Z nauki materialistycznej wynika, ¿e skoro dwa
umys³y znajduj± siê poza mo¿liwo¶ci± normalnego
kontaktowania siê za pomoc± piêciu wymienionych zmys³ów, to
nie mog± one w ¿aden sposób porozumieæ siê ze sob±
(wy³±czaj±c oczywi¶cie techniczne ¶rodki przekazu).
A tak nie jest, bo zosta³o ju¿ udowodnione, ¿e
taka mo¿liwo¶æ istnieje. Wobec tego cz³owiek musi posiadaæ
jeszcze inne zmys³y poza uznanymi przez naukê.
Tak te¿ jest, bo cz³owiek poza piêcioma
zmys³ami fizycznymi posiada jeszcze piêæ zmys³ów astralnych,
stanowi±cych jak gdyby pozytyw zmys³ów fizycznych. Ponadto
cz³owiek posiada jeszcze specjalny szósty zmys³ fizyczny i
jemu odpowiadaj±cy zmys³ astralny. Ten specjalny zmys³
szósty, który nazwiemy zmys³em telepatycznym, posiada odrêbny
narz±d fizyczny, za pomoc± którego odbiera wra¿enia. Za
narz±d ten s³u¿y ma³e cia³ko, znajduj±ce siê w pobli¿u
centrum czaszki, formy sto¿kowatej i koloru czerwonawo-szarego.
W terminologii naukowej zwie siê on „odrostem
szyszynkowym" lub „gruczo³em szyszynkowym".
Charakteryzuje on siê te¿ tym, ¿e zawiera niewielkie
nagromadzenie cz±stek wapiennych, zwanych niekiedy „piaskiem
mózgowym".
Wiadomo ¿e ka¿da my¶l ma pewne typowe cechy
nadawcze. Rozró¿niamy dwa typy my¶li. Pierwszy typ to my¶li
osobiste (abstrakcyjne lub przedmiotowe), drugi typ to my¶li
skojarzone z pewn± osob± lub zbiorowiskiem ludzi (równie¿
przedmiotowe lub abstrakcyjne).
Typ pierwszy sk³ada siê z my¶li o kszta³cie
wirowych pr±dów magnetycznych, w pewnym stopniu
trójwymiarowych, i przez to jest bardziej zmaterializowany.
My¶li te pozostaj± w blisko¶ci miejsca swojego powstania, jak
gdyby by³y przeznaczone tylko dla siebie. Drugi typ sk³ada siê
z my¶li ¶wiadomych (jak równie¿ nie¶wiadomych), skierowanych
do ¶ci¶le okre¶lonych odbiorców telepatycznych (osób
wchodz±cych w grê) – niezale¿nie od ich miejsca pobytu. Obydwa
typy mog± byæ przejête przez odbiorców, z t± ró¿nic±, ¿e
pierwszy typ zmierza do organu odbiorczego automatycznie, drugi
natomiast trafi do odbiorcy, gdy w nim napotka pokrewny typ. Dla
my¶li telepatycznej nie kierunek stanowi drogê, ale postaæ lub
achy wyobra¿onej osoby. Fala my¶lowa d±¿y do celu zawsze w
linii prostej i nie istnieje nic materialnego, w by jej mog³o
staæ na przeszkodzie-z wyj±tkiem silnych i celowych skupieñ
my¶lowych osób trzecich, które by ¶wiadomie spowodowa³y
odchylenie wysy³anych fal.
Bior±c pod uwagê, ¿e cz³owiek poza zmys³ami
fizycznymi posiada jeszcze uzupe³niaj±ce je zmys³y astralne
(dzia³aj±ce w szerszym zakresie i zasiêgu), musz± istnieæ
dwa rodzaje telepatii, jedna zwi±zana ze zmys³ami fizycznymi,
druga zwi±zana ze zmys³ami astralnymi. Rozró¿nienie tych dwu
rodzajów telepatii jest trudne, szczególnie dla
pocz±tkuj±cego, i dlatego ³atwo jest pope³niæ b³±d,
mieszaj±c wra¿enia odebrane przez zmys³ telepatyczny z
wra¿eniami pochodz±cymi od zmys³ów astralnych. A jednak
granice takie istniej±. Na przyk³ad odtwarzanie my¶li z czasu
przesz³ego le¿y tylko w granicach telepatii astralnej.
Fale my¶lowe mog± przekazywaæ my¶li w postaci
obrazowej, przedmiotowej, w postaci d¼wiêku, g³osu i uczucia.
Naj³atwiejsz± formê komunikacji stanowi± przekazy obrazowe i
przedmiotowe. Adresatem jest my¶lowo wyobra¿ona postaæ osoby
odbieraj±cej, która w wyobra¼ni powinna byