0358 

po polsku


Koncepcja poety i poezji w poszczególnych epokach.


ANTYK
Horacy - Exegi Monumentum - oznacza stawiam sobie pomnik.
- podejmuje temat nie¶miertelno¶ci poety i poezji,
- twórczo¶æ, poezja daje poecie s³awê i nie¶miertelno¶æ,
- non omnis moriar (nie wszystek umrê) - zostanie po mnie s³awa i poezja. Wed³ug Horacego poeta ma dwoist± naturê poety: ¶mierteln± i nie¶mierteln± np: w odzie, Niezwyk³e i potê¿ne unios± nas Skrzyd³a, - mówi poeta ze dwojej z³o¿ony natury - s³owa te wykorzystuje wielokrotnie J. Kochanowski
RENESANS
np: Pie¶ñ XXIV Kochanowskiego: Polecê precz, poeta ze dwojej z³o¿ony natury - g³osi wizjê poety ptaka, istoty o dwoistej naturze, którego nikt nie rozumie,
ROMANTYZM
- Poeta wyniesiony ponad t³umy zwyk³ych ludzi na szczytach gór w pojedynku z Bogiem, maj±cy misjê do spe³nienia
A. Mickiewicz
Konrad Wallenrod - Pie¶ñ Halbana, Konrad samotny, którego nikt nie rozumie, wystêpuje przeciwko Bogu (typowy mit poety romantycznego):
- poezja jest skarbcem pami±tek narodowych,
- poezja ma si³ê zagrzewania do walki - poezja tyrtejska:
· poezja narodowa spe³nia rolê mistrza, który uczy mi³o¶ci ojczyzny, budzi i utrwala w ludziach uczucie patriotyzmu
· na wzór poezji tyrtejskiej rozpala w narodzie nienawi¶æ do wroga i pragnienie walki o ojczyznê, mobilizuje ludzi do dzia³ania na rzecz kraju, nawet do po¶wiêcenia siebie
· pie¶ñ zawiera wzorce postêpowania i zachowañ, które mog± przej±æ m³odsze pokolenia
· poezja zawiera prawdê o dziejach narodu, przechowuje je i utrwala jego historiê, przekazuje j± m³odszym pokoleniom: Pie¶ñ Wajdeloty
Stoi na stra¿y narodowego pami±tek ko¶cio³a (...)
O wie¶ci gminna, Ty arko przymierza,
Miêdzy dawnymi i m³odszymi laty.
W tobie lud sk³ada broñ swego rycerza
Swych my¶li przêdzê i swych uczuæ kwiaty
III cz. Dziadów - Wielka Improwizacja
Poezja - moc twórcza prawdziwego mistrza sprawia, ¿e nikt go nie rozumie, jest on samotny lecz za to obdarzony wielk± si³± - tworzy (jak Bóg) i jest nie¶miertelny (te¿ jak Bóg)
Poeta mo¿e swoj± pie¶ni± poruszyæ serca i umys³y spo³eczeñstw, wezwaæ do buntu - nawet przeciw Bogu.
J. S³owacki
Prolog Kordian
- trzy Osoby prezentuj± odrêbne stanowiska w sprawie poezji, wizja mesjanizmu i poety Mesjasza, Osoba I wyobra¿a pogl±d Mickiewicza - poezja mesjanizmu - po¶wiêcenie wybitnej jednostki, jak± jest poeta, która to koncepcja przynosi w konsekwencji uspienie biernego narodu.
Osoba II - g³osi poezjê tyrtejsk± - sprzeczna wobec I teorii walczy, domaga siê aktywnosci i czynu. Lecz i ta nie jest zwyciêska. Osoba III - wyra¿a pogl±d S³owackiego. jest to mit poezji jako "narodowej urny pamiêci" która przechowa warto¶ci narodu by wydobyæ je i wykorzystaæ w odpowiedniej chwili
Grób Agamemnona - poezja jako lutnie Homera - czarowna struna, której uzywaæ mo¿na do utrwalenia i rozs³awienia czynów zwyciêskich i chwalebnych. Koñ poezji PEGAZ unosi poetê w poszukiwaniu wzorów. Poeta wrysowuje marzenie o Polsce idealnej, jednolitej, nagiej w swej doskona³o¶ci, ojczyzny, kórej naród siê wskrzesi³, op³aci³ ¶mierci± oczyszczenie grzechu. Jest to portret Polski idealnej, potzreba poezji tyrtejskiej, która siêgnie do wnêtrz i pobudzi do czynu, rozgniewa, nawet uleczy.
