rozdzial_01 (10)

Indeks

po polsku

Sapkowski Andrzej - Chrzest Ognia - Rozdzia� 01

    W�wczas rzek�a wr�ka do wied�mina: "Tak� ci
dam rad�: obuj �elazne buty, we� do r�ki kostur �elazny.
Id� w �elaznych butach na koniec �wiata, a drog�
przed sob� kosturem macaj, �zami skraplaj. Id� przez
ogie� i wod�, nie ustawaj, wstecz si� nie ogl�daj.
A gdy ju� zedr� si� chodaki, gdy zetrze si� kostur �elazny,
gdy ju� od wiatru i �aru wyschn� twe oczy tak, �e
ju� ni jedna �za z nich wyp�yn�� nie zdo�a, w�wczas
na ko�cu �wiata odnajdziesz to, czego szukasz i to, co
kochasz. By� mo�e."

    I Wied�min poszed� przez ogie�, i wod�, wstecz si�
nie ogl�da�. Ale nie wzi�� ni but�w �elaznych, ni kostura.
Wzi�� tylko sw�j miecz wied�mi�ski. Nie pos�ucha�
s��w wr�ki. I dobrze zrobi�, bo to by�a z�a wr�ka.

    Flourens Delannoy, Bajki i klechdy

Rozdzia� pierwszy

    W krzakach dar�y si� ptaki.

    Zbocze parowu porasta�a g�sta, zbita masa je�yn i
berberys�w, wymarzone miejsce do gniazdowania i do �eru,
nic tedy dziwnego, �e roi�o si� tam od ptactwa. Zawzi�cie
trylowa�y dzwo�ce, �wiergota�y czeczotki i pieg�e, co
chwila rozbrzmiewa�o te� d�wi�czne "pink-pink" zi�by.
Zi�ba dzwoni na deszcz, pomy�la�a Milva, odruchowo
spogl�daj�c na niebo. Nie by�o chmur. Ale zi�by zawsze
dzwoni� na deszcz. Przyda�oby si� nareszcie troch� deszczu.

    Miejsce na wprost wylotu kotlinki by�o dobrym
my�liwskim stanowiskiem, daj�cym niez�e szans� na udane
polowanie, zw�aszcza tu, w Brokilonie, mateczniku zwierzyny.
W�adaj�ce pot�nym obszarem lasu driady polowa�y
niezmiernie rzadko, a cz�owiek jeszcze rzadziej odwa�a�
si� tu zapuszcza�. Tutaj ��dny mi�sa lub sk�r �owca
sam stawa� si� obiektem �ow�w. Brokilo�skie driady nie
mia�y lito�ci dla intruz�w. Milva przekona�a si� kiedy�
o tym na w�asnej sk�rze.

    Czego jak czego, ale zwierza w Brokilonie me brakowa�o.
Jednak Milva tkwi�a w zasadzce ju� ponad dwie godziny i
nadal nic nie wychodzi�o na strza�. Polowa� z marszu
nie mog�a - panuj�ca od miesi�cy susza wys�a�a poszycie
chrustem i li��mi, trzeszcz�cymi przy ka�dym kroku.
W takich warunkach tylko bezruch w zasadzce m�g�
zaowocowa� sukcesem i zdobycz�.

    Na gryfie �uku usiad� motyl admira�. Milva nie
p�oszy�a go obserwuj�c, jak sk�ada i rozk�ada skrzyde�ka, patrzy�a
r�wnocze�nie na �uk, nowy nabytek, kt�rym wci��
jeszcze nie przesta�a si� cieszy�. By�a zawo�an� �uczniczk�,
kocha�a dobr� bro�. A ta, kt�r� trzyma�a w d�oni, by�a
najlepsz� z najlepszych.

    Milva mia�a w �yciu wiele �uk�w. Uczy�a si� strzela� ze
zwyk�ych jesionowych i cisowych, ale pr�dko zrezygnowa�a z
nich na rzecz refleksyjnych laminat�w, jakich u�ywa�y
driady i elfy. Elfie �uki by�y kr�tsze, l�ejsze i por�czniejsze,
a dzi�ki warstwowej kompozycji drewna i zwierz�cych
�ci�gien r�wnie� o wiele "szybsze" od cisowych -
wystrzelona z nich strza�a dosi�ga�a celu w czasie du�o
kr�tszym i po p�askim torze, co w znacznej mierze eliminowa�o
mo�liwo�� zniesienia przez wiatr. Najlepsze egzemplarze
takiej broni, gi�te poczw�rnie, nosi�y w�r�d elf�w
nazw� zefhar, taki bowiem runiczny znak tworzy�y
wygi�te ramiona i gryfy �uku. Milva u�ywa�a zefar�w
przez �adnych kilka lat i nie s�dzi�a, by m�g� istnie� �uk,
kt�ry je przewy�sza�.

    Ale wreszcie trafi�a na taki �uk. By�o to oczywi�cie na
Hrakim Bazarze w Cidaris, s�ynnym z bogatej oferty
dziwnych i rzadkich towar�w zwo�onych przez �eglarzy
najdalszych zak�tk�w �wiata, zewsz�d, dok�d dociera�y
fregaty i galeony. Milva, gdy tylko mog�a, odwiedza�a bazar
i ogl�da�a zamorskie luki. Tam w�a�nie naby�a �uk, o kt�rym
s�dzi�a, �e pos�u�y jej przez wiele lat - pochodz�cy
Zerrikanii zefar wzmacniany szlifowanym rogiem antylopy
mia�a za doskona�y. Przez rok. Albowiem
rok p�niej, na tym samym straganie, u tego samego
kupca zobaczy�a istne cudo.

    �uk pochodzi� z dalekiej P�nocy. Mia� ��czysko d�ugie
na sze��dziesi�t dwa cale, mahoniowy, dok�adnie wywa�ony majdan
i p�askie, laminowane ramiona, sklejone
z zeplataj�cych si� warstw szlachetnego drewna, waHllaycn
�ci�gien i ko�ci wielorybich. Od innych le��cych
obok kompozyt�w r�ni�a go nie tylko konstrukcja, ale
i cena - i cena w�a�nie zwr�ci�a uwag� Milvy. Gdy jednak,
wzi�a �uk do r�ki i wypr�bowa�a go, zap�aci�a bez wahania
i bez targ�w tyle, ile ��da� handlarz. Czterysta novigradzkich
koron. Rzecz jasna, nie mia�a przy sobie tej
niebotycznej sumy - w targu po�wi�ci�a sw�j zerrika�ski
zefar, p�k sobolowych �upie�y i przecudnej roboty elfi
medalionik, koralow� kame� w wianuszku rzecznych pere�.

    Ale nie �a�owa�a. Nigdy. �uk by� niewiarygodnie lekki
i wprost idealnie celny. Cho� niezbyt d�ugi, kry� w kompozytowo -
�y�owych ramionach nielichego kopa. Zaopatrzony w wypi�t�
na precyzyjnie podgi�tych gryfach jedwabno-konopn� ci�ciw�,
przy dwudziestoczterocalowym naci�gu dawa�
pi��dziesi�t pi�� funt�w mocy. Prawda, bywa�y �uki
kt�re dawa�y nawet osiemdziesi�t, ale Milva uwa�a�a te
za przesad�. Wystrzelona z jej wielorybiej pi��dziesi�tki
pi�tki strza�a pokonywa�a odleg�o�� dwustu st�p w czasie
pomi�dzy dwoma uderzeniami serca, a na sto krok�w
mia�a a� nadto impetu, by skutecznie porazi� jelenia
cz�owieka za�, je�li nie nosi� zbroi, przeszywa�a na wylot.
Na zwierz�ta wi�ksze od jelenia i na ci�kozbrojnych Milva
rzadko polowa�a.

    Motyl odlecia�. Zi�by nadal dar�y si� w krzakach. I
nadal nic nie wychodzi�o na strza�. Milva opar�a si� barkiem
o pie� sosny, zacz�a wspomina�. Ot tak, �eby zabi� czasu.

*****

    Do jej pierwszego spotkania z wied�minem dosz�o w
lipcu, dwa tygodnie po wydarzeniach na wyspie Thanedd
i wybuchu wojny w Dol Angra. Milva wr�ci�a do Broklionu
po kilkunastodniowej nieobecno�ci, przyprowadzi�a resztki
komanda Scoia'tael, rozbitego w Temerii podczas
pr�by przedostania si� na teren obj�tego wojn� Aedirn.
Wiewi�rki chcia�y przy��czy� si� do powstania wznieconego
przez elfy w Dol Blathanna. Nie powiod�o im si�, gdyby
nie Milva, by�oby po nich. Ale znalaz�y Milv� i azyl w Brokilonie.

    Zaraz po przyje�dzie poinformowano j�, �e Aglais
pilnie oczekuje jej w Col Serrai. Milva zdziwi�a si� troch�.

    Aglais by�a prze�o�on� brokilo�skich uzdrowicielek,
a g��boka, pe�na gor�cych �r�de� i jaski� kotlina Col Serrai
by�a miejscem uzdrowie�.

    Us�ucha�a jednak wezwania, b�d�c przekonana, �e
chodzi�o jakiego� leczonego elfa, pragn�cego za jej po�rednictwem
skontaktowa� si� ze swym komandem. A gdy zobaczy�a
rannego wied�mina i dowiedzia�a si�, w czym
rzecz, wpad�a w istny sza�. Wybieg�a z groty z rozwianym,
w�osem i ca�� z�o�� wy�adowa�a na Aglais.

    - Widzia� mnie! Widzia� moj� twarz! Czy pojmujesz,
czym mi to grozi?

    - Nie, nie pojmuj� - odrzek�a ch�odno uzdrowicielka. -
to Gwynbleidd, Wied�min, Przyjaciel Brokilonu. Jest tu
od czternastu dni, od nowiu. I jeszcze jaki� czas up�ynie,
zanim b�dzie m�g� wsta� i normalnie chodzi�. Pragnie
wie�ci ze �wiata, wie�ci o jego bliskich. Tylko ty mo�esz
mu ich dostarczy�.

    - Wie�ci ze �wiata? Chyba� rozum straci�a, dziwo�ono!
Czy ty wiesz, co teraz dzieje si� na �wiecie, za granicami
twojego spokojnego lasu? W Aedirn trwa wojna! W Brugge,
w Temerii i w Redanii zam�t, piek�o, wielkie �owy! Za
tymi, co rebeli� wszcz�li na Thanedd, goni� wsz�dy!
Wsz�dy pe�no szpieg�w i an'giyare, jedno s�owo nieraz
wystarczy uroni�, usta skrzywi�, gdy nie trza, i ju� kat ci
w lochu czerwonym �elazem za�wieci! A ja na przeszpiegi
mam chodzi�, dopytywa� si�, wie�ci zbiera�? Karku nadstawia�?
I dla kogo? Dla jakiego� p�ywego wied�mina?
- A co to on mi, brat albo swat? I�cie rozumu zby�a�,
Aglais!

    - Je�li masz zamiar wrzeszcze� - przerwa�a spokojnie
driada - to id�my dalej w las. Jemu potrzebny jest spok�j.

    Milva obejrza�a si� mimo woli na wylot jaskini, w kt�rej
przed chwil� widzia�a rannego. Kawa� ch�opa, pomy�la�a odruchowo,
cho� chudy, ale jedna �y�a... �eb bia�y,
ale brzuch p�aski niby u m�odzika, widno, �e trud mu
za uchem, nie s�onina i piwo...

    - On na Thanedd by� - stwierdzi�a, nie zapyta�a. -
Rebeliant.

    - Nie wiem - wzruszy�a ramionami Aglais. - Saasjf
Potrzebuje pomocy. Reszta mnie nie obchodzi.

    Milva �achn�a si�. Uzdrowicielka znana by�a z niech�ci
do gadania. Ale Milva zd��y�a ju� wys�ucha� podobnych
relacji driad ze wschodniej rubie�y Brokilonu, wi�c
dzia�a ju� wszystko o wydarzeniach sprzed dw�ch tygodni.
O kasztanow�osej czarodziejce, kt�ra zjawi�a si� w
Brokilonie w b�ysku magii, o przywleczonym przez ni�
kalece ze z�aman� r�k� i nog�. Kalece, kt�ry okaza� si�
wied�minem, znanym driadom jako Gwynbleidd, Bia�y
Wilk.

    Pocz�tkowo, opowiada�y driady, nie wiadomo by�o, co
czyni�. Pokrwawiony Wied�min na przemian krzycza�
i mdla�, Aglais nak�ada�a prowizoryczne opatrunki, czarodziejka
kl�a. I p�aka�a. W to ostatnie Milva absolutnie
nie wierzy�a - a bo to widzia� kto kiedy p�acz�c� magiczk�?
A p�niej przyszed� rozkaz z Duen Canell, od Srebrnookiej
Eithne, Pani Brokilonu. Czarodziejk� odprawi�,
brzmia� rozkaz w�adczyni Lasu Driad. Wied�mina leczy�.

    Leczono go. Milva widzia�a. Le�a� w jaskini, w niecce
pe�nej wody z magicznych brokilo�skich �r�de�, jego unieruchomione
w szynach i na wyci�gach ko�czyny spowite
by�y g�stym ko�uchem lecz�cych pn�czy conynhaeli i
darni purpurowego �ywokostu. W�osy mia� bia�e niby mleko.
By� przytomny, cho� leczeni conynhael� zwykle bez
ducha le��, bredz�, magia przez nich gada...

    - No? - beznami�tny g�os uzdrowicielki wyrwa� j� z
zzadumy. - Jak tedy b�dzie? Co mam mu powiedzie�?

    - �eby do wszystkich bies�w poszed� - warkn�a Milva,
podci�gaj�c obci��ony sakw� i my�liwskim no�em
pas. - I ty te� id� do biesa, Aglais.

    - Twoja wola. Nie przymusz� ci�.

    - Prawa�. Nie przymusisz.

    Posz�a w las, pomi�dzy rzadkie sosny, nie ogl�daj�c
si�. By�a z�a.

    O wydarzeniach, jakie mia�y miejsce w pierwszy lipcowy
n�w ksi�yca na ostrowie Thanedd, Milva wiedzia�a,
Scoia'tael m�wili o tym bez przerwy. Podczas zjazdu czarodziej�w
na wyspie dosz�o do rebelii, pola�a si� krew, polecia�y
g�owy. A armie Nilfgaardu, jakby na sygna�, uderzy�y
na Aedirn i Lyri�, zacz�a si� wojna. A w Temerii,
Redanii i Kaedwen skrupi�o si� wszystko na Wiewi�rkach.
Raz, bo podobno zbuntowanym czarodziejom na
Thanedd przysz�o w sukurs komando Scoia'tael. Dwa, bo
te podobno jaki� elf czy te� p�elf �gn�� sztyletem i zabi�
Vizimira, reda�skiego kr�la. Rozw�cieczeni ludzie wzi�li
si� wi�c ostro za Wiewi�rki. Wrza�o wsz�dzie niby w kotle
elfia krew p�yn�a rzek�...

