spartañski garnizon i samego archonta. Ten konflikt pomiêdzy Atenami a Spart± wprawdzie szybko siê zakoñczy³, zd±¿y³ jednak zasiaæ pomiêdzy obu pañstwami ziarno nieufno¶ci.



Poparcie ludu da³o Klejstenesowi si³ê wystarczaj±c± do zbudowania systemu demokratycznego, z którego ju¿ niebawem Ateny mia³y s³yn±æ w ca³ym greckim ¶wiecie. Znaczenie reform przeprowadzonych przez Klejstenesa spowodowa³o, ¿e w okresie pó¼niejszym Ateñczycy uwa¿ali go za najwa¿niejszego spo¶ród twórców demokracji okresu klasycznego. Podstawow± jednostk± politycznej organizacji Attyki uczyni³ Klejstenes demy (demoi), respektuj±c tradycyjn± sieæ osadnicz±. Demami sta³y siê wsie wraz z otaczaj±cymi je terytoriami, a w Atenach - dzielnice z przylegaj±cymi do miasta obszarami. Przypisani do swojego demu obywatele mieli bezpo¶redni udzia³ we w³adzy. W wieku lat osiemnastu byli wpisywani na listê demu - od tej chwili zyskiwali prawo uczestniczenia w zgromadzeniu oraz g³osowania nad ustawami i w sprawach publicznych. Ka¿dy dem by³ z kolei przypisany, zgodnie ze swoim po³o¿eniem, do jednej z trzydziestu jednostek zwanych "trzecimi" (trittyes), które utworzono w taki sposób, by reprezentowa³y wszystkie trzy strefy terytorialne Attyki: ka¿d± strefê - miasto, wybrze¿e i wnêtrze kraju - podzielono na dziesiêæ "trzecich". Wreszcie utworzono dziesiêæ administracyjnych jednostek zwanych fylami (fylai), z których ka¿da sk³ada³a siê z trzech "trzecich" wziêtych z trzech ró¿nych stref, przy czym starano siê, aby nie s±siadowa³y one ze sob±.


Wprowadzaj±c ten skomplikowany system, który zast±pi³ wcze¶niejszy podzia³ na cztery fyle, powo³ano do ¿ycia dziesiêæ fyl1), których cz³onkowie czêsto ¿yli z dala od siebie i nie ³±czy³o ich nic poza t± polityczn± przynale¿no¶ci±. W wyniku przemian, jakie do politycznej mapy Attyki wprowadzi³ Klejstenes, lokalni notable utracili mo¿liwo¶æ wp³ywania na wynik wyborów poprzez wywieranie nacisku na biedotê zamieszkuj±c± podleg³y im teren. Niewykluczone, ¿e Klejstenes stworzy³ ów nowy system w³a¶nie po to, by ograniczyæ wp³ywy swoich, wywodz±cych siê z krêgów oligarchii, nieprzyjació³. W ka¿dym razie system dziesiêciu fyl, z których ka¿da sk³ada³a siê z demów rozrzuconych po ca³ej Attyce, przyczyni³ siê w znacznym stopniu do rozszerzenia krêgu ludzi bior±cych czynny udzia³ w sprawowaniu w³adzy w Atenach. Co roku z ka¿dej fyli losowano piêædziesiêciu przedstawicieli, którzy stawali siê cz³onkami Rady Piêciuset (zast±pi³a ona Solonow± Radê Czterystu). Liczba przedstawicieli poszczególnych demów by³a proporcjonalna do liczby mieszkañców. Równie¿ raz w roku wybierano dziesiêciu strategów (strategoi), po jednym z ka¿dej fyli. Byli to urzêdnicy posiadaj±cy najwy¿sz± w³adzê wojskow± i cywiln±.2) Tak¿e wed³ug fyl zorganizowana by³a armia o charakterze obywatelskiej milicji. Reformy Klejstenesa mia³y charakter z³o¿ony i s³u¿y³y zapewne rozmaitym celom. Nie jest ³atwo rozstrzygn±æ, jakie motywy kierowa³y jego dzia³alno¶ci±, z ca³± pewno¶ci± mo¿na jednak powiedzieæ, ¿e ich skutkiem by³o os³abienie istniej±cych wcze¶niej wiêzów politycznych, stworzonych przez cz³onków elity, oraz przy¶pieszenie rozwoju systemu demokratycznego, a tak¿e wzmocnienie politycznej stabilno¶ci.



Oko³o roku 500 p.n.e. Klejstenes zakoñczy³ tworzenie systemu sprawowania rz±dów opartego na bezpo¶rednim w nim uczestnictwie tak wielkiej liczby obywateli, jak tylko to by³o mo¿liwe. To, ¿e taki ustrój móg³ powstaæ w czasach obfituj±cych w spo³eczne niepokoje i ¿e okaza³ siê on trwa³y, ¶wiadczy o tym, i¿ ju¿ wcze¶niej musia³y istnieæ warunki sprzyjaj±ce rozwojowi demokracji. Jako cz³onek spo³ecznej elity, zabiegaj±cy o poparcie mas ludowych, Klejstenes mia³ istotny powód, by przeprowadziæ takie reformy, jakich w jego mniemaniu oczekiwali zwykli ludzie. To, ¿e podstaw± swojego systemu uczyni³ demy, z których wiêkszo¶æ mia³a charakter wiejski, mo¿e sugerowaæ, ¿e niektóre demokratyczne idee wyros³y z tradycji ¿ycia wiejskiego. Niewykluczone, ¿e sama idea szerokiego udzia³u w rz±dzeniu pañstwem zrodzi³a siê z charakterystycznego dla mieszkañców wsi egalitaryzmu. W sprawach dotycz±cych lokalnej spo³eczno¶ci ka¿dy mia³ prawo do swojego zdania i raczej przekonywa³ innych o s³uszno¶ci swojego pogl±du, ni¿ narzuca³ go si³±. Wewn±trz niewielkich wspólnot, w codziennych sprawach ¿yciowych, szczególnie przy organizowaniu i celebrowaniu ¶wi±t religijnych i sk³adaniu ofiar, mieszkañcy wsi nale¿±cych do wszystkich spo³ecznych warstw, od najbiedniejszych ch³opów do najzamo¿niejszych w³a¶cicieli ziemskich, czêsto szli sobie wzajemnie na ustêpstwa i starali siê ugodowo za³atwiaæ wszelkie spory. Co wiêcej, poniewa¿ w tym okresie wielu bogatych posiadaczy ziemskich wola³o, jak siê zdaje, mieszkaæ w mie¶cie (nawet je¶li posiadali te¿ domy na wsi), nie mogli oni d³u¿ej odgrywaæ wiod±cej roli w dyskusjach ani wywieraæ znacz±cego wp³ywu na decyzje podejmowane w wiejskich demach. W ka¿dym razie charakterystyczne dla pocz±tków ateñskiej demokracji przekonanie, ¿e to s³owa, a nie status i si³a, powinny mieæ najwiêkszy wp³yw na mechanizmy podejmowania politycznych decyzji, by³o zgodne z duchem intelektualnych przemian, jakie zachodzi³y u schy³ku epoki archaicznej. Pogl±d, ¿e ludzie dla przekonania innych do w³asnego zdania musz± przedstawiæ powa¿ne argumenty, mie¶ci³ siê w nowym sposobie my¶lenia charakterystycznym dla okresu prze³omu epoki archaicznej i okresu klasycznego. Ten nowy sposób my¶lenia mia³ siê staæ jednym z najwa¿niejszych elementów spu¶cizny po greckiej cywilizacji.






1) Fyla to "grupa ludzi zjednoczonych przez wspólne wiêzy krwi i pochodzenia, plemiê" (przyp. t³um.).
2) Powstanie kolegium dziesiêciu strategów wybieranych w fylach by³o konsekwencj± reform Klejstenesa, z ca³± pewno¶ci± jednak to nie on powo³a³ je do ¿ycia. W jego systemie pocz±tkowo najwa¿niejsz± rolê sprawowali archonci, teraz w liczbie dziesiêciu (do dziewiêcioosobowego kolegium dodano jeszcze jednego, archonta-sekretarza, tak aby ka¿da fyla mog³a mieæ swojego reprezentanta (przyp. t³um.).




 [góra strony]



























 | 
Na bie¿±co
 | 

 | 

 | 
Matematyka i przyroda
 | 

 | 

 | 

 | 

 | 

 | 
Humanistyka
 | 

 | 

 | 

 | 

 | 

 | 
Czytaj
 | 

 | 

 | 

 | 
Przydatne
 | 

 | 

 | 











©
Prószyñski i S-ka SA 2000-2002.
All rights reserved. Wszystkie prawa zastrze¿one.
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • pajaa1981.pev.pl