Testament mój - poezja jest si³±, która trwa, jest wieczn± i ma moc przekszta³cenia ludzi ma³ych, szarych, zwyk³ych w anio³ów czyli w bohaterów. Koncepcjê poezji ³±cz±c± horacjañskie Non omnis moriar z ide± koncepcji tyrtejskiej.
Lecz zaklinam - niech ¿ywi nie trac± nadziei
I przed narodem nios± o¶wiaty kaganiec
A kiedy trzeba, na ¶mieræ id± po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec.
Wezwanie do bohaterstwa, do po¶wiêcenia, wierzy S³owacki, ¿e poezja bêdzie oddzia³ywaæ na przysz³e pokolenia.
Beniowski - Pie¶ñ V - wyznaczaj±ca rolê poezji, poety, s³ugi , przewodnika ludu chodzi mi o to, aby jêzyk giêtki powiedzia³ wszystko, co pomy¶li g³owa. Poezja musi wydobyæ prawdê, uwypukliæ, a nie uwiêziæ, poezja ma byæ prosta i zrozumia³a, ³±czyæ pokolenia, poeta czuje siê spadkobierc± J. Kochanowskiego. "Jêzyk giêtki" - to umiejêtno¶æ ¿onglowania ró¿nymi stylami i konwencjami, podporz±dkowywanie s³owa, tre¶ci, to rado¶æ która wynika z tworzenia. Poezja musi dawaæ, byæ po¿yteczna, poeta musi staæ na czele ludu, prowadziæ i nauczaæ. Poeta ¶piewa "sam sobie" na siebie bierze "ciê¿ar walki", ucho ludzi jest mu zupe³nie zbêdne.
Nie-boska komedia Krasiñski
Poezja mo¿e byæ przekleñstwem lub b³ogos³awieñstwem. Poeta musi spe³niaæ wielkie obowi±zki - oto musi odznaczaæ siê czysto¶ci± moraln± w ¿yciu prywatnym, byæ istot± szlachetn±, niewinn±. Romantyczne ujêcie poezji wszechw³adnej, si³y nadprzyrodzonej stwarzaj±cej lub niszcz±cej (Henryk - poeta fa³szywy, Maria i Orcio - poeci prawdziwi, b³ogos³awieni). Poezja jest wielkim dobrem, wynosi ponad t³umy, poeta jest sposobem na poznanie prawdy, ¿ycie poety i jego czyny nie mog± byæ w sprzeczno¶ci z tymi idea³ami. Trudno o idea³ cz³owieka godny nazwy poety.
C.K. Norwid Promethidion - tu poeta zawar³ swoje pogl±dy na temat artysty i sztuki. G³osi, ¿e artysta jest rzemie¶lnikiem, musi szukaæ prawdy, pracowicie walczyæ ze z³em. Poezja jest praktyczno¶ci±, polem walki o prawdê, spe³nia wiêc cele u¿ytkowe. Nie miecz, nie tarcza broni± jêzyka lecz arcydzie³a.
POZYTYWIZM
Nowa odmienna od romantycznej wizja poety i poezji. Poeta i pisarz pracowaæ bêd± w s³u¿bie ludu, dla idei pomocy uci¶nionym, by nie¶æ o¶wiatê i walczyæ o pracê u podstaw. Widaæ to w poezji Adama Asnyka Do m³odych - w wierszu tym nakazuje m³odemu pokoleniu nie¶æ wiedzy pochodniê.
* U¿yteczno¶æ, utylitaryzm opiera siê na zasadzie moralnej, która wymaga, a¿eby wszystkie czynno¶ci nasze zmierza³y do jednego celu: do rozwoju i udoskonalania, a w rezultacie do uszczê¶liwienia najprzód ca³ego spo³eczeñstwa, a nastêpnie ca³ej ludzko¶ci. A jak¿e dopomóc mo¿e temu sztuka je¿eli zerwie z ¿yciem, nauk±, przemys³em, teoriami spo³ecznymi, je¿eli zamknie siê szczelnie w obrêbie fantazji - Utylitaryzm w literaturze - gazeta Niwa
* Artysta powinien przed wykonaniem swego dzie³a powzi±æ cel jaki¶ spo³eczny, utwór jego powinien mieæ tendencjê, bez tendencji nie ma dobrego dzie³a sztuki, s± tylko mniej lub wiêcej piêknie wyrobione fata³aszki. - Utylitaryzm w literaturze Piotr Chmielowski
M£ODA POLSKA
Przypomina mit poety - ptaka, samotnego, wyizolowanego, ustali³a swoje oczekiwania wobec sztuki, kwintesencj± tych zapatrywañ sta³o siê has³o "sztuka dla sztuki"
Sztuka nie ma ¿adnego celu, jest celem sama w sobie, jest absolutyzmem, bo jest odbiciem absolutu duszy, sztuka stoi przed ¿yciem, sztuka tendencyjna, sztuka pouczaj±ca, sztuka rozrywka, sztuka patriotyzm, sztuka maj±ca jaki¶ cel moralny lub spo³eczny przestaje byæ sztuk±, a staje siê bibli± pauperum. Artysta uwa¿a, ¿e sztuka dla ludu, to wstrêtne i p³askie banda¿owanie sztuki - Konfiter Stanis³aw Przybyszewski
K. Przerwa - Tetmajer - Choæ ¿ycie nic nie warte eviva l'arte
Nie wierzê w nic - silny motyw exegi monumentum, przekonanie o nie¶miertelno¶ci poety, któr± daj± mu jego s³owa. Twórczo¶æ daje arty¶cie wy¿szo¶æ nad narodem nêdznych "filistrów" czy ich "królami bez ziemi".
Jedyn± rzecz± wart± cokolwiek na ziemi jest sztuka.. Tetmajer propaguje waloryzacjê sztuki, uwa¿aj±c j± w ¶lad za filozofi± Schopenhauera za jedyn± z mo¿liwo¶ci ucieczki od tego ¶wiata.
Wyspiañski - Wyzwolenie" - Konrad krzyczy: Poezjo precz!, Jeste¶ tyranem, Konrad czyni poezjê odpowiedzialn± za ¶wiadomo¶æ narodu.
W Weselu - poezja by³a si³±, która powo³a³a do istnienia szereg widm, a poeta s³aby z mani± rycerskiej wielko¶ci nie sprosta³ zadaniu i wymaganiom chwili.
DWUDZIESTOLECIE MIÊDZYWOJENNE
Nowa epoka - nowe spojrzenie na poezjê i rolê poety.
Zrzucam z ramion p³aszcz Konrada - A. S³onimski. Poniewa¿ starsze pokolenie wybudowa³o piedesta³y, to m³ode bêdzie bawiæ siê w zwalanie sztuki z piedesta³u.
Do krytyków, Pro¶ba o piosenkê, Poezje - Tuwim - Poeta ma wcisn±æ siê w t³um i z tej perspektywy ma tworzyæ, bo takie jest miejsce poety.
Manifest szalony - K. Wierzyñski - W utworze tym m³odzieñczy, pe³en energii poeta przeciwstawia siê pojmowaniu sztuki jako sfery ¶wiêtej.
Precz z poezjami! Z dusz± tromtadrata!
Niech ¿yj± bzdurstwa, bujdy, banialuki!
Dosyæ rozs±dku! Wiwat trans wariata!
¯ycie jest wszystkim! Nie ma ¿adnej sztuki!
Julian Przybo¶ - ten poeta by³ zdania, ¿e poezja jest rzemios³em, a poeta pracownikiem w materiale s³owa, rzemie¶lnikiem, który musi pracowaæ nad d±¿eniem do maksymalnej skrótowo¶ci intelektualizmu. Po wojnie Przybo¶ wystêpuje przeciw poezji turpistycznej i pomys³ów, by brzydotê uczyniæ tematem poezji w s³ynnym wierszu Oda do turpistów.
Broniewski Poezje - utwór ten to g³os w dyskusji o kszta³t poezji. Poezja wg. Broniewskiego ma byæ poezj± rewolucyjn± i poezj± tyrtejsk±, czyli walcz±c±, przynajmniej do czasu kiedy na ¶wiecie bêdzie grasowaæ z³o i ciemno¶æ. Odrzuca typ poezji sentymentalnej, s³odkiej, ka¿e jej przypi±æ skrzyd³a do ramion, byæ werblem do marszu, biæ piê¶ci± - bo jest przecie¿ orê¿em walcz±cych.