    Ha, pomy�la�a Milva, mo�e i prawda to, co kap�ani
baj�, �e koniec �wiata i dzie� s�du bliski? �wiat w ogniu,
cz�owiek nie tylko elfowi, ale i cz�owiekowi wilkiem, brat
na brata n� podnosi... A Wied�min do polityki si� miesza
- i do rebelii staje. Wied�min, kt�ren przecie tylko od tego
jest, by �wiat przemierza� i szkodz�ce ludziom monstra
ubija�! Jak �wiat �wiatem, nigdy Wied�min �aden ni do
polityki, ni do wojaczki wci�ga� si� nie dawa�. To� nawet
taka bajka jest, o g�upim kr�lu, co przetakiem wod� nosi�,
zaj�ca chcia� go�cem, a wied�mina wojewod� uczyni�.
A tu masz, Wied�min w rokoszu przeciw kr�lom poszczerbiony,
w Brokilonie przed kar� kry� si� musi. I�cie, koniec �wiata!

    - Witaj, Mario.
    Drgn�a. Oparta o sosn� niewysoka driada mia�a oczy
i w�osy w kolorze srebra. Zachodz�ce s�o�ce otacza�o aureol�
jej g�ow� na tle pstrokatej �ciany lasu. Milva ukl�k�a na
jedno kolano, nisko sk�oni�a g�ow�:

    - B�d� pozdrowiona. Pani Eithne.

    - W�adczyni Brokilonu zatkn�a za �ykowy pasek z�oty
no�yk o kszta�cie sierpa.

    - Wsta� - powiedzia�a. - Przejd�my si�. Chc� z tob�
porozmawia�.

    D�ugo sz�y razem przez pe�en cieni las, ma�a srebrnow�osa
driada i wysoka p�owow�osa dziewczyna. �adna nie przerywa�a milczenia.

    - Dawno nie zagl�da�a� do Duen Canell, Mario.

    - Czasu nie sta�o. Pani Eithne. Do Duen Canell
daleka od Wst��ki droga, a ja... Przecie� wiesz.

    - Wiem. Zm�czona jeste�?

    - Elfy potrzebuj� pomocy. Z twego rozkazu im przedy
pomagam.

    - Na moj� pro�b�.

    - I�cie. Na pro�b�.

    - Mam jeszcze jedn�.

    - Takem my�la�a. Wied�min?

    - Pom� mu.
    Milva zatrzyma�a si� i odwr�ci�a, ostrym ruchem z�ama�a
zawadzaj�c� ga��zk� wiciokrzewu, obr�ci�a j� w palcach, cisn�a na ziemi�.

    - Od p� roku - powiedzia�a cicho, patrz�c w srebrzyste
oczy driady - g�ow� w hazard stawi�, elf�w z rozgromionych komand
przeprowadzam do Brokilonu... Gdy wypoczn� i z
ran si� wylecz�, nazad ich wywodz�... Ma�o tego?
Nie do�� uczyni�am? Co n�w na szlak ciemn� noc�
ruszam... S�o�ca si� ju� l�kam jak nietoperz albo puszczyk jaki...

    - Nikt nie zna le�nych �cie�ek lepiej od ciebie.

    - W kniei nie dowiem si� niczego. Wied�min pono�
chce, bym wie�ci zbiera�a, mi�dzy ludzi pojecha�a. To rebeliant, na jego
imi� maj� an'givare wyostrzone uszy. Mnie
samej te� nijak w miastach si� pokazywa�. A jak mnie
kto rozpozna? Pami�� o tamtym �ywa jeszcze, nie przysch�a
jeszcze tamta krew... Bo du�o by�o wtedy krwi. Pani
Eithne.

    - Niema�o - srebrne oczy starej driady by�y obce,
zimne, nieprzeniknione. - Niema�o, prawda to.

    - Je�li mnie rozpoznaj�, na pal nawlek�.
    - Jeste� rozwa�na. Jeste� ostro�na i czujna.

    - By wie�ci, o kt�re Wied�min prosi, pozbiera�, trza
si� czujno�ci wyzby�. Trza pyta�. A teraz ciekawo�� niebezpiecznie
objawia�. Je�li mi� pochwyc�...

    - Masz kontakty.

    - Um�cz�. Zakatuj�. Albo zgnoj� w Drakenborgu...

    - A wobec mnie masz d�ug.

    Milva odwr�ci�a g�ow�, zagryz�a wargi.

    - Ano, mam - powiedzia�a gorzko. - Nie zapomnie�
mi o tym.

    Przymkn�a oczy, twarz skurczy�a si� jej nagle, usta
drgn�y, z�by zwar�y si� silnie. Pod powiekami blado za�wieci�o
wspomnienie, upiornym, ksi�ycowym blaskiem
tamtej nocy. Wr�ci� nagle b�l w kostce, ucapionej rzemienn�
p�tl� pu�apki, b�l w stawach, dartych szarpni�ciem.
W uszach rozbrzmia� szum li�ci prostuj�cego si�
gwa�townie drzewa... Krzyk, j�k, dzika, szale�cza, przera�ona
miotanina i ohydne uczucie strachu, kt�ry sp�yn��
na ni�, gdy zrozumia�a, �e nie uwolni si�... Krzyk i strach,
skrzyp liny, rozfalowane cienie, rozko�ysana, nienaturalna,
odwr�cona ziemia, odwr�cone niebo, drzewa o odwr�conych
wierzcho�kach, b�l, krew t�tni�ca w skroniach...

    A o �wicie driady, dooko�a, wianuszkiem... Daleki
srebrzysty �miech... Kukie�ka na sznurku! Hu�taj si�, hu�taj,
pacyneczko, g��weczk� do do�u... I jej w�asny, lecz obcy,
rz꿱cy krzyk. A potem ciemno��.

    - I�cie, mam d�ug - powt�rzy�a przez �ci�ni�te z�by. -
I�cie, bom przecie wisielec odci�ty z powroza. P�ki �ycia,
widz�, nie sp�aci� mi tego d�ugu.

    - Ka�dy ma jaki� d�ug - powiedzia�a Eithne. - Takie
jest �ycie, Mario Barring. D�ugi i wierzytelno�ci, zobowi�zania,
wdzi�czno��, zap�ata... Uczyni� co� dla kogo�. A mo�e
dla siebie? Bo tak naprawd�, to zawsze p�acimy sobie,
nie komu�. Ka�dy zaci�gni�ty d�ug sp�acamy sobie. W ka�dej z
nas tkwi wierzyciel i d�u�nik zarazem. Rzecz w tym,
by zgodzi� si� w nas ten rachunek. Przychodzimy na
�wiat jako odrobina danego nam �ycia, potem wci�� zaci�gamy
i sp�acamy d�ugi. Sobie. Dla siebie. Po to, by
w ko�cu rachunek si� zgodzi�.

    - Bliski jest ci ten cz�ek, Pani Eithne? Ten...
Wied�min?

    - Bliski. Cho� sam o tym nie wie. Wr�� do Col Serrai,
Mario Barring. Id� do niego. I zr�b to, o co ci� poprosi.

*****

    W kotlince zachrz�ci� chrust, trzasn�a ga��zka.
Zabrzmia�o g�o�ne i gniewne "czek-czek" sroki, zi�by zerwa�y
si� do lotu, migaj�c bia�ymi ster�wkami. Milva wstrzyma�a oddech. Nareszcie.

    Czek-czek, zawo�a�a sroka. Czek-czek-czek. Znowu
trzasn�a ga��zka.

    Milva poprawi�a wys�u�ony, wytarty do po�ysku
sk�rzany ochraniacz na lewym przedramieniu, u�o�y�a ki�� r�ki
w przymocowanej do majdanu p�tli. Z p�askiego ko�czanu
na udzie wyj�a strza��. Odruchowo, z nawyku.
sprawdzi�a stan brzeszczot�w grotu i opierzenie. Kupowa�a
brzechwy na jarmarkach - wybieraj�c �rednio jedn�
z dziesi�ciu, kt�re jej oferowano - ale zawsze opierza�a je
sama. Wi�kszo�� dost�pnych w handlu gotowych strza�.
mia�a lotki za kr�tkie i ustawione prosto wzd�u� brzechwy,
a Milva u�ywa�a wy��cznie strza� opierzonych spiralnie,
lotkami nie kr�tszymi ni� pi�� cali.

    Na�o�y�a strza�� na ci�ciw� i wpatrzy�a si� w wylot
kotlinki, w zieleniej�c� mi�dzy pniami plam� berberysu,
ci�kiego gronami czerwonych jag�d.

    Zi�by nie odlecia�y daleko, wznowi�y dzwonienito.

    Chod�, k�zko, pomy�la�a Milva, unosz�c i napinaj�c �uk.
Chod�. Jestem gotowa.

    Ale sarny posz�y parowem, w kierunku bagienka i �r�de�
zasilaj�cych wpadaj�ce do Wst��ki strumyki. Z kotliny wyszed�
kozio�ek. �adny, na oko ponad czterdziestofuntowy. Uni�s� g�ow�,
zastrzyg� uszami, potem odwr�ci�
si� ku krzakom, skubn�� listki.

    Sta� korzystnie - ty�em. Gdyby nie pie� zas�aniaj�cy
cel, Milva strzela�aby bez zastanowienia. Nawet trafiaj�c
w brzuch, grot przeszy�by go i dosi�gn�� serca, w�troby
lub p�uc. Trafiaj�c w udziec, rozwali�by arteri�, zwierz�
r�wnie� musia�oby pa�� w kr�tkim czasie. Czeka�a, nie
zwalniaj�c ci�ciwy.

    Kozio� znowu uni�s� g�ow�, post�pi� krok, wyszed� zza
pnia - i nagle odwr�ci� si� lekko przodem. Milva, utrzymuj�c
strza�� w pe�nym naci�gu, zakl�a w my�li. Strza�
od przodu by� niepewny - miast w p�uco, grot m�g� ugodzi�
w brzuch. Czeka�a, wstrzymuj�c oddech, wyczuwaj�c
s�ony smak ci�ciwy k�cikiem ust. To by�a jeszcze jedna
wielka, wr�cz nieoceniona zaleta jej �uku - gdyby u�ywa�a
broni ci�szej lub wykonanej mniej starannie, nie zdo�a�aby
tak d�ugo trzyma� jej w napi�ciu, nie ryzykuj�c
zm�czenia r�ki i obni�onej precyzji strza�u.

    Szcz�ciem, kozio� pochyli� g�ow�, skubn�� wystane
z mchu trawy i obr�ci� si� bokiem. Milva odetchn�a spokojnie,
wymierzy�a na komor� i delikatnie wypu�ci�a ci�ciw� z palc�w.

    Nie us�ysza�a jednak oczekiwanego trzasku �amanego
przez grot �ebra. Kozio� natomiast wyskoczy� w g�r�, wierzgn�� i
znik� przy wt�rze chrupu suchych ga��zi i szumu
potr�canych li�ci.

    Przez kilka uderze� serca Milva sta�a nieruchomo,
skamienia�a niby marmurowy pos�g le�nej boginki. Dopiero
w�wczas, gdy wszelkie odg�osy ucich�y, odj�a praw�
d�o� od policzka i opu�ci�a �uk. Odnotowawszy w pami�ci
tras� ucieczki zwierza, usiad�a spokojnie, opar�a plecy
o pie�. By�a do�wiadczon� �owczyni�, k�usowa�a w pa�skich
lasach od dziecka, pierwsz� sarn� po�o�y�a maj�c
jedena�cie lat, pierwszego rogacza czternastaka - na niebywale
szcz�liw� �owieck� wr�b� - w dniu swych czternastych
urodzin. A do�wiadczenie uczy�o, �e z pogoni� za
strzelonym zwierzem nigdy nie nale�a�o si� spieszy�.
Je�li trafi�a dobrze, kozio� musia� pa�� nie dalej ni� dwie�cie
krok�w od wylotu kotlinki. Je�li trafi�a gorzej - a w
zasadzie nie dopuszcza�a takiej mo�liwo�ci - po�piech m�g�
tylko spraw� pogorszy�. �le strzelony ranny zwierz, nie
niepokojony, po panicznej ucieczce zwolni i b�dzie szed�.
�cigany i p�oszony zwierz b�dzie gna� na z�amanie karku
i nie zwolni a� za si�dm� g�r�.

    Mia�a wi�c co najmniej p� godziny. Wsadzi�a w z�by
wyrwane �d�b�o trawy i zamy�li�a si� znowu. Wspomina�a.

*****

    Gdy po dwunastu dniach wr�ci�a do Brokilonu, Wied�min
ju� chodzi�. Utyka� lekko i nieznacznie zaci�ga� biodrem,
ale chodzi�. Milva nie zdziwi�a si� - wiedzia�a o
cudownych w�a�ciwo�ciach leczniczych le�nej wody i zielska,
zwanego conynhael�. Zna�a te� umiej�tno�ci Aglai's,
nie raz by�a �wiadkiem b�yskawicznego wr�cz uzdrawiania
rannych driad. A pog�oski o niebywa�ej odporno�ci
i wytrzyma�o�ci wied�min�w te� nie by�y wida� wyssane
z palca.

    Nie posz�a do Col Serrai zaraz po przybyciu, cho�
driady napomyka�y, �e Gwynbleidd niecierpliwie wygl�da� jej powrotu.
Zwleka�a celowo, wci�� by�a niezadowolona ze
zleconej jej misji i chcia�a to zademonstrowa�. Odprowadzi�a
do obozu elfy z przyprowadzonego komanda Wiewi�rek. Rozwlekle
zda�a relacj� o wydarzeniach w drodze,
ostrzeg�a driady przed szykowan� przez ludzi blokad�
granicy na Wst��ce. Dopiero gdy napomniano j� po raz
trzeci, Milva wyk�pa�a si�, przebra�a i posz�a do wied�mina.

    Czeka� na ni� na skraju polany, tam, gdzie ros�y cedry.
Przechadza� si�, od czasu do czasu przysiada�, prostowa�
si� spr�y�cie. Wida� Aglai's zaleci�a mu �wiczenia.

    - Jakie wie�ci? - spyta� zaraz po powitaniu. Ch��d
w jego g�osie nie zmyli� jej.

    - Wojna chyba ku ko�cowi si� ma - odrzek�a,
wzruszaj�c ramionami. - Nilfgaard, powiadaj�, srodze Lyri�
i Aedirn pogromi�. Verden si� podda�o, a kr�l Temerii u�o�y�
si� z niligaardzkim cesarzem. A elfy w Dolinie Kwiat�w
w�asne kr�lestwo za�o�y�y. Wszelako Scoia'tael z Temerii i
Redanii nie pow�drowaly tam. Bij� si� nadal...

    - Nie o to mi sz�o.

    - Nie? - uda�a zdziwienie. - A, prawda. Tak, zawadzi�am
o Dorian, jake� prosi�, cho� przysz�o szmat drogi nad�o�y�.
A niebezpieczne nynie go�ci�ce...

    Urwa�a, przeci�gn�a si�. Tym razem nie ponagla� jej.

    - Czy �w Codringher - spyta�a wreszcie - kt�rego
kaza�e� mi odwiedzi�, by� twoim przyjacielem?

    Twarz wied�mina nie drgn�a, ale Milva wiedzia�a, �e
zrozumia� z miejsca.

    - Nie. Nie by�.

    - To dobrze - kontynuowa�a swobodnie. - Bo nie ma
go ju� w�r�d �yj�cych. Sp�on�� razem ze sw� sadyb�, zosta�
aby komin i p� frontowej �ciany. Ca�e Dorian huczy
od plotek. Jedni gadaj�, �e �w Codringher uprawia�
czarnoksi�stwo i jady warzy�, �e z diab�em mia� pakt, wi�c
czarci ogie� go poch�on��. Drudzy m�wi�, �e wsun�� nos
i palce do niew�a�ciwej szpary, jako to mia� we zwyczaju
czyni�. A komu� to nie w smak by�o, wi�c go zwyczajnie
utrupi� i pod�o�y� ogie�, by zatrze� �lady. A ty jak my�lisz?

    Nie doczeka�a si� ani odpowiedzi, ani emocji na
poszarza�ej twarzy. Kontynuowa�a wi�c, nie rezygnuj�c ze z�o�liwego
i aroganckiego tonu.

    - Ciekawe jest, �e �w po�ar i zgon owego Codringhera
w pierwszy lipcowy n�w miesi�czka si� zdarzy�y, dok�adnie
jako i tumult na ostrowie Thanedd. Wypisz wymaluj,
jakby kto si� domy�la�, �e w�a�nie Codringher co� o ruchawce
wie i �e o detale b�dzie pytany. Jakby kto chcia�
mu zawczasu g�b� na wieki zasznurowa�, j�zor oniemi�.
Co na to powiesz? Ha, widz�, nic nie powiesz. Ma�om�wny�, tedy
ja ci powiem: niebezpieczne s� te twoje dzie�a,
te twoje przeszpiegi i wypytywania. Mo�e kto� opr�cz Codringherowej
r�wnie� inne g�by i uszy chcie� zamkn��.

    Tak sobie my�l�.

    - Wybacz mi - powiedzia� po chwili. - Masz racj�.
Narazi�em ci�. To by�o zbyt niebezpieczne zadanie dla...

    - Dla niewiasty, tak? - szarpn�a g�ow�, ostrym
ruchem odrzuci�a z ramienia wci�� jeszcze mokre w�osy. -
To� chcia� powiedzie�? Galant si� znalaz�! Zakarbuj sobie,
�e cho� do sikania kuca� musz�, moja kapota wilkiem,
nie zaj�cem podszyta! Tch�rza mi nie zadawaj, bo mnie
nie znasz!

    - Znam - powiedzia� cicho i spokojnie, nie reaguj�c na
jej z�o�� i podniesiony g�os. - Jeste� Milva. Przeprowadzasz
do Brokilonu Wiewi�rki, przedzieraj�c si� przez ob�awy.
Znane jest mi twoje m�stwo. Ale ja lekkomy�lnie
i samolubnie narazi�em ci�...

    - G�upi�! - przerwa�a ostro. - O siebie si� martw, nie
o mnie. O dziewuszk� si� martw!

    U�miechn�a si� kpi�co. Bo tym razem twarz mu si�
zmieni�a. Milcza�a z rozmys�em, czeka�a na dalsze pytania.

    - Co wiesz? - spyta� wreszcie. - I od kogo?

    - Ty mia�e� twego Codringhera - parskn�a, dumnie
unosz�c g�ow� - ja mam moich znajomk�w. Takich, kt�rzy
bystre maj� oczy i uszy.

    - M�w. Prosz�, Milva.

    - Po ruchawce na Thanedd - zacz�a, odczekawszy
chwil� - zawrza�o wsz�dy. �owy na zdrajc�w si� zacz�y.
Osobliwie na tych czarodziej�w, co za Nilfgaardem stali,
jako i na innych sprzedawczyk�w. Niekt�rych uj�to. Inni
znikn�li, kamie� w wod�. Nie trza wielkiego umu, by
zgadn��, dok�d uszli, pod czyje skrzyd�a si� schronili. Ale
nie tylko na czarownik�w i zdrajc�w polowano. W rebelii
na Thanedd zbuntowanym czarodziejom pomog�o komando
Wiewi�rek, nimi s�awny Faoiltiama przewodzi�. Szukaj�
go. Rozkaz wydano, �eby ka�dego schwytanego elfa
na m�ki bra�, o komando Faoiltiamy pyta�.

    - Kim jest ten Faoiltiama?

    - Elf, Scoia'tael. Jak ma�o kt�ry ludziom za sk�r�
zalaz�. Wielka cena jest za jego g�ow�. Ale nie tylko jego
szukaj�. Szuka si� te� jakiego� nilfgaardzkiego rycerza,
kt�ren na Thanedd by�. I jeszcze...

    - M�w.

    - An'giyare o wied�mina wypytuj�, imieniem Geralt
z Rivii. I o dziewuszk� imieniem Cirilla. Tych dwoje przykazano
�ywymi bra�. Pod gard�em to nakazano: obojgu
uj�tym w�os z g�owy spa�� nie mo�e, guz z sukni urwa�
si� nie ma prawa. Ha! Drogi musisz by� ich sercu, �e tak
si� o twoje zdrowie troskaj�...

    Urwa�a, widz�c wyraz jego twarzy, z kt�rej raptownie
znikn�� nieludzki spok�j. Zrozumia�a, �e cho� si� stara�a,
nie zdo�a�a nap�dzi� mu strachu. Przynajmniej nie o jego
w�asn� sk�r�. Niespodziewanie poczu�a wstyd.

    - No, z tym po�cigiem to przecie daremny ich zach�d.
- powiedzia�a �agodniej, ale wci�� z lekko drwi�cym u�miechem
na wargach. - Ty w Brokilonie bezpieczny jeste�.
A dziewczyny te� �ywej nie dostan�. Gdy gruzy na Thanedd
przekopali, rozwaliny tej magicznej wie�y, co si�
zawali�a... Hej, co tobie?

    Wied�min zatoczy� si�, opar� o cedr, usiad� ci�ko przy
pniu. Milva odskoczy�a, przera�ona blado�ci�, kt�ra nagle
pokry�a mu twarz.

    - Aglais! Sirssa! Fauve! Do mnie, �ywo! Zaraza, na
umieranie mu si� chyba zebra�o! Hej, ty!

    - Nie wo�aj ich... Nic mi nie jest - M�w. Chc� wiedzie�...

    Milva zrozumia�a nagle.

    - Niczego nie naszli w rumowisku! - krzykn�a,
czuj�c, �e te� blednie. Niczego! Cho� ka�dy kamie� obej�eli
i czary rzucali, nie znale�li...

    Otar�a pot z brwi, gestem powstrzyma�a nadbiegaj�ce
driady. Chwyci�a siedz�cego wied�mina za ramiona, pochyli�a
si� nad nim tak, �e jej d�ugie jasne w�osy spad�y
- na jego zbiela�� twarz.

    - �le poj��e� - powtarza�a szybko, niesk�adnie, z
trudem znajduj�c s�owa w nat�oku tych, kt�re cisn�y si� jej
na usta. - To jeno chcia�am rzec, �e... Opacznie mnie poj��e�.
Bo ja... Sk�d�e wiedzie� mog�am, �e ty a� tak... Nie
... tak chcia�am. Ja jeno o tym, �e dziewczyna... �e nie znajd�
jej, bo bez �ladu znik�a, jak owi czarodzieje. Wybacz mi.

    Nie odpowiedzia�. Patrzy� w bok. Milva zagryz�a wargi,
zacisn�a pi�ci.

    - We trzy dni wyje�d�am z Brokilonu - powiedzia�a
�agodnie po d�ugim, bardzo d�ugim milczeniu. - Niech jeno miesi�czek
p�jdzie na uszczerb, niech nocki troch� ciemniejsze nastan�.
Do dziesi�ciu dni wr�c�, mo�e wcze�niej. Wnet po
Lammas, w pierwszych dniach sierpnia.
Nie turbuj si�. Ziemi� i wod� porusz�, ale wywiem si�
wszystkiego. Je�li kto co wie o tej pannie, te� b�dziesz to
wiedzia�.

    - Dzi�ki, Milva.

    - Do dziesi�ciu dni... Gwynbleidd.

    - Jestem Geralt - wyci�gn�� d�o�. U�cisn�a bez
zastanowienia. Bardzo silnie.

    - Jestem Maria Barring.

    Skinieniem g�owy i cieniem u�miechu podzi�kowa� za
szczero��, wiedzia�a, �e doceni�.

    - B�d� ostro�na, prosz�. Zadaj�c pytania uwa�aj,
komu je zadajesz.

    - Nie frasuj si� o mnie.
    - Twoi informatorzy... Ufasz im?

    - Ja nikomu nie ufam.

*****

    - Wied�min jest w Brokilonie. W�r�d driad.

    - Tak przypuszcza�em - Dijkstra spl�t� ramiona na
piersi. - Ale dobrze, �e to si� potwierdzi�o.

    Milcza� przez chwil�. Lennep obliza� wargi. Czeka�.

    - Dobrze, �e si� potwierdzi�o - powt�rzy� szef tajnych -
s�u�b kr�lestwa Redanii, zamy�lony, jak gdyby m�wi� do
siebie. - Zawsze to lepiej, mie� pewno��. Ech, gdyby jeszcze
okaza�o si�, �e Yennefer jest z nim... Nie ma z nim
czarodziejki, Lennep?

    - S�ucham? - wywiadowca drgn��. - Nie, ja�nie panie.
Nie ma. Co rozka�ecie? Je�li chcecie �ywego, wywabi� go z
Brokilonu. Je�li za� milszy wam martwy...

    - Lennep - Dijkstra uni�s� na agenta swe zimne,
bladob��kitne oczy. - Nie b�d� nadgorliwy. W naszym fachu
nadgorliwo�� nigdy nie pop�aca. A zawsze jest podejrzana.

    - Panie - Lennep zblad� lekko. - Ja jeno...

    - Wiem. Ty jeno pyta�e�, co rozka��. Rozkazuj�:
zostaw wied�mina w spokoju.
    - Wedle rozkazu. A co z Milv�?
    - J� te� zostaw w spokoju. Na razie.

    - Wedle rozkazu. Czy mog� odej��?
    - Mo�esz.
    Agent wyszed�, ostro�nie i cichutko zamykaj�c za sob�
d�bowe drzwi komnaty. Dijkstra milcza� d�ugo, zapatrzony
w pi�trz�ce si� na stole mapy, listy, donosy, protoko�y
przes�ucha� i wyroki �mierci.

    - Ori.

    Sekretarz uni�s� g�ow�, chrz�kn��. Milcza�.
    - Wied�min jest w Brokilonie.
    Ori Reuven znowu zachrz�ka�, odruchowo spogl�daj�c
pod st�, w kierunku nogi szefa. Dijkstra zauwa�y� spojrzenie.
    - Zgadza si�. Tego mu nie zapomn� - warkn��. -
Przez dwa tygodnie nie mog�em przez niego chodzi�.
Straci�em twarz wobec Filippy, musz�c jak pies skamle�
i prosi� o jej cholerne czary, bo inaczej kusztyka�bym do
dzisiaj. C�, sam sobie jestem winien, nie doceni�em go.
Najgorsze, �e nie mog� mu si� teraz zrewan�owa�, dobra�
do jego wied�mi�skiej dupy! Sam nie mam czasu, a przecie�
nie mog� dla prywaty u�ywa� moich ludzi! Prawda, Ori, �e nie mog�?

    - Hem, hem...

    - Nie chrz�kaj. Wiem. Ach, do diab�a, jak ta w�adza
n�ci! Jak kusi, by si� ni� pos�u�y�! Jak �atwo si� zapomnie�,
gdy si� j� ma! Ale gdy si� zapomni raz, ko�ca nie
ma... Czy Filippa Eilhart ci�gle jeszcze siedzi w Montecalvo?

    - Tak.
    - Bierz pi�ro i ka�amarz. Podyktuj� ci list do niej.
Pisz... Psiakrew, skupi� si� nie mog�. Co to za cholerne
wrzaski, Ori? Co si� tam dzieje na placu?

    - �acy obrzucaj� kamieniami rezydencj�
nilfgaardzkiego pos�a. Zap�acili�my im za to, hem, hem, jak mi si�
zdaje.

    - Aha. Dobrze. Zamknij okno. Jutro niech �acy p�jd�
obrzuca� fili� banku krasnoluda Giancardiego. Odm�wi�
mi ujawnienia kont.

    - Giancardi, hem, hem, przekaza� znaczn� sum� na
fundusz wojenny.
    - Ha. Niech wi�c obrzucaj� te banki, kt�re nie przekaza�y.

    - Wszystkie przekaza�y.

    - Ach, nudny jeste�, Ori. Pisz, powiadam. Umi�owana
Fil, s�o�ce moich... Cholera, ci�gle si� zapominam. We�
nowy arkusz. Got�w?

    - Tak jest, hem, hem.

    - Droga Filippo. Pani Triss Merigold martwi si�
pewnie o wied�mina, kt�rego teleportowa�a z Thanedd do
Brokilonu, czyni�c z tego faktu g��boki sekret, nawet
przede mn�, co okrutnie mnie zabola�o. Uspok�j j�.
Wied�min ma si� ju� dobrze. Ju� nawet zacz�� wysy�a�
z Brokilonu emisariuszki z zadaniem szukania �lad�w
ksi�niczki Cirilli, os�bki, kt�ra tak Ci� przecie� interesuje.
Nasz przyjaciel Geralt najwyra�niej nie wie, �e Cirilla
jest w Nilfgaardzie, gdzie sposobi si� do �lubu z cesarzem
Emhyrem. Zale�y mi, aby Wied�min spokojnie siedzia�
w Brokilonie, dlatego te� postaram si�, �eby ta wie�� dotar�a
do niego. Napisa�e�?

    - Hem, hem, dotar�a do niego.

    - Od akapitu. Zastanawia mnie... Ori, wycieraj pi�ro,
do cholery! Piszemy do Filippy, nie do rady kr�lewskiej,
list ma wygl�da� estetycznie! Od akapitu. Zastanawia
mnie, dlaczego Wied�min nie szuka kontaktu z Yennefer.
Nie chce mi si� wierzy�, aby ten granicz�cy z obsesj�
afekt wygas� tak nagle, niezale�nie od opcji politycznych
jego idea�u. Z drugiej strony, gdyby to Yennefer by�a t�,
kt�ra dostarczy�a Cirill� Emhyrowi i gdyby by�y na to dowody,
to z ch�ci� bym sprawi�, �eby Wied�min dosta� je do
r�ki. Problem rozwi�za�by si� sam, pewien jestem tego,
a wiaro�omna czarnow�osa pi�kno�� nie by�aby pewna
dnia ni godziny. Wied�min nie lubi, gdy kto� dotyka jego
dziewczynki, Artaud Terranova dowodnie przekona� si�
o tym na Thanedd. Chcia�bym wierzy�, Fil, �e nie masz
dowod�w zdrady Yennefer i nie wiesz, gdzie ona si� ukrywa.
Bola�oby mnie bardzo, gdyby si� okaza�o, �e to kolejny
tajony przede mn� sekret. Ja nie mam przed Tob� sekret�w...

    Z czego si� �miejesz, Ori?

    - Z niczego, hem, hem.
    - Pisz! Ja nie mam przed Tob� sekret�w, Fil, i licz� na
wzajemno��. Pozostaj� z g��bokim uszanowaniem, et
caetera, et caetera. Daj, podpisz�.

    Ori Reuven posypa� list piaskiem. Dijkstra usiad�
wygodniej, zakr�ci� m�ynka kciukami splecionych na brzuchu d�oni.

    - Ta Milva, kt�r� Wied�min wysy�a na przeszpiegi -
zagadn��. - Co mo�esz mi o niej powiedzie�?

    - Zajmuje si�, hem, hem - chrz�kn�� sekretarz -
przerzucaniem do Brokilonu grup Scoia'tael rozbitych przez
wojska temerskie. Wyprowadza elfy z ob�aw i kot��w,
umo�liwiaj�c im wypoczynek i ponowne sformowanie w bojowe komanda...

    - Nie racz mnie wiedz� powszechnie dost�pn� -
przerwa� Dijkstra. - Dzia�alno�� Milvy jest mi znana,
zamierzam j� zreszt� wykorzysta�. Gdyby nie to, dawno rzuci�bym
j� na �er Temerczykom. Co mo�esz mi powiedzie�
o niej samej? O Milvie jako takiej?

    - Pochodzi, jak mi si� zdaje, z jakiej� zapad�ej wsi
w G�rnym Sodden. Naprawd� nazywa si� Maria Barring.
Milva to przydomek, kt�ry nada�y jej driady. W Starszej
Mowie znaczy...

    - Kania - przerwa� Dijkstra. - Wiem.
    - Jej r�d to z dziada pradziada my�liwcy. Le�ni ludzie,
za pa� brat z kniej�. Gdy syna starego Barringa zatratowa�
�o�, stary wyuczy� le�nego rzemios�a c�rk�. Gdy
zmar�o mu si�, matka ponownie wysz�a za m��. Hem,
hem... Maria nie �adzi�a z ojczymem i uciek�a z domu.
Mia�a wtedy, jak mi si� zdaje, szesna�cie lat. Pow�drowa�a
na p�noc, �y�a z polowania, ale le�nicy baron�w nie
umilali jej �ycia, sam� tropili i szczuli niby zwierza.
Zacz�a wi�c k�usowa� w Brokilonie i tam, hem, hem, dopad�y j� driady.

    - I zamiast ukatrupi�, przygarn�y - mrukn��
Dijkstra. - Uzna�y za swoj�... A ona odwdzi�czy�a si�. Zawar�a
pakt z Wied�m� Brokilonu, ze star� Srebrnook� Eithne.
Maria Barring umar�a, niech �yje Milva... Ile ekspedycji
za�atwi�a, zanim ci w Verden i Kerack po�apali
si�? Trzy?

    - Hem, hem... Cztery, jak mi si� zdaje... - Oriemu
Reuvenowi ci�gle co� si� zdawa�o, cho� pami�� mia� niezawodn�. -
By�o tego do kupy co� ko�o setki ludzi, tych
najzajadlejszych do polowa� na dziwo�onie skalpy. A
d�ugo nie mogli si� po�apa�, bo Milva czasem wynosi�a jednego
z rzezi na w�asnych plecach, a ocalony pod niebiosa
wychwala� jej m�stwo. Dopiero za czwartym razem, w
Verden, jak mi si� zdaje, kto� si� w czo�o pacn��. Jak�e to
tak, zawrza�li nagle, hem, hem, �e przewodniczka, kt�ra
ludzi na dziwo�ony skrzykuje, za ka�dym razem z �yciem
uchodzi? I wylaz�o szyd�o z miecha, �e przewodniczka
wiedzie, ale w potrzask, wprost pod strza�y czekaj�cych
w zasadzce driad...

    Dijkstra odsun�� na brzeg biurka protok� z
przes�uchania, bo wyda�o mu si�, �e pergamin wci�� cuchnie izb� tortur.

    - I wtedy - domy�li� si� - Milva znikn�a w Brokilonie
jak sen jaki z�oty. Ale do dzi� w Verden trudno o ochotnik�w
do wypraw na driady. Stara Eithne i m�oda Kania
dokona�y niez�ej selekcji. I oni o�mielaj� si� twierdzi�, �e
prowokacja to nasz, ludzki wynalazek. A mo�e...

    - Hem, hem? - zachrz�ka� Ori Eeuven, zdziwiony
urwanym zdaniem i przed�u�aj�cym si� milczeniem szefa.

    - Mo�e w ko�cu zacz�li uczy� si� od nas - doko�czy�
zimno szpieg, patrz�c na donosy, protoko�y przes�ucha�
i wyroki �mierci.

*****

    Gdy nigdzie nie dostrzeg�a farby, Milva zaniepokoi�a
si�. Przypomnia�a sobie nagle, �e kozio�ek zrobi� krok
w momencie strza�u. Zrobi� lub chcia� zrobi� - co na jedno
wychodzi�o. Ruszy� si�, a strza�a mog�a trafi� w brzuch.
Milva zakl�a. Strza� w brzuch, przekle�stwo i ha�ba dla
�owcy! Pech! Tfu, tfu, z�e licho!

    Szybko podbieg�a do zbocza kotlinki, rozgl�daj�c si�
bacznie w�r�d je�yn, mch�w i paproci. Szuka�a strza�y.
Zaopatrzona w grot o czterech brzeszczotach, wyostrzonych
tak, �e goli�y w�oski z przedramienia, wypuszczona
z odleg�o�ci pi��dziesi�ciu krok�w strza�a musia�a przebi�
koz�a na wylot.

    Dostrzeg�a, znalaz�a i odetchn�a z ulg�, splun�a
trzykrotnie, rada z fartu. Niepotrzebnie si� obawia�a, ba, by�o
lepiej, ni� przypuszcza�a. Strza�a nie by�a oblepiona kleist�
i �mierdz�c� tre�ci� �o��dka. Nie nosi�a te� �lad�w
jasnej, r�owej i pienistej farby z p�uc. Brzechwa by�a
ca�a pokryta ciemn�, bogat� czerwieni�. Grot przeszy�
serce. Milva nie musia�a si� skrada� ani podchodzi�, nie czeka�
jej d�ugi marsz po �ladach. Kozio� bez w�tpienia le�a�
martwy w g�szczu, nie dalej ni� sto krok�w od polanki,
w miejscu, kt�re wska�e jej farba. A postrzelony w serce
kozio� musia� po paru skokach farbowa�, wiedzia�a wi�c,
�e znajdzie �lad z �atwo�ci�.

    Po dziesi�ciu krokach odnalaz�a trop, pod��y�a nim,
ponownie pogr��aj�c si� w my�lach i wspomnieniach.

*****

    Dotrzyma�a danej wied�minowi obietnicy. Wr�ci�a do
Brokilonu nawet wcze�niej, ni� obiecywa�a, pi�� dni po
�wi�cie �niw, pi�� dni po nowiu, zaczynaj�cym n ludzi
miesi�c sierpie�, a u elf�w Lammas, si�dmy, przedostatni
sayaed roku.

    Przeprawi�a si� przez Wst��k� o brzasku, ona i pi�ciu
elf�w. Komando, kt�re wiod�a, liczy�o pocz�tkowo dziewi�ciu
konnych, ale �o�dacy z Brugge ca�y czas szli ich tropem,
trzy stajania przed rzek� wsiedli im na kark, przycisn�li,
poniechali dopiero nad Wst��k�, gdy w oparach
�witu zamajaczy� im Brokilon na prawym brzegu. �o�dacy
bali si� Brokilonu. To ich uratowa�o. Przeprawili si�.
Wycie�czeni, poranieni. I nie wszyscy.

    Mia�a dla wied�mina wie�ci, ale by�a przekonana, �e
Gwynbleidd wci�� jest w Col Serrai. Zamierza�a p�j�� do
niego dopiero oko�o po�udnia, wyspawszy si� jak nale�y.
Zdumia�a si�, gdy nagle jak duch wy�oni� si� z mg�y. Bez
s�owa usiad� obok, patrz�c, jak mo�ci sobie legowisko,
uk�ada derk� na kupie ga��zi.

    - Ale� ci pilno - powiedzia�a z przek�sem. -
Wied�minie, ja z n�g lec�. Dzie� i noc na kulbace, ty�ka nie czuj�,
a przemoczona jestem do p�pka, bo�my si� �witem jako
wilcy przez nadrzeczne �ozy przedzierali...

    - Prosz� ci�. Dowiedzia�a� si� czego�?

    - Dowiedzia�am - parskn�a, rozsznurowuj�c i zzuwaj�c
przemoczone, opieraj�ce si� buty. - Z niewielkim trudem,
bo o sprawie g�o�no. �e ta twoja panna taka persona,
tego� mi nie powiedzia�! My�la�am sobie, pasierbica
twoja, chudziaczek jaki�, sierota przez los ukrzywdzona.
A tu masz: cintryjska kr�lewna! Ha! A mo�e� i ty przebrany ksi��?

    - M�w, prosz�.

    - Nie dostan� jej ju� w r�ce kr�lowie, bo ta twoja
Cirilla, jak si� wyjawi�o, z Thanedd prosto do Nilfgaardu uciek�a,
pewno wraz z tymi magikami, co zdradzili. A w Nilfgaardzie
cesarz Emhyr z pomp� j� przyj��. I wiesz co?
Pono �eni� si� z ni� zamy�la. A teraz daj mi odetchn��.
Chcesz, pogadamy, jak si� wy�pi�.

    Wied�min milcza�. Milva rozwiesi�a mokre onuce na
rosochatej ga��zi, tak by znalaz�o je wschodz�ce s�o�ce,
szarpn�a klamr� pasa.

    - Rozdzia� si� chc� - burkn�a. - Czego tu jeszcze
stoisz? Fortunniejszych wie�ci chyba� si� spodziewa� nie
m�g�? Nic ci ju� nie grozi, nikt o ciebie nie pyta, przestali
si� tob� szpiedzy zajmowa�. A twoja dziewka wymkn�a,
si� kr�lom, cesarzow� b�dzie...

    - To pewna wiadomo��?

    - Nynie nic nie pewne - ziewn�a, usiad�a na bar�ogi
- chyba to, �e s�oneczko co dnia niebem od wschodu na
zach�d podr�uje. Ale o nilfgaardzkim cesarzu i o kr�lewnie
z Cintry musi prawd� by�, co gadaj�. G�o�no o niej.

    - Sk�d ten nag�y rozg�os?

    - Niby to nie wiesz! Ona wszak Emhyrowi w wianie
szmat ziemi wniesie! Nie tylko Cintr�, po tej stronie Jarrugi te�!
Ha, to� i moja to b�dzie pani, bo ja z G�rnego
Sodden, a ca�e Sodden, pokaza�o si�, jej lenno! Tedy, gdy
w jej lasach jelonka zwal� a chyc� mi�, z jej rozkazu mo�e
powiesz�... Ot, �wiat parszywy! Zaraza, oczy mi si� same zamykaj�...

    - Jeszcze tylko jedno pytanie. Z tych czarodziejek... To
znaczy, z tych czarodziej�w, kt�rzy zdradzili, uj�to kt�rego�?

    - Nie. Ale jedna magiczka, powiadaj�, �ycie sobie
odebra�a. Skoro po tym, gdy pad� Vengerberg, a wojska kaedwe�skie
wkroczy�y do Aedirn. Ani chybi ze zgryzoty albo
ze strachu przed ka�ni�...

    - W komandzie, kt�re przyprowadzi�a�, by�y lu�ne
konie. Elfy dadz� mi kt�rego�?

    - Aha, pilno ci w drog� - mrukn�a, owijaj�c si� derk�.
- Tak sobie my�l�, �e wiem, dok�d...

    Zamilk�a, zdziwiona wyrazem jego twarzy. Nagle
zrozumia�a, �e przyniesiona przez ni� wie�� wcale nie by�a
fortunna. Nagle poj�a, �e nic, ca�kiem nic nie rozumie.
Nagle, niespodziewanie, znienacka poczu�a ch��, by usi��
przy nim, zasypa� go pytaniami, wys�ucha�, dowiedzia�
si�, mo�e co� poradzi�... Gwa�townie zawierci�a knykciem
w k�ciku oka. Jestem wycie�czona, pomy�la�a, �mier�
przez ca�� noc depta�a mi po po pi�tach. Musz� odetchn��.
Co mnie wreszcie obchodz� jego frasunki i troski?
Co on mnie obchodzi? I ta dziewka? Do diab�a z nim
i z ni�! Zaraza, ca�kiem mnie przez to wszystko sen odbie�a�...

    Wied�min wsta�.

    - Elfy - Dadz� mi konia? - powt�rzy�.

    - Bierz, kt�rego chcesz - powiedzia�a po chwili. -
Sam za� lepiej w oczy nie le�. Przetrzepali nas na przeprawie,
skrwawili... Jeno karego nie tykaj, bo kary m�j...
Czego tu jeszcze stoisz?

    - Dzi�kuj� ci za pomoc. Za wszystko.

    Nie odpowiedzia�a.

    - Mam d�ug wobec ciebie. Jak go sp�ac�?

    - Jak? A tak, �e precz p�jdziesz sobie nareszcie! -
krzykn�a, unosz�c si� na �okciu i szarpi�c gwa�townie
derk�. - Ja... Ja si� wyspa� musz�! Konia bierz... I jed�.
...Do Nilfgaardu, do piek�a, do wszystkich bies�w, mnie zajedno!
Odejd�! Zostaw mnie w spokoju!

    - Sp�ac�, com winien - powiedzia� cicho. - Nie zaponm�.
Mo�e stanie si� kiedy� tak, �e ty b�dziesz potrzebowa�a
pomocy. Oparcia. Ramienia. Krzyknij wtedy, krzyknij w noc. A ja przyjd�.

*****

    Kozio� le�a� na skraju zbocza, g�bczastego od bij�cych
�r�de�, g�sto zaro�ni�tego paproci�, wyci�gni�ty, ze szklistym
okiem wpatrzonym w niebo. Milva widzia�a wielkie
kleszcze, wpite w jego jasnop�owy brzuch.

    - B�dziecie musia�y poszuka� sobie innej krwi, robale
mrukn�a, zawijaj�c r�kawy i dobywaj�c no�a. - Bo ta
ju� stygnie.

    Wprawnym i szybkim ruchem przeci�a sk�r� od mostka
a� do odbytu, zr�cznie prowadz�c ostrze obok genitali�w.
Ostro�nie rozdzieli�a warstw� t�uszczu, brocz�c r�ce
do �okci, odci�a prze�yk, wywali�a wn�trzno�ci na wierzch.
Rozd�a �o��dek i p�cherz ��ciowy w poszukiwaniu bezoar�w.
W magiczne w�a�ciwo�ci bezoar�w nie wierzy�a,
ale nie brakowa�o durni�w, kt�rzy wierzyli i p�acili.

    Unios�a koz�a i u�o�y�a go na le��cym opodal pniu,
rozplatanym brzuchem ku ziemi, tak by krew mog�a wycieka�.
Wytar�a r�ce wiechciem paproci.

    Usiad�a obok zdobyczy.

    - Op�tany, szalony wied�minie - powiedzia�a cicho,
wpatrzona w wisz�ce sto st�p nad ni� korony brokilo�skich sosen.
- Wyruszasz do Nilfgaardu po twoj� dziewuszk�. Wyruszasz na
koniec �wiata, kt�ry stoi w ogniu,
a nawet nie pomy�la�e� o tym, by zaopatrzy� si� w prowiant.
Wiem, �e masz dla kogo �y�. Ale czy masz z czego?

    Sosny, rzecz jasna, nie komentowa�y i nie przerywa�y
monologu.

    - Tak sobie my�l� - podj�a Milva, wyd�ubuj�c no�em
krew spod paznokci - �e nie masz nijakich szans na odzyskanie
tej twojej pannicy. Nie zdo�asz dotrze� nie tylko
do Nilfgaardu, ale nawet do Jarugi. Tak sobie my�l�, �e
nie dojedziesz nawet do Sodden. Tak sobie my�l�, �e
�mier� ci pisana. Na twojej g�bie zaci�tej jest ona wypisana,
z oczu twoich paskudnych spoziera. Do�cignie ci�
�mier�, szalony wied�minie, dopadnie ci� rych�o. No, ale
dzi�ki temu kozio�eczkowi nie b�dzie to przynajmniej
�mier� g�odowa. A to chyba te� co�. Tak sobie my�l�.

*****

    Na widok wchodz�cego do sali audiencyjnej
nilfgaardzkiego ambasadora Dijkstra westchn�� skrycie. Shilard
Fitz-Oesterlen, pose� cesarza Emhyra var Emreisa, mia�
zwyczaj prowadzi� rozmowy w j�zyku dyplomatycznym
i uwielbia� wplata� w zdania pompatyczne j�zykowe dziwol�gi,
zrozumiale tylko dla dyplomat�w i uczonych. Dijkstra
studiowa� w akademii oxenfurckiej i cho� nie uzyska�
tytu�u magistra, zna� podstawy nad�tego uniwersyteckiego
�argonu. Niech�tnie jednak si� nim pos�ugiwa�,
bo w g��bi duszy nie cierpia� pompy i wszelkich form pretensjonalnego
ceremonia�u.

    - Witam, ekscelencjo.

    - Panie hrabio - uk�oni� si� ceremonialnie Shilard
Fitz-Oesterlen. - Ach, raczcie wybaczy�. Mo�e ju� powinienem
m�wi�: ja�nie o�wiecony ksi��? Wasza wysoko��
regencie? Wasza mo�� sekretarzu stanu? Na honor, wasza
wielmo�no��, godno�ci sypi� si� na was takim gradem, �e
doprawdy nie wiem, jak mam tytu�owa�, by nie uchybi�
protoko�owi.

    - Najlepiej b�dzie "wasza kr�lewska mo��" - odrzek�
skromnie Dijkstra. - Wiecie wszak, ekscelencjo, �e to
dw�r czyni kr�la. A nieobcy jest wam zapewne fakt, �e
gdy ja krzykn�: "Podskakiwa�!", to dw�r w Tretogorze pyta
"Jak wysoko?"

    Ambasador wiedzia�, �e Dijkstra przesadza, ale wcale
nie tak bardzo. Kr�lewicz Radowid by� ma�oletni, kr�lowa
Hedwig przybita tragiczn� �mierci� m�a, arystokracja
zastraszona, og�upia�a, sk��cona i podzielona na frakcje.

    W Redanii faktyczne rz�dy sprawowa� Dijkstra. Dijkstra
tez trudu uzyska�by ka�d� godno��, jak� by tylko zechcia�.
Ale Dijkstra �adnej nie chcia�.

    - Wasza wielmo�no�c raczy�a mnie wezwa� -
powiedzia� po chwili ambasador. - Z pomini�ciem ministra spraw
Zagranicznych. Czemu przypisa� mam ten honor?

    - Minister - Dijkstra uni�s� oczy ku powale -
zrezygnowa� z funkcji ze wzgl�du na stan zdrowia.

    Ambasador powa�nie skin�� g�ow�. Wiedzia� doskonale,
�e minister spraw zagranicznych siedzia� w lochu,
a b�d�c tch�rzem i idiot�, bez w�tpienia wyzna� Dijkstrze
wszystko o swych konszachtach z nilfgaardzkim wywiadem
ju� podczas poprzedzaj�cego przes�uchanie pokazu
narz�dzi. Wiedzia�, �e siatka zorganizowana przez agenta
Vattiera de Rideaux, szefa cesarskiego wywiadu, zosta�a
rozgromiona, a wszystkie nitki by�y w r�kach Dijkstry.
Wiedzia� te�, �e te nitki wiod�y wprost do jego
w�asnej osoby. Ale jego osob� chroni� immunitet, a obowi�zki
zmusza�y do prowadzenia gry do samego ko�ca.

    Zw�aszcza po dziwnych zaszyfrowanych instrukcjach,
niedawno przys�anych do ambasady przez Vattiera i
koronera Stefana Skellena, cesarskiego agenta do specjalnych
porucze�.

    - Poniewa� nast�pcy jeszcze nie mianowano - podj��
Dijkstra - mnie przypadnie niemi�y obowi�zek poinformowania,
�e wasza ekscelencja uznana zosta�a person�
non grata w kr�lestwie Redanii.

    Ambasador uk�oni� si�.

    - Ubolewam - powiedzia� - �e skutkuj�ce wzajemnym
odwo�aniem ambasador�w dyfidencje wynikaj� ze spraw,
ktore wszak�e bezpo�rednio nie dotycz� ani kr�lestwa
Redanii, ani Cesarstwa Nilfgaardu. Cesarstwo nie podj�o
�adnych wrogich krok�w wobec Redanii.

    - Poza blokad� uj�cia Jarugi i Wysp Skellige dla
naszych statk�w i towar�w. Poza uzbrajaniem i wspieraniem
band Scoia'tael.

    - To s� insynuacje.
    - A koncentracja wojsk cesarskich w Verden i w
Cintrze? Rajdy zbrojnych band na Sodden i Brugge? Sodden
i Brugge to temerskie protekcje, my za� jeste�my w sojuszu z
Temeri�, ekscelencjo, ataki na Temeri� to ataki na
nas. Pozostaj� te� sprawy bezpo�rednio Redanii dotycz�ce:
rebelia na wyspie Thanedd i zbrodniczy zamach na kr�la Vizimira.
I sprawa roli, jak� cesarstwo odegra�o w
tych wydarzeniach.

    - Quod attinet incydentu na Thanedd - roz�o�y� r�ce
ambasador - nie upowa�niono mnie do wyra�ania opinii.
Jego Cesarskiej Mo�ci Emhyrowi var Emreisowi obce s�
kulisy prywatnych porachunk�w waszych czarodziej�w.
Ubolewam nad faktem, �e znikomy skutek odnosz� nasze
protesty przeciw sugeruj�cej co� innego propagandzie.
Szerzonej, jak o�mielam si� zauwa�y�, nie bez poparcia
najwy�szych w�adz kr�lestwa Redanii.

    - Protesty wasze zaskakuj� i niepomiernie dziwi� -
u�miechn�� si� lekko Dijkstra. - Wszak�e cesarz bynajmniej
nie ukrywa faktu przebywania na jego dworze cintryjskiej
diuszesy, uprowadzonej w�a�nie z Thanedd.

    - Cirilla, kr�lowa Cintry - poprawi� z naciskiem
Shilard Fitz-Oesterlen - nie zosta�a uprowadzona, lecz
poszuka�a w cesarstwie azylu. Nie ma to nic wsp�lnego
z incydentem na Thanedd.

    - Doprawdy?
    - Incydent na Thanedd - ci�gn�� z kamienn� twarz�
ambasador - wbudzi� niesmak cesarza. A skrytob�jczy,
dokonany przez szale�ca zamach na �ycie kr�la Viziniira
wywo�a� jego szczer� i �yw� abominacj�. Jeszcze wi�ksz�
abominacj� budzi za� szerzona w�r�d posp�lstwa ohydna
plotka, o�mielaj�ca si� szuka� w Cesarstwie instygator�w
tych zbrodni.

    - Uj�cie rzeczywistych instygator�w - powiedzia�
wolno Dijkstra - po�o�y kres plotkom, miejmy nadziej�. A uj�cie
ich i wymierzenie sprawiedliwo�ci to sprawa czasu.

    - Justitia fundamentami regnomm - przyzna� powa�nie
Shilard Fitz-Oesterlen. - A crimen horribilis non potest
non esse punibile. Zar�czam, �e Jego Cesarska Mo��
r�wnie� pragnie, by tak si� sta�o.

    - Jest w mocy cesarza spe�ni� to pragnienie - rzuci�
Jod niechcenia Dijkstra, krzy�uj�c ramiona na piersi. -
Jedna z przyw�dczy� spisku, Enid an Gleamia, do niedawna
czarodziejka Francesca Findabair, z cesarskiej �awy
bawi si� w kr�low� marionetkowego pa�stwa elf�w
w Dol Blathanna.

    - Jego Cesarska Wysoko�� - uk�oni� si� sztywno
ambasador - nie mo�e miesza� si� do spraw Dol Blathanna,
niezale�nego kr�lestwa, uznanego przez wszystkie s�siaduj�ce mocarstwa.

    - Ale nie przez Redarii�. Dla Redanii Dol Blathanna
to nadal cz�� kr�lestwa Aedirn. Cho� wesp� z elfami
Saedwen rozebrali�cie Aedirn na sztuki, cho� z Lyrii nie
zosta� lapis super lapidem, zbyt wcze�nie skre�lacie te
kr�lestwa z mapy �wiata. Zbyt wcze�nie, ekscelencjo. Jednak nie
czas i nie miejsce dyskutowa� o tym. Niech Francaeesca Findabair
kr�luje sobie na razie, na sprawiedliwo��
przyjdzie pora. A co z innymi rebeliantami i organizatorami
zamachu na kr�la Vizimira? Co z Vilgefortzem z Roggeveen, co z
Yennefer z Vengerbergu? S� podstawy, by
mniema�, �e po kl�sce puczu obydwoje zbiegli do Nilfgaardu.

    - Zapewniam - uni�s� g�ow� amabasador - �e tak nie
jest. A gdyby do tego dosz�o, zar�czam, �e nie minie ich
kara.

    - Nie wobec was zawinili, nie do was tedy nale�y ich
karanie. Szczere pragnienie sprawiedliwo�ci, b�d�cej
wszak fundamentom regnoium, cesarz Emhyr udowodni�by,
wydaj�c nam przest�pc�w.

    - Nie mo�na odm�wi� s�uszno�ci waszemu ��daniu -
przyzna� Shilard Fitz-Oesterlen, udaj�c zak�opotany
�miech. - Os�b tych jednak nie ma w Cesarstwie, to primo.
Secundo, gdyby nawet tam trafi�y, to istnieje impediwfSWt.
Ekstradycji dokonuje si� z wyroku prawa, w danym
przypadku ferowanego przez rad� cesarsk�. Zwa�cie,
wasza wielmo�no��, �e zerwanie przez Redani� stosunk�w
dyplomatycznych to akt nieprzyjazny, a trudno liczy�
na to, by rada przeg�osowa�a ekstradycj� os�b poszukuj�cych
azylu, je�li tej ekstradycji ��da kraj nieprzyjazny.
By�aby to rzecz bez precedensu... Chyba, �eby...

    - �eby co?

    - �eby stworzy� precedens.
    - Nie rozumiem.

    - Je�eli kr�lestwo Redanii by�oby gotowe wyda�
cesarzowi jego poddanego, uj�tego tu pospolitego zbrodniarza,
cesarz i jego rada mieliby podstawy, by odwzajemni� ten
gest dobrej woli.

    Dijkstra milcza� d�ugo, sprawiaj�c wra�enie, �e
drzemie lub my�li.

    - O kogo chodzi?
    - Nazwisko przest�pcy... - ambasador uda�, �e stara
si� przypomnie� sobie, wreszcie si�gn�� do safianowej teczki
po dokument. - Wybaczcie, memoria fragilis est.
Mam. Niejaki Cahir Mawr Dyffiryn aep Ceallach. Nieb�ahe
na nim ci�� grawamina. Poszukiwany jest za morderstwo,
dezercj�, raptus puellae, gwa�t, kradzie� i fa�szowanie
dokument�w. Uciekaj�c przed gniewem cesarza,
zbieg� za granic�.

    - Do Redanii? Dalek� wybra� drog�.

    - Wasza wielmo�no�� - u�miechn�� si� lekko Shilard
Fitz-Oesterlen - nie ogranicza wszak�e swych zainteresowa� li
tylko do Redanii. Nie mam cienia w�tpliwo�ci, �e
gdyby przest�pca ten zosta� uj�ty w kt�rymkolwiek ze
sprzymierzonych kr�lestw, wasza wielmo�no�� wiedzia�aby
o tym z raport�w swych licznych... znajomych.

    - Jak, m�wili�cie, zwie si� �w zbrodzie�?

    - Cahir Mawr Dyffiryn aep Ceallach.

    Dijkstra milcza� d�ugo, udaj�c, �e szuka w pami�ci.

    - Nie - powiedzia� wreszcie. - Nie uj�to nikogo o
takim imieniu.

    - Doprawdy?

    - Moja memoria nie bywa fragilis w takich sprawach.
�a�uj�, ekscelencjo.

    - Ja r�wnie� - odrzek� lodowato Shilard Fitz-Oesterhn.
- Zw�aszcza tego, �e wzajemna ekstradycja przest�pc�w nie
wydaje si� w takich warunkach mo�liwa do
przeprowadzenia. Nie b�d� d�u�ej nu�y� waszej mi�o�ci.

    - �ycz� zdrowia i powodzenia.

    - Wzajemnie. �egnam, ekscelencjo.

    Ambasador wyszed�, wykonawszy kilka skomplikowanych,
ceremonialnych uk�on�w.

    - Poca�uj mnie w sempitemum meam, chytrusie -
zamrucza� Dijkstra, krzy�uj�c ramiona na piersi. - Ori!

    Sekretarz, czerwony od d�ugo powstrzymywanego chrz�kania
i pokas�ywania, wy�oni� si� zza kotary.

    - Czy Filippa wci�� siedzi w Montecalvo?

    - Tak, hem, hem. S� z ni� panie Laux-Antille, Merigold
i Metz.

    - Za dzie� lub dwa mo�e wybuchn�� wojna, za chwil�
granica na Jarudze zap�onie, a te zaszy�y si� w jakim�
dzikim zamczyska! Bierz pi�ro, pisz. Umi�owana Fil...
Cholera!

    - Napisa�em: "Droga Filippo".

    - Dobrze. Pisz dalej. Mo�e Ci� zainteresuje, �e cudak
w he�mie z pi�rami, kt�ry z Thanedd znikn�� r�wnie tajemniczo, jak si�
pojawi�, nazywa si� Cahir Mawr Dyffryn i jest synem seneszala
Ceallacha. Dziwnego tego osobnika poszukujemy nie tylko my, ale,
jak si� okazuje, r�wnie� s�u�by Vattiera de Rideaux i ludzie tego skurwysyna...

    - Pani Filippa, hem, hem, nie lubi takich s��w. Napisa�em:
"tej kanalii".

    - Niech b�dzie, tej kanalii Stefana Skellena. Wiesz
za� r�wnie dobrze jak ja, droga Fil, �e s�u�by wywiadowcze
Emhyra pilnie poszukuj� tylko tych agent�w i emisariuszy,
kt�rym Emhyr poprzysi�g� zala� sad�a za sk�r�.
Takich, kt�rzy miast wykona� rozkaz lub zgin��, zdradzili
i rozkazu nie wykonali. Rzecz wygl�da zatem do��
dziwnie, wszak�e byli�my pewni, �e rozkazy tego Cahira
dotyczy�y pojmania ksi�niczki Cirilli i dostarczenia jej
do Nilfgaardu. Akapit. Dziwne, acz uzasadnione podejrzenia,
kt�re ta sprawa wzbudzi�a we mnie, oraz nieco zaskakuj�ce,
acz nie pozbawione sensu teorie, kt�re mam,
chcia�bym przedyskutowa� z Tob� w cztery oczy. Z wyrazami
g��bokiego uszanowania et cetera, et cetera.

*****

    Pojecha�a na po�udnie, prosto jak strzeli�, najpierw
brzegiem Wst��ki, przez Wypalania, p�niej, przeprawiwszy si�
przez rzek�, podmok�ymi w�wozami, zaros�ymi
mi�ciutkim, jaskrawozielonym dywanem p�onnika. Zak�ada�a,
�e Wied�min, nie znaj�c terenu tak dobrze jak ona,
nie b�dzie ryzykowa� przeprawy na ludzki brzeg. �cinaj�c
pot�ny, wybrzuszony w stron� Brokilonu �uk rzeki mia�a
szans� dogoni� go w okolicach kaskady Ceann Treise. Podr�uj�c
szybko i bez postoj�w mia�a szans� nawet go
wyprzedzi�.

    Zi�by nie myli�y si�, gdy dzwoni�y. Niebo na po�udniu
zachmurzy�o si� wyra�nie. Powietrze sta�o si� g�ste i ci�kie,
komary i gzy zrobi�y si� wyj�tkowo natr�tne i dokuczliwe.

    Gdy wjecha�a w ��g, zaro�ni�ty obwieszon� zielonymi
jeszcze orzechami leszczyn� i go�ym, czarniawym szak�akiem,
poczu�a obecno��. Nie us�ysza�a. Poczu�a. Wiedzia�a
wi�c, �e to elfy.

    Wstrzyma�a konia, by ukryci w g�szczu �ucznicy mieli
mo�liwo�� dobrze si� jej przyjrze�. Wstrzyma�a te� oddech.
W nadziei, �e nie trafi�a na pop�dliwych.

    Nad przewieszonym przez zad konia kozio�kiem brz�cza�a mucha.

    Szelest. Ciche gwizdni�cie. Zagwizda�a w odpowiedzi.
Scoia'tael niczym duchy wy�onili si� z zaro�li, a Milva dopiero
w�wczas odetchn�a swobodniej. Zna�a ich. Nale�eli
do komanda Coinneacha Do Beo.

    - Hael - powiedzia�a, zsiadaj�c. - Que'ss va?

    - Ne'ss - odrzek� sucho elf, kt�rego imienia nie pami�ta�a.
- Caemm.

    Opodal, na polance, obozowali inni. By�o ich co najmniej
trzydziestu, wi�cej ni� liczy�o komando Coinneacha.
Milva zdziwi�a si�; Ostatnimi czasy oddzia�y Wiewi�rek
topnia�y raczej, ni� ros�y. Ostatnimi czasy spotykane
komanda by�y grupami pokrwawionych, zgor�czkowanych, ledwo
trzymaj�cych si� w siod�ach i na nogach
obszarpa�c�w. To komando by�o inne.

    - Cead, Coinneach - pozdrowi�a zbli�aj�cego si� dow�dc�.

    - Ceadmil, sor'ca.

    Sor'ca. Siostrzyczka. Tak j� nazywali ci, z kt�rymi by�a
w przyja�ni, gdy chcieli wyrazi� szacunek i sympati�. I to,
�e przecie� byli od niej wiele, wiele zim starsi. Z pocz�tku
by�a dla elf�w tylko Dh'oine, cz�owiekiem. P�niej, gdy
ju� regularnie im pomaga�a, m�wili na ni� Aen Woedbeanna,
"niewiasta z lasu". Jeszcze p�niej, poznawszy lepiej,
wzorem driad zwali j� Milv�, Kani�. Jej prawdziwe
imi�, kt�re wyjawia�a najbardziej zaprzyja�nionym, odwzajemniaj�c
podobne gesty z ich strony, nie pasowa�o im
wymawiali je: Mear'ya, z cieniem grymasu, jak gdyby
w ich mowie nie�adnie im si� kojarzy�o. I zaraz przechodzili na "sor'ca".

    - Dok�d to zmierzacie? - Milva rozejrza�a si� baczniej,
ale nadal nie dostrzega�a rannych ani chorych. - Na �sm� Mil�? Do Brokilonu?

    - Nie.

    Powstrzyma�a si� od dalszych pyta�, zna�a ich zbyt dobrze.
Wystarczy�o jej tylko kilku spojrze� na nieruchome,
st�a�e twarze, na przesadny, demonstracyjny spok�j, z jakim porz�dkowali
ekwipunek i bro�. Do�� by�o jednego
uwa�nego spojrzenia w g��bokie, bezdenne oczy. Wiedzia�a, �e szli do walki.

    Od po�udnia niebo ciemnia�o, chmurzy�o si�.

    - A dok�d ty zmierzasz, sor'ca? - spyta� Coinneach,
potem szybko rzuci� okiem na przewieszonego przez konia
koz�a, u�miechn�� si� lekko.

    - Na po�udnie - ch�odno wyprowadzi�a go z b��du. -
Drieschot.

    Elf przesta� si� u�miecha�.

    - Ludzkim brzegiem?
    - Przynajmniej do Ceann Tceise - wzruszy�a ramionami. -
Przy kaskadach pewnikiem wr�c� na brokilo�sk�
stron�, bo...

    Odwr�ci�a si�, s�ysz�c chrapanie koni. Nowi Scoia'tael
do��czali do i tak ju� niezwykle licznego komanda. Tych
nowych Milva zna�a jeszcze lepiej.

    - Ciaran! - krzykn�a cicho, nie kryj�c zdumienia. -
Toruviel! Co wy tu robicie? Ledwo com was przeprowadzi�a
do Brokilonu, a wy zn�w...

    - Ess'creasa, sor'ca - powiedzia� powa�nie Ciaran aep
Dearbh; Spowijaj�cy g�ow� elfa banda� plami�a s�cz�ca
si� krew.
    - Tak trzeba - powt�rzy�a za nim Toruviel, zsiadaj�c
ostro�nie, by nie urazi� zgi�tego w temblaku ramienia. - Przysz�y
wie�ci. Nie mo�emy tkwi� w Brokilonie, gdy liczy si� ka�dy �uk.

    - Gdybym by�a wiedzia�a - wyd�a wargi - nie trudzi�abym
si� dla was. Nie nadstawia�abym karku na przeprawie.

    - Wie�ci przysz�y wczoraj w nocy - wyja�ni�a cicho
Toruviel. - Nie mogli�my... Nie mo�emy w takiej chwili
zostawi� naszych towarzyszy broni. Nie mo�emy, zrozum to,
sor'ca.

    Niebo ciemnia�o coraz bardziej. Tym razem Milva
wyra�nie us�ysza�a daleki grom.

    - Nie jed� na po�udnie, sor'ca - powiedzia� Coinneach
De Reo. - Nadchodzi burza.
    - A c� mnie burza mo�e... - urwa�a, spojrza�a na
niego uwa�niej. - Ha! A wi�c to takie wie�ci was dosz�y?
Nilfgaard, tak? Przekraczaj� Jarug� w Sodden? Uderzaj�
na Brugge? Dlatego wyruszacie?

    Nie odpowiedzia�.

    - Tak, jak w Dol Angra - spojrza�a w jego ciemne
oczy. - Znowu nilfgaardzki cesarz pos�u�y si� wami, by�cie
ludziom m�t na ty�ach czynili mieczem a ogniem.
A p�niej cesarz mir z kr�lami zawrze, a was wyt�uk�.
W ogniu, kt�ry wzniecicie, sami zgorzejecie.

    - Ogie� oczyszcza. I hartuje. Trzeba przeze� przej��.
Aenyel Fhael, ell'ea, sor'ca? Po waszemu: chrzest ognia.

    - Milszy mi inny ogie� - Milva odtroczy�a koz�a i
zwali�a go na ziemi�, pod nogi elf�w. - Taki, kt�ry pod ro�enkiem
trzaska. Macie, by�cie w pochodzie z g�odu nie
os�abli. Mnie ju� niepotrzebny.

    - Nie jedziesz na po�udnie?
    - Jad�.

    Jad�, pomy�la�a, jad� szybko. Musz� ostrzec tego g�uptaka
wied�mina, musz� uprzedzi�, w jak� zawieruch� si�
pakuje. Musz� go zawr�ci�.

    - Nie jed�, sor'ca.
    - Daj�e mi pok�j, Coinneach.

    - Nadchodzi burza od po�udnia - powt�rzy� elf. - Idzie
wielka nawa�nica. I wielki ogie�. Schro� si� w Brokilonie,
siostrzyczko, nie jed� na po�udnie. Zrobi�a� dla nas do��,
wi�cej ju� nie mo�esz. I nie musisz. My musimy. Ess'-
tedd, esse creasa! Na nas czas. �egnaj.

    Powietrze by�o ci�kie i g�ste.

*****

    Zakl�cie teleprojekcyjne by�o skomplikowane, musia�y
je rzuca� wsp�lnie, z��czywszy d�onie i my�li. Nawet
w�wczas okaza�o si�, �e to diabelnie du�y wysi�ek. Bo te�
i odleg�o�� by�a niema�a. Zaci�ni�te powieki Filippy Eilhart
zadrga�y, Triss Merigold dysza�a, na wysokie czo�o
Keiry Metz pot wyst�pii kroplami. Tylko na twarzy Margarity
Laux-Antille nie zna� by�o zm�czenia.

    W sk�po o�wietlonej komnacie zrobi�o si� nagle bardzo
jasno, po ciemnej boazerii �cian zata�czy�a mozaika rozb�ysk�w.
Nad okr�g�ym sto�em zawis�a jarz�ca si� mlecznym blaskiem
kula. Filippa Eilhart wyskandowa�a ko�c�wk� zakl�cia,
a kula opad�a naprzeciw, na jedno z dwunastu
ustawionych wok� sto�u krzese�. Wewn�trz kuli pojawi�a si�
niewyra�na posta�. Obraz drga�, projekcja by�a
niezbyt stabilna. Ale szybko stawa�a si� wyra�niejsza.

    - Jasna cholera - mrukn�a Keira, ocieraj�c czo�o. -
Czy oni tam w Nilfgaardzie nie znaj� glamarye ani czar�w upi�kszaj�cych?

    - Najwidoczniej nie - stwierdzi�a Triss k�tem ust. -
O modzie te� chyba nigdy nie s�yszeli.

    - Ani o czym� takim, jak makija� - powiedzia�a cicho
Filippa. - Ale teraz sza, dziewczyny. I nie gapcie si� na
ni�. Trzeba ustabilizowa� projekcj� i powita� naszego go�cia.
Wzmocnij mnie, Rita.

    Margarita Laux-Antille powt�rzy�a formu�� zakl�cia
i gest Filippy. Obraz drgn�� kilkakrotnie, straci� mglist�
chwiejno�� i nienaturalne l�nienie, kontury i barwy wyostrzy�y
si�. Czarodziejki mog�y teraz jeszcze dok�adniej
przyjrze� si� postaci po przeciwnej strome sto�u. Triss
przygryz�a warg� i znacz�co mrugn�a do Keiry.

    Kobieta z projekcji mia�a blad� twarz o nie�adnej cerze, nijakie, pozbawione wyrazu oczy, w�skie sinawe usta
i lekko haczykowaty nos. Nosi�a dziwaczny, sto�kowaty
nieco wymi�ty kapelusz. Spod mi�kkiego ronda spada�y
ciemne, niezbyt �wie�o wygl�daj�ce w�osy. Wra�enia
nieatrakcyjno�ci i zaniedbania dope�nia�a czarna, lu�na i
niekszta�tna szata, obszyta na ramieniu wystrz�pion� srebrn�
nitk�. Haft przedstawia� p�ksi�yc w kr�gu gwiazda.
By�a to jedyna noszona przez nilfgaardzk� czarodziejk�
ozdoba.

    Filippa Eilhart wsta�a, staraj�c si� nadmiernie nie
eksponowa� bi�uterii, koronek i dekoltu.

    - Czcigodna pani Assire - powiedzia�a. - Witamy
w Montecalvo. Cieszymy si� ogromnie, �e zgodzi�a� si�
przyj�� nasze zaproszenie.

    - Zrobi�am to z ciekawo�ci - powiedzia�a nieoczekiwanie
mi�ym i melodyjnym g�osem czarodziejka z Nilfgaardu,
odruchowo poprawiaj�c kapelusz. D�o� mia�a szczup��,
poznaczon� ��tymi plamami, paznokcie po�amane
i nier�wne, ewidentnie obgryzione.

    - Wy��cznie z ciekawo�ci - powt�rzy�a - kt�rej
konsekwencje mog� zreszt� okaza� si� dla mnie fatalne. Prosi�abym o wyja�nienia.

    - Niezw�ocznie do nich przyst�pi� - kiwn�a g�ow�
Filippa, daj�c znak pozosta�ym czarodziejkom. - Pierwej,
jednak niech mi wolno b�dzie przywo�a� projekcje pozosta�ych
uczestniczek zgromadzenia i dokona� wzajemnej
prezentacji. Prosz� o chwil� cierpliwo�ci.

    Czarodziejki ponownie z��czy�y d�onie, wsp�lnie
wznowi�y inkantacj�. Powietrze w komnacie zadzwoni�o jak
napr�ony drut, spod kaseton�w sufitu znowu sp�yn�a
na sf� jarz�ca si� mg�a, wype�niaj�c pomieszczenie migotanin�
cieni. Nad trzema z nie zaj�tych krzese� wyros�y
pulsuj�ce �wiat�em sfery, wewn�trz sfer zamajaczy�y kontury
postaci. Jako pierwsza pojawi�a si� Sabrina Glevissig w
turkusowej i wyzywaj�co wydekoltowanej sukni
z wielkim, a�urowym, stoj�cym ko�nierzem, stanowi�cym
pi�kn� opraw� dla ufryzowanych i uj�tych w brylantowy
diadem w�os�w. Obok niej wy�oni�a si� z mglistego blasku
projekcji Sheala de Tancarville w czarnych, obszytych
per�ami aksamitach i szyj� okr�con� boa ze srebrzystych
Haew. Magiczka z Nilfgaardu nerwowo obliza�a w�skie
wargi. Poczekaj na Francesk�, pomy�la�a Triss. Gdy zobaczysz
Francesk�, czarny szczurku, to oczy wyjd� ci
z orbit.

    Francesca Findabair nie zrobi�a zawodu. Ani
przepyszn� sukni� barwy byczej krwi, ani dumn� fryzur�, ani
rubinow� koli�, ani sarnimi oczami otoczonymi ostrym elfim makija�em.

    - Witam wszystkie panie - powiedzia�a Filippa -
w zamku Montecalyo, dok�d pozwoli�am sobie zaprosi�
was celem om�wienia pewnych spraw o niebagatelnym
znaczeniu. Ubolewam nad faktem, �e spotykamy si�
w postaci teleprojekcji. Na spotkanie bezpo�rednie nie pozwoli�y
jednak ani czas, ani dziel�ce nas odleg�o�ci, ani
sytuacja, w kt�rej znalaz�y�my si� wszystkie. Jestem Fillippa
Eilhart, pani tego zamku. Jako inicjatorka spotkania i
gospodyni pozwol� sobie dokona� prezentacji. Po mojej
prawej zasiada Margarita Laux-Antille, rektorka akademii w
Aretuzie. Po mojej lewej: Triss Merigold z Mariboru i
Keira Metz z Carreras; Dalej, Sabrina Gleyissig
z Ard Carraigh. Sheala de Tancandlle, przyby�a z Creyden, z
Koviru. Francesca Findabair, znana te� jako Enid
an Gleanna, obecna w�adczyni Doliny Kwiat�w. I wreszcie
Assire var Anahid z Vicovaro w Cesarstwie Nilfgaardu. A teraz...

    - A teraz ja si� po�egnam! - wrzasn�a Sabrina
Gleviesig, wskazuj�c Francesk� upier�cienion� d�oni�. - Posun�a�
si� za daleko, Filippa! Nie mam zamiaru siedzie�
przy jednym stole z t� cholern� elfk� nawet jako iluzja!
Krew na murach i posadzkach Garstangu nie zd��y�a
sp�owie�! A to ona rozla�a t� krew! Ona i Vilgefortz!

    - Prosi�abym o zachowanie form - Filippa obur�cz
wspar�a si� na kraw�dzi sto�u. - I zimnej krwi. Wys�uchajcie
tego, co mam do powiedzenia. O nic wi�cej nie
prosz�. Gdy sko�cz�, ka�da z was zdecyduje, czy pozosta�, czy
odej��. Projekcja jest dobrowolna, mo�na j�
przerwa� w ka�dej chwili. Jedyne, o co prosz� te, kt�re
zdecyduj� si� odej��, to dochowanie tajemnicy o tym spotkaniu.

    - Wiedzia�am! - Sabrina poruszy�a si� tak gwa�t�w.
nie, �e na moment wypad�a z projekcji. - Sekretne spotkanie!
Tajne ustalenia! Kr�tko m�wi�c, spisek! I chyba
oczywiste, przeciw komu wymierzony. Czy ty kpisz z nas,
Filippa? ��dasz dochowania sekretu przed naszymi kr�lami,
przed kolegami, kt�rych nie uzna�a� za stosowne tu
zaprosi�. A tam siedzi Enid Findabair, z �aski Emhyra
var Emreisa kr�luj�ca w Dol Blathanna, w�adczyni elf�w,
kt�rzy czynnie i zbrojnie wspieraj� Nilfgaard. Ma�o tego,
ze zdumieniem stwierdzam oto na tej sali projekcj� czarodziejki z
Nilfgaardu. Od kiedy to czarodzieje z Nilfgaardu przestali
wyznawa� �lepe pos�usze�stwo i niewolniczy serwilizm wobec
cesarskiej w�adzy? O jakich sekretach my
tu m�wimy? Je�li ona tu jest, to za zgod� i wiedz� Emhyra!
Z jego rozkazu! Jako jego oczy i uszy!

    - Przecz� temu - powiedzia�a spokojnie Assire var
Anahid. - Nikt nie wie, �e uczestnicz� w tym spotkaniu.
By�am proszona o dochowanie tajemnicy, dochowa�am jej
i dochowam. Tak�e w moim w�asnym interesie. Bo gdyby
to wysz�o na jaw, nie unios�abym ca�o g�owy. Na tym
bowiem opiera si� serwilizm czarodziej�w w Cesarstwie.
Maj� do wyboru serwilizm lub szafot. Podj�am ryzyko.
Przecz�, jakobym przyby�a tu w charakterze szpiega.
Udowodni� mog� to w jeden tylko spos�b: w�asn� �mierci�.
Wystarczy z�ama� tajemnic�, o kt�r� apeluje pani
Eilhart. Wystarczy, by wie�� o naszym spotkaniu wysz�a
za te mury, a strac� �ycie.

    - Dla mnie zdrada sekretu r�wnie� mog�aby mie�
przykre konsekwencje - u�miechn�a si� uroczo Francesca. -
Masz wspania�� sposobno�� do rewan�u, Sabrino.

    - Ja rewan�uj� si� w inny spos�b, elfko - czarne oczy
Sabriny zap�on�y z�owr�bnie. - Je�eli sekret wyjdzie na
jaw, to nie z mojej winy czy nieostro�no�ci. Bynajmniej
nie z mojej!

    - Czy ty co� sugerujesz?

    - Oczywi�cie - wtr�ci�a Filippa Eilhart. - Oczywi�cie,
�e Sabrina sugeruje. Delikatnie przypomina paniom o mojej
wsp�pracy z Sigismundem Dijkstr�. Jak gdyby sama
nie mia�a kontakt�w z wywiadem kr�la Henselta!

    - Jest r�nica - warkn�a Sabrina. - Ja nie by�am
przez trzy lata kochank� Henselta! Ani tym bardziej jego
wywiadu!

    - Dosy� tego! Zamilknij!

    - Popieram - powiedzia�a nagle g�o�no Sheala de Tanan Tille.
- Zamilknij, Sabrino. Do�� ju� o Thanedd, do��
szpiegowskich i pozama��e�skich aferach. Nie przyby�am tu, by
bra� udzia� w sporach czy wys�uchiwa� wzajemnych resentyment�w
i zniewag. Nie jestem te� zainteresowana rol�
mediatorki i je�li w tym celu mnie tu zaproszono, to
o�wiadczam, �e daremny by� to zach�d. Zaiste,
mam podejrzenia, �e uczestnicz� daremnie i niepotrzebnie,
�e trac� czas, wygospodarowany z trudem kosztem
mojej pracy badawczej. Powstrzymam si� jednak od presupozycji.
Proponuj� wreszcie odda� g�os Filippie Eilhart.
Dowiedzmy si� nareszcie celu tego zgromadzenia. Poznajmy
role, w jakich mamy tu wyst�pi�. W�wczas bez zbytecznych emocji
zadecydujemy, czy kontynuowa� przedstawienie, czy spu�ci�
kurtyn�. Dyskrecja, o kt�r� proszono,
oczywi�cie zobowi�zuje nas wszystkie. Z konsekwencjami,
kt�re ja, Sheala de Tancaryille, osobi�cie wyci�gn� wobec
niedyskretnych.

    �adna z czarodziejek nie poruszy�a si� ani nie odezwa�a.
Triss ani przez moment nie w�tpi�a w ostrze�enie
Sheali. Samotnica z Koviru nie zwyk�a by�a rzuca� gr�b
na wiatr.

    - Oddajemy ci g�os, Filippo. Do szacownego zgromadzenia
za� zwracam si� z pro�b� o zachowanie ciszy do
chwili, gdy Filippa da zna�, �e sko�czy�a.

    Filippa Eilhart wsta�a, szeleszcz�c sukni�.

    - Szanowne konfraterki - powiedzia�a. - Sytuacja jest
powa�na. Magia jest zagro�ona. Tragiczne wydarzenia na
Thanedd, do kt�rych powracam my�l� z �alem i niech�ci�,
dowiod�y, �e efekty setek lat pozornie bezkonfliktowej
wsp�pracy w mgnieniu oka posz�y na marne, gdy do g�osu
dosz�y prywata i wyg�rowane ambicje. Obecnie mamy
rozbrat, bez�ad, wzajemn� wrogo�� i nieufno��. To, co si�
dzieje, zaczyna wymyka� si� spod kontroli. Aby kontrol�
odzyska�, aby nie dopu�ci� do �ywio�owego kataklizmu,
nale�y wzi�� w mocne r�ce ster tego targanego sztormem
okr�tu. Ja, pani Laux-Antille, pani Merigold i pani Metz
przedyskutowa�y�my ju� t� spraw� i jeste�my zgodne. Odbudowanie
zniszczonych na Thanedd Kapitu�y i Rady nie
wystarczy. Nie ma zreszt� z kogo odbudowywa� obu tych
instytucji, nie ma gwarancji, �e odbudowane nie b�d� od
pocz�tku zara�one chorob�, kt�ra zniszczy�a poprzednie.
Powinna powsta� zupe�nie inna, sekretna organizacja,
kt�ra s�u�y� b�dzie wy��cznie sprawom magii. Kt�ra
uczyni wszystko, by nie dopu�ci� do kataklizmu. Je�eli
bowiem zginie magia, zginie ten �wiat. Tak, jak przed
wiekami, �wiat pozbawiony magii i niesionego przez ni�
post�pu pogr��y si� w chaosie i mroku, utonie w krwi
i barbarzy�stwie. Wszystkie obecne tu panie zapraszamy
do wzi�cia udzia�u w naszej inicjatywie, do aktywnego
uczestnictwa w pracach proponowanego tajnego zespo�u.
Pozwoli�y�my sobie was tu przywo�a�, aby us�ysze� wasze
zdanie w tej kwestii Sko�czy�am.

    - Dzi�kujemy - skin�a g�ow� Sheala de Tancaryille. -
Je�eli panie pozwol�, ja rozpoczn�. Pierwsze moje pytanie,
droga Filippo, brzmi: dlaczego ja? Dlaczego mnie ta
przywo�ano? Wielokrotnie odmawia�am wysuwania mej
kandydatury do Kapitu�y, z�o�y�am rezygnacj� z fotela w
S�dzie. Po pierwsze, poch�ania mnie moja praca. Po
drugie, uwa�a�am i nadal uwa�am, �e s� w Kovirze, Poviss i
Hengfors inni, godniejsi tych zaszczyt�w. Zapytuj�
dlaczego zaproszono tu mnie, a nie Carduina? Nie Istredda
z Aedd Gynyael, Tugduala lub Zangenisa?

    - Bo to m�czy�ni - odrzek�a Filippa. - Organizacja,
o kt�rej m�wi�am, ma za� sk�ada� si� wy��cznie z kobiet
Pani Assire?

    - Wycofuj� moje pytanie - u�miechn�a si� nilfgaardzka
czarodziejka. - By�o zbie�ne w tre�ci z pytaniem pani
De Tancaryille. Odpowied� mnie satysfakcjonuje.

    - Tr�ci mi to babskim szowinizmem - powiedzia�a
z przek�sem Sabrina Glevissig. - Zw�aszcza w twoich
ustach, Filippa, po twojej zmianie... orientacji erotycznej.
Ja nie mam nic przeciw m�czyznom. Wi�cej, ja uwielbiam m�czyzn
i �ycia sobie bez nich nie wyobra�am.
Ale... Po chwili zastanowienia... To w sumie jest s�uszna
koncepcja. M�czy�ni s� psychicznie niestabilni, zbyt podatni
na emocje, nie mo�na na nich liczy� w momentach
kryzysu.

    - To fakt - przyzna�a spokojnie Margarita Laux-Antille.
- Stale por�wnuj� wyniki adeptek Aretuzy z efektami
pracy ch�opc�w ze szko�y w Ban Ard, a por�wnanie wypada
nieodmiennie na korzy�� dziewcz�t. Magia to cierpliwo��,
delikatno��, inteligencja, rozwaga, wytrwa�o��, tak�e
pokorne, lecz spokojne znoszenie pora�ek i niepowodze�.
M�czyzn gubi ambicja. Oni zawsze chc� tego,
o czym wiedz�, �e to niemo�liwe i nieosi�galne. A mo�liwego nie zauwa�aj�.

    - Dosy�, dosy�, dosy� - �achn�a si� Sheala, nie kryj�c
U�miechu. - Nie ma nic gorszego ni� naukowo podbudowany
szowinizm, wstyd� si�, Rita. Wszelako�... Tak, ja
r�wnie� uwa�am za rzecz s�uszn� zaproponowan� jednop�ciow�
struktur� tego... konwentu czy te�, je�li kto woli,
lo�y. Jak s�yszymy, chodzi o przysz�o�� magii, a magia to
sprawa zbyt powa�na, by jej los powierza� m�czyznom.

    - Je�li mo�na - odezwa�a si� melodyjnie Francesca
Findabair - chcia�abym przerwa� na moment dywagacje
o naturalnej i nie ulegaj�cej kwestii dominacji naszej p�ci,
a skupi� si� na sprawach dotycz�cych zaproponowanej
inicjatywy, cel kt�rej nadal nie do ko�ca jest dla mnie
jasny. A chwila nie jest przypadkowa i budzi skojarzenia.
Trwa wojna. Nilfgaard pogromi� i przypar� p�nocne kr�lestwa
do muru. Czy zatem pod og�lnikowymi has�ami,
jakie tu s�ysza�am, nie kryje si� zrozumia�a ch��, by sytuacj�
odwr�ci�? By pogromi� i przyprze� do muru Nilfgaard?
A p�niej dobra� si� do sk�ry zuchwa�ym elfom? Je�li
tak jest, droga Filippo, to nie znajdziemy p�aszczyzny
porozumienia.

    - Czy to jest pow�d, dla kt�rego ja zosta�am tu zaproszona? - spyta�a Assire var Anahid. - Nie po�wi�cam wiele
uwagi polityce, ale wiem, �e armia cesarska odnosi
w wojnie przewagi nad waszymi wojskami. Poza pani�
Francesk� i poza pani� de Tancarville, pochodz�c� z kr�lestwa
neutralnego, wszystkie panie reprezentuj� kr�lestwa
wrogie Cesarstwu Nilfgaardzkiemu. Jak mam rozumie�
s�owa o magicznej solidarno�ci? Jako zach�t� do
zdrady? Przykro mi, ale nie widz� si� w takiej roli.

    Sko�czywszy przemow�, Assire pochyli�a si�, jakby
dotyka�a czego�, co nie mie�ci�o si� w projekcji. Triss zdawa�o
si�, �e s�yszy miauczenie.

    - Ona ma jeszcze kota - szepn�a Keira Metz. -
Za�o�� si�, �e czarnego...

    - Ciszej - sykn�a Filippa. - Droga Francesko,
szanowna Assire. Nasza inicjatywa ma by� absolutnie
apolityczna, to jest jej podstawowe za�o�enie. Kierowa� si� b�dziemy
nie interesami ras, kr�lestw, kr�l�w i imperator�w,
lecz dobrem magii i jej przysz�o�ci�.

    - Kieruj�c si� dobrem magii - Sabrina Gleyissig
u�miechn�a si� szyderczo - nie zapomnimy chyba jednak
o dobrobycie magiczek? A przecie� wiemy, jak traktowani
s� czarodzieje w Nilfgaardzie. My tu sobie b�dziemy apolitycznie
gada�, a gdy Nilfgaard zwyci�y i dostaniemy
si� pod cesarsk� w�adz�, wszystkie b�dziemy wygl�da�
tak, jak...

    Triss poruszy�a si� niespokojnie, Filippa ledwie
s�yszalnie westchn�a. Keira opu�ci�a g�ow�, Sheala uda�a, �e
poprawia boa. Francesca przygryz�a warg�. Twarz Assire
var Anahid nie drgn�a, ale pokry�a si� lekkim rumie�cem.

    - Wszystkie z nas spotka marny los, chcia�am
powiedzie� - doko�czy�a szybko Sabrina. - Filippa, Triss i ja,
wszystkie trzy by�y�my na Wzg�rzu Sodden. Emhyr rozliczy
si� z nami za tamt� kl�sk�, za Thanedd, za ca�okszta�t
naszej dzia�alno�ci. Ale to tylko jedno z zastrze�e�,
kt�re budzi we mnie deklarowana apolityczno�� tego
konwentu. Czy udzia� w nim oznacza natychmiastow� rezygnacj� z czynnej i
politycznej wszak s�u�by, kt�r� obecnie pe�nimy przy
naszych kr�lach? Czy te� mamy w tej
s�u�bie pozosta� i s�u�y� dw�m paniom: magii i w�adzy?

    Ja - u�miechn�a si� Francesca - gdy kto� komunikuje
mi, �e jest apolityczny, zawsze pytam, kt�r� z polityk
konkretnie ma na my�li.

    - A ja wiem, �e z pewno�ci� nie ma na my�li tej, kt�r�
prowadzi - powiedzia�a Assire var Anahid, patrz�c na Filipp�.

    - Ja jestem apolityczna - unios�a g�ow� Margarita
Laux-AntiIle. - I moja szko�a jest apolityczna. Mam na
my�li wszystkie typy, rodzaje i gatunki polityki, jakie istniej�!

    - Drogie panie - odezwa�a si� milcz�ca od d�u�szej
chwili Sheala. - Pami�tajcie, �e jeste�cie p�ci� dominuj�c�.
Nie zachowujcie si� wi�c jak dziewczynki, wyszarpuj�ce sobie
przez st� tac� z �akociami. Zaproponowane przez
Filipp� principium jest wszak�e jasne. Przynajmniej dla
mnie, a wci�� za ma�o mam podstaw, by uwa�a� was za
mniej bystre. Poza t� sal� b�d�cie, kim chcecie, s�u�cie,
komu chcecie i czemu chcecie, tak wiernie, jak zechcecie.
Ale gdy konwent si� zbierze, zajmowa� b�dziemy si� wy��cznie
magi� i jej przysz�o�ci�.

    - Tak w�a�nie to sobie wyobra�am - potwierdzi�a
Filippa Eilhart. - Wiem, �e problem�w jest wiele, �e s�
w�tpliwo�ci i niejasno�ci. Om�wimy je przy nast�pnym
spotkaniu, w kt�rym wszystkie we�miemy udzia� nie
w postaci projekcji czy iluzji, lecz we w�asnych osobach.
Obecno�� uznana b�dzie nie za formalny akt przyst�pienia do
konwentu, lecz za gest dobrej woli. O tym, czy taki
konwent w og�le powstanie, zadecydujemy wsp�lnie. My
wszystkie. Na r�wnych prawach.

    - My wszystkie? - powt�rzy�a Sheala. - Widz� tu
puste krzes�a, zak�adam, �e nie ustawiono ich przypadkowo.

    - Konwent powinien liczy� dwana�cie czarodziejek.
Chcia�abym, aby kandydatk� na jedno z tych pustych
krzese� zaproponowa�a nam i przedstawi�a na nast�pnym
spotkaniu pani Assire. W Cesarstwie Nilfgaardu znajdzie
si� z pewno�ci� jeszcze jedna godna czarodziejka. Drugie
miejsce zostawiam do obsady tobie, Francesca, by� jako jedyna
czystej krwi elfka nie czu�a si� osamotniona. Trzecie...
Enid an Gleanna unios�a g�ow�.

    - Prosz� o dwa miejsca. Mam dwie kandydatury.

    - Czy kt�ra� z pa� ma co� przeciw tej pro�bie? Je�li
nie, ja te� si� zgadzam. Mamy dzi� pi�ty dzie� sierpnia,
pi�ty dzie� po nowiu. Spotykamy si� ponownie drugiego
dnia po pe�ni, drogie konfraterki, za czterna�cie dni.

    - Zaraz - przerwa�a Sheala de Tancarville. - Jedno -
miejsce wci�� pozostaje puste. Kto ma by� dwunast� czarodziejk�?
    - To b�dzie w�a�nie pierwszym problemem, kt�rym
zajmie si� lo�a - Filippa u�miechn�a si� tajemniczo. - Za
dwa tygodnie powiem wam, kto powinien zasi�� na dwunastym
krze�le. A potem wsp�lnie zastanowimy si�, jak
sprawi�, by ta osoba tu zasiad�a. Zdziwi was moja kandydatura i
ta osoba. Bo to nie jest zwyk�a osoba, szanowne
konfraterki. To jest �mier� albo �ycie, Destrukcja lub Odrodzenie,
�ad lub Chaos. Zale�y, jak na to spojrze�.

*****

    Ca�a wie� wyleg�a przed p�oty, by patrze� na przejazd
bandy. Tuzik wyszed� wraz z innymi. Mia� robot�, ale nie
m�g� si� powstrzyma�. Ostatnia wiele gadano o Szczurach.
Kr��y�a nawet plotka, �e wszystkich schwytano i powieszono.
Plotka by�a jednak fa�szywa, dow�d demonstracyjnie i
bez po�piechu paradowa� w�a�nie przed ca�� wsi�.

    - Bezczelne �otry - szepn�� kto� za plecami Tuzika,
a by� to szept pe�en podziwu. - �rodkiem wsi wal�...

    - Wystrojeni, jakby na wesele...

    - A jakie konie! I u Nilfgaardczyk�w takich nie
obaczysz!

    - Ba, zrabowane. Szczury wszystkim konie bior�.
Konia teraz wsz�dy sprzeda� �atwo. Ale najlepsze sobie ostawiaj�...

    - Ten na przedzie, patrzajcie, to Giselher... Herszt ichni.

    - A podle niego, na kasztance, to ta elfka... Iskra j�
wo�aj�...

    Zza plotu wypad� kundel, zani�s� si� szczekiem, uwijaj�c
si� tu� przy przednich kopytach klaczy Iskry. Elfka
potrz�sn�a bujn� grzyw� ciemnych w�os�w, obr�ci�a konia,
pochyli�a si� mocno i smagn�a psa nahajem. Kundel
zaskowycza� i trzykrotnie obr�ci� si� w miejscu, a Iskra
naplu�a na niego. Tuzik zme�� w z�bach przekle�stwo.

    Stoj�cy obok szeptali nadal, dyskretnie wskazuj�c
kolejnych Szczur�w jad�cych st�pa przez wie�. Tuzik
s�ucha�, bo musia�. Zna� plotki i gadki nie gorzej ni� inni,
bez trudu domy�la� si�, �e ten ze zmierzwionymi, si�gaj�cymi
ramion w�osami koloru s�omy, gryz�cy jab�ko, to
Kayleigh, �e ten barczysty to Asse, a ten w haftowanym
p�ko�uszku to Reef.

    Defilad� zamyka�y dwie dziewczyny, jad�ce bok w bok
i trzymaj�ce si� za r�ce. Wy�sza, siedz�ca na gniadoszu,
by�a ostrzy�ona jakby po tyfusie, kaftanik mia�a rozpi�ty,
koronkowa bluzka b�yska�a spod niego nieskaziteln� biel�,
naszyjnik, bransolety i kolczyki s�a�y o�lepiaj�ce refleksy.

    - Ta obsmyczona to Mistle... - us�ysza� Tuzik. -
Obwieszona b�yskotkami, i�cie niby choinka na Yule.

    - Powiadaj�, �e ubi�a wi�cej ludzi, ni� wiosen liczy...

    - A ta druga? Na dereszku? Ta z mieczem przez plecy?

    - Falka j� zw�. Od tego lata ze Szczurami je�dzi. Te�
pono zi�ko nieliche...

    Zi�ko nieliche, jak oceni� Tuzik, nie by�o wiele starsze
od jego c�rki, Milenki. Popielate w�osy m�odziutkiej bandytki kosmykami
wymyka�y si� spod aksamitnego beretu
z butnie podryguj�cym p�kiem ba�ancich pi�r. Na szyi
p�on�a jedwabna chustka w kolorze maku, zawi�zana
w fantazyjn� kokard�.

    W�r�d wyleg�ych przed cha�upy wie�niak�w zapanowa�o nagle
poruszenie. Bo oto jad�cy na czele bandy Giselher
wstrzyma� konia, niedba�ym gestem rzuci� brz�cz�c�
sakieweczk� pod nogi wspartej na kosturze babki Mykitki.

    - Niech ci� bogi maj� w opiece, synusiu mi�o�ciwy! -
zawy�a babka Mykitka. - Oby� zdr�w by�, dobroczy�co
nasz, oby ci...

    Perlisty �miech Iskry zag�uszy� mamlanie staruszki.

    Elfka zawadiacko prze�o�y�a praw� stop� nad l�kiem,
si�gn�a do kabzy i zamaszy�cie sypn�a w t�um gar�ci�
monet. Eeef i Asse poszli za jej przyk�adem, prawdziwy
srebrny deszcz posypa� si� na piaszczyst� drog�. Kayleigh,
rechocz�c, cisn�� w kot�uj�cych si� nad pieni�dzmi ogryzkiem jab�ka.

    - Dobroczy�cy!

    - Sokoliki nasze!

    - Niech wam dola b�dzie �askawa!
    Tuzik nie pobieg� za innymi, nie pad� na kolana, by
wygrzebywa� monety z piasku i kurzego g�wna. Sta� nadal pod
p�otem, patrz�c na mijaj�ce go wolno dziewczyny.

    M�odsza, ta o popielatych w�osach, dostrzeg�a jego wzrok
i wyraz twarzy. Pu�ci�a r�k� ostrzy�onej, �gn�a konia
i najecha�a na niego, przypieraj�c do p�otu i omal nie zawadzaj�c
strzemieniem. Zobaczy� jej zielone oczy i zadr�a�.
Tyle w nich by�o z�a i zimnej nienawi�ci.

    - Zostaw, Falka - zawo�a�a ostrzy�ona. Niepotrzebnie.

    Zielonooka bandytka zadowoli�a si� przyparciem Tuzika
do p�otu, pojecha�a za Szczurami, nawet nie odwracaj�c
g�owy.

    - Dobroczy�cy!

    - Sokoliki!

    Tuzik splun��.

    Na przedwieczerzu do wsi wpadli Czarni, budz�cy groz�
konni z fortu pod Fen Aspra. Dudni�y podkowy, r�a�y
konie, brz�ka�a bro�. So�tys i inni wypytywani ch�opi �gali
jak naj�ci, kierowali po�cig na fa�szywy �lad. Tuzika
nikt o nic nie pyta�. I dobrze.

    Gdy wr�ci� z pastwiska i poszed� do ogrodu, us�ysza�
g�osy. Rozpozna� szczebiot bli�niaczek stelmacha Zgarba,
�ami�ce si� falsety ch�opc�w s�siad�w. I g�os Milenki. Bawi�
si�, pomy�la�. Wyszed� zza drewutni. I zmartwia�.

    - Milena!

    Milenka, jego jedyna �yj�ca c�rka, jego oczko w g�owie,
przewiesi�a sobie przez plecy patyk na sznurku, udaj�cy
miecz. W�osy rozpu�ci�a, do we�nianej czapeczki przyczepi�a
kogucie pi�rko, na szyi zamota�a matczyn� chusteczk�.
W dziwaczn�, fantazyjn� kokard�.

    Oczy mia�a zielone.

    Tuzik nigdy dot�d nie bi� c�rki, nigdy nie robi� u�ytku
z ojcowskiego rzemienia.

    To by� pierwszy raz.

*****

    Na horyzoncie b�ysn�o, zagrzmia�o. Podmuch wiatru
jak brona przeora� powierzchni� Wst��ki. B�dzie burza,
pomy�la�a Milva, a po burzy przyjdzie s�ota. Zi�by nie
myli�y si�.

    Pop�dzi�a konia. Je�li chcia�a dogoni� wied�mina przed
burz�, musia�a si� spieszy�.

Strona g��wna

Indeks

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

pajaa1981.pev.pl

rozdzial_01 (10)

po polsku

Menu