0610 

po polsku


O¦WIECENIE

 
O¶wiecenie pierwsz± epok± w nowo¿ytnych dziejach formacj± kulturow± ca³kowicie ¶wiadom± swego istnienia. Ówcze¶ni mówili : "wieku rozumu" (w Anglii), "wieku filozofów" (we Francji) czy wieku "o¶wieconym".Przywi±zywa³ on szczególn± wagê do si³y rozumu jako ¶wiat³a rozja¶niaj±cego drogi poznania
cz³owieka i ¶wiata. ¯ycie spo³eczne i kulturalne nacechowane by³o krytycyzmem wobec istniej±cej rzeczywisto¶ci i pragnieniem wyzwolenia cz³owieka z wiêzów feudalnych, krêpuj±cych jego my¶li, hamuj±cych rozwój postêpu, nauki i o¶wiaty.
Okres o¶wiecenia w Polsce mo¿na podzieliæ na trzy fazy:
- wczesn± - od lat 40. XVII w. do roku 1764;
- dojrza³± (czasami stanis³awowskimi) - lata 1764-1795;
- schy³kow± (o¶wieceniem postanis³awowskim) - lata 1795-1822.
Klasycyzm - wyznacza³ poezji cele utylitarne, stawia³ przed ni± zadania dydaktyczno-moralizatorskie, wyrastaj±ce z przekonania o ogromnej roli s³owa jako narzêdzia oddzia³ywania na spo³eczeñstwo.
Sentymentalizm - traktowa³ literaturê jako sposób pokazania wewnêtrznego ¿ycia cz³owieka oraz kszta³towania autentycznych, odrzucaj±cych pozory, wiêzi miêdzyludzkich, co równie¿ prowadzi³o do moralizatorstwa; g³ównym ideologiem sentymentalizmu by³ francuski pisarz Jan Jakub Rousseau; termin sentymentalizm upowszechni³ siê dziêki powie¶ci angielskiego pisarza Lawrence'a Sterne'a "Powie¶æ sentymentalna"; nawi±zuj±c do wielu nurtów my¶li filozoficznej (m.in. empiryzmu i sensualizmu), sentymentalizm k³ad³ nacisk na analizê jednostkowej sytuacji cz³owieka, na tkwi±ce w nim wewnêtrzne sprzeczno¶ci; analizowa³ te¿ sytuacjê spo³eczn±, podkre¶laj±c negatywn± rolê sztucznie tworzonych barier i przedzia³ów stanowych.
Rokoko - styl charakterystyczny dla wytwornej i subtelnej (rozrywkowej) twórczo¶ci - dla pewnego typu komedii, oper i drobnych wierszy; istot± jego by³o rozumienie piêkna jako warto¶ci podstawowej, daj±cej przyjemno¶æ obcowania z wytworami sztuki.

Gatunki literackie o¶wiecenia:

bajka - wierszowana alegoryczna opowie¶æ o zwierzêtach lub ludziach, niekiedy o ro¶linach czy przedmiotach, która s³u¿y do wypowiedzenia pewnej nauki moralnej o charakterze ogólnym i powszechnym, dotycz±cej stosunków miêdzy lud¼mi; prawda ta wypowiadana jest bezpo¶rednio, zwykle jako pointa na koñcu utworu, niekiedy ju¿ na pocz±tku, b±d¼ te¿ jest tylko sugerowana
czytelnikowi; postacie dzia³aj±ce wyposa¿one s± w pewne cechy jednoznaczne i niezmienne (wilk-drapie¿nik, lis-zdrajca); bajkê charakteryzuje na ogó³ dyscyplina jêzykowa i d±¿enie do ³atwego nawi±zania kontaktu z odbiorc±, co mo¿e siê wyra¿aæ potoczno¶ci± jêzyka i stylem gawêdziarskim. Podzia³ bajek: narracyjna (np. La Fontaine, Francja XVII w.), stanowi±ca jakby zwiêz³± nowelê o nieskomplikowanej akcji i z niewieloma postaciami oraz bajka epigramatyczna, przewa¿nie czterowersowa, rysuj±ca pewn± elementarn± sytuacjê, a na jej tle paralelizm lub kontrast postaw. W okresie o¶wiecenia bajka sta³a siê jednym z g³ównych gatunków, s³u¿y³a dydaktyce i moralizatorstwu;