WOJNA I CZASY POWOJENNE
K. K. Baczyñski i T. Gajcy - poeci straceñcy, uczestnicy powstania warszawkiego, ofiary hitleryzmu. Wskrzesili mit poezji tyrtejskiej, typ romantycznego poety - ¿o³nierza, po¶wiêcaj±cego swoje ¿ycie. Warto podkre¶liæ, ¿e poezja by³a dla nich te¿ ucieczk± od koszmaru ¶wiata, stosowali Kolumbowie 20 zabieg odrealnienia rzeczywisto¶ci, gdy¿ nie mogli do koñca poj±æ i zaakceptowaæ okropieñstw wojny np. Pokolenie - K.K.Baczyñski, Do potomnego, Wczorajszemu - T.Gajcy, Zdjecie ciê¿aru, ¯art patetyczny - Tadeusz Ró¿ewicz.
T. Ró¿ewicz Bez - zw±tpienie w rolê poezji, Bóg przestaje nam byæ potrzebny i sztuka tak¿e. We wspó³czesnym ¶wiecie poezja traci na warto¶ci "Nasze sieci s± puste, s³owa s± puste, nie maj± zdolno¶ci nazywania"
Drze siê miêkko - tu: poeta i poezja tak¿e trac± swoj± rolê, wiersz staje siê papierow± papk± Zosta³o jeszcze trochê, zosta³y resztki jêzyka - ca³kowita niewiara w znaczenie poezji.
Poezja to walka o oddech, jest to protest przeciwko z³u ¶wiata, braku porozumienia miêdzy lud¼mi, okrucieñstwa wspó³czesno¶ci. Poezja to wyznacznik warto¶ci i istota moralno¶ci cz³owieka, poeci musz± wzi±æ na siebie odpowiedzialno¶æ, bo tworzenie jest obowi±zkiem, nie darem.
S. Grochowiak - Rozmowa o poezji, Ikar
G³os Grochowiaka, to g³os poety - turpisty. Protestuje przeciwko okre¶leniu dziedziny tematów, choroba s± prawd± o cz³owieku, poezja za¶ "wynika z brodawek ogorka", czyli z rzeczy zwyk³ych, nie z natchnienia, romantycznego mitu wznios³o¶ci.
Cz. Mi³osz - W Warszawie, Campo di Fiori, Który skrzywdzi³e¶...
Poeta rozwa¿a problem roli poety we wspó³czesnym ¶wiecie. Mi³osz zauwa¿a, ¿e pragn±³ byæ poet± radosnym, lecz historia i rzeczywisto¶æ nie pozwalaj± na to. Poeta musi upamiêtniæ dzieje swojej epoki, byæ jej obiektywnym ¶wiadkiem, sumieniem, ocaliæ prawdê i sprawiedliwo¶æ, g³osiæ przestrogê dla pokoleñ, karê dla zbrodniarzy. Nie b±d¼ bezpieczny, poeta pamiêta - cytat z wiersza Który skrzywdzi³e¶.
Ars poetica - Poezja czêsto odzwierciedla z³o¿ono¶æ natury cz³owieka, a poeta pisze pod natchnieniem. Mi³osz wrêcz ironicznie przedstawia zadania poezji wspó³czesnej, okre¶la j± mianem bredzenia, dzie³a z kliniki psychiatrycznej. Taka poezja nie pomaga cz³owiekowi znosiæ bólu i nieszczê¶cia. Mi³osz dostrzega tak¿e po¿ytek p³yn±cy z poezji, bowiem u¶wiadamia cz³owiekowi z³o¿ono¶æ jego natury. W utworze "Wstêp do traktatu poetyckiego" pokazuje nam wy¿szo¶æ poezji nad proz±, mówi: "Wiêcej wa¿y jedna strofa ni¿ ciê¿ar wielu pracowitych stronic".
Z. Herbert Dlaczego klasycy? - Herbert odrzuca sztukê bez warto¶ci, grzebanie siê w duszy, cierpieniach jednego cz³owieka, opiewanie jego uczuæ nie jest tematem godnym poezji. Herbert nie chce "ma³ej, rozbitej duszy z wielkim ¿alem nad sob±". Chce on siêgaæ do wielkich tragedii, wielkich uczuæ.
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • pajaa1981.pev.pl