satyra - utwór o celu dydaktycznym, wytykaj±cy i o¶mieszaj±cy wady i wystêpki zarówno natury ludzkiej, jak i ¿ycia zbiorowego - obyczajowego, spo³ecznego, politycznego; istot± satyry jest krytyka, pos³uguje siê wiêc ona czêsto deformacj±, grotesk±, wyostrzeniem atakowanych cech; w Polsce
satyra rozwinê³a siê zw³aszcza w okresie o¶wiecenia (Krasicki, Naruszewicz), przy czym sta³a siê ¶rodkiem konkretnej krytyki spo³eczno-obyczajowej;

poemat heroikomiczny - utwór epicki, stanowi±cy parodiê eposu bohaterskiego; styl wysoki, zachowywany zgodnie z konwencj± dla eposu, stosuje siê w poemacie heroikomicznym do opowiadania na tematy b³ahe i codzienne; cel poematu heroikomicznego jest satyryczno-dydaktyczny lub ¿artobliwo-rozrywkowy, cechuje go równie¿ dygresyjno¶æ tonu; liczne sentencje; wystêpuje oktawa, czyli strofa o¶miowersowa o rozk³adzie rymów: abababcc, gdzie ababab to sytuacja dramatyczna, natomiast cc to czêsto sentencja ("z³ota my¶l");

komedia - gatunek dramatyczny o tre¶ci pogodnej, akcji obfituj±cej w wydarzenia, oraz maj±cej pomy¶lne dla bohaterów zakoñczenie, z elementami komizmu, niekiedy tak¿e karykatury, satyry, groteski, maj±cy na celu wywo³anie ¶miechu widza;

sielanka - gatunek poetycki, wywodz±cy siê z antycznej Grecji (idylla Teokryta III w. p.n.e.), obejmuj±cy utwory utrzymane w pogodnym tonie, opowiadaj±ce o ¿yciu pasterzy lub wie¶niaków. W staro¿ytnym Rzymie rozwin±³ ten gatunek Wergiliusz;

powie¶æ - jeden z g³ównych gatunków nowo¿ytnej prozy epickiej, cechuj±cy siê na ogó³ wiêkszym rozmachem, obszerniejszym uk³adem w±tków i postaci, a tak¿e zdarzeniowym charakterem ¶wiata przedstawionego; ukazane w powie¶ci postacie i zdarzenia s± przewa¿nie fikcyjne, zarazem jednak wyra¼nie zindywidualizowane, ukonkretnione, wyposa¿one w bogactwo szczegó³ów; naczeln± kategori± opisu jest kategoria narratora;

esej - (franc. essai=próba) wypowied¼ o tematyce literackiej publicystycznej lub filozoficznej, wyró¿niaj±ca siê swobodnym, osobistym tonem oraz dba³o¶ci± o formê; od rozprawy (wypowiedzi naukowej lub filozoficznej prezentuj±cej wyczerpuj±co materia³ dowodowy) esej ró¿ni siê wiêksz± elastyczno¶ci± formy, siêganiem po ¶rodki literackie (np. metaforê, obraz, lu¼n± kompozycjê, tok skojarzeniowy) oraz tym, ¿e nie d±¿y do pe³nej syntezy, lecz wyra¿a refleksje autora; stwarza iluzjê
szczero¶ci;

felieton - (franc. feuilleton=zeszycik, powie¶æ w odcinku) gatunek publicystyczny, podejmuj±cy na ogó³ aktualn± problematykê w sposób swobodny, impresyjny, pos³uguj±cy siê metafor± i skojarzeniem, niekiedy fikcj± literack±; felieton ma na celu budzenie zaciekawienia, nawi±zanie
bezpo¶redniego kontaktu z czytelnikiem; atrakcyjna forma ³±czy siê z lekko¶ci± tonu i czêsto ¿artobliwym lub satyrycznym charakterem; aktualny temat jest traktowany w felietonie w sposób dygresyjny, zró¿nicowany stylistycznie, subiektywny, a uogólnienia maj± charakter raczej
hipotetyczny;

poemat heroiczny - pokazywa³ wzorcowe postacie na tle donios³ych wydarzeñ historycznych; "Jagiellonida" Tomaszewskiego;

poemat opisowy - utwór dydaktyczno-filozoficzny, którego tre¶ci± jest przedstawienie jakiego¶ fragmentu rzeczywisto¶ci jako podstawy do szerszych uogólnieñ; opis podporz±dkowany jest wizji ogólnej, okre¶lonej koncepcji natury, ¶wiata; w okresie o¶wiecenia poemat opisowy wyra¿a³
pochwa³ê cz³owieka jako twórcy przyrody; komedia dell'arte - literatura plebejska;

oda - utwór poetycki, który charakteryzuje wznios³o¶æ tematu i stylu, s³awi±cy osobê, ideê, wydarzenie; gatunek wykszta³cony w staro¿ytno¶ci; wg poetyki klasycystycznej oda mia³a ³±czyæ elementy retoryczne i liryczne; mia³o siê w niej wyra¿aæ uniesienie; dopuszczalna wiêc by³a pewna swoboda kompozycyjna; w okresie o¶wiecenia oda s³u¿y³a do wyra¿ania tematyki okoliczno¶ciowej oraz filozoficzno-moralnej.

Kierunki filozoficzne w XVIII w.:

empiryzm - (empiria-do¶wiadczenie); prekursorem by³ angielski filozof Francis Bacon (czyt. bejkn); k³ad³ nacisk na rolê do¶wiadczenia w procesie poznawania ¶wiata, odrzucaj±c to wszystko, czego nie da siê potwierdziæ praktycznie;

racjonalizm - twórc± by³ Kartezjusz ("Rozprawa o metodzie"); przywi±zywa³ on szczególn± wagê do roli rozumu w poznawaniu prawdy, by³ zwolennikiem systematycznego, rozumowego ³adu w dochodzeniu do prawdy, odrzuca³ wszelkie uprzedzenia i przes±dy; przedstawicielami tego kierunku
byli Wolter oraz Denis Diderot;
deizm - owoc racjonalizmu przeciwstawiaj±cego siê wiedzy objawionej i dogmatom wiary; dei¶ci uznawali istnienie Boga jako stwórcy ¶wiata, uznawali te¿ wagê nakazów moralnych p³yn±cych z religii, odrzucali objawienie i wyznaniowe formy wiary; deistami byli Diderot oraz Wolter,
obaj walcz±cy z fanatyzmem religijnym;
ateizm - (lub materializm) pogl±d odrzucaj±cy istnienie Boga; pojawi³ siê w pismach francuskiego filozofa przyrody Paula Holbacha;

irracjonalizm - pogl±d filozoficzny, g³osz±cy, ¿e rzeczywisto¶æ jest niedostêpna poznaniu rozumowemu i odwo³uj±cy siê do przekonañ wyprowadzonych z intuicji, wiary, instynktu i tradycji; wykszta³ci³ siê pod koniec epoki o¶wiecenia;
sensualizm - ¼ród³em wiedzy s± wra¿enia zmys³owe; twórc± by³ John Locke (lok); twierdzi³, ¿e cz³owiek rodzi siê jako "czysta karta" (tabula rasa), czyli ¿e nie ma do¶wiadczeñ, wrodzonych idei czy zasad i kszta³tuj± siê one dopiero w ci±gu ¿ycia. Postawê ludzi o¶wieceniowych znamionowa³y: utylitaryzm (najwy¿szy cel postêpowania to po¿ytek jednostki i spo³eczeñstwa), humanitaryzm, optymizm, krytycyzm.

 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • pajaa1981.pev.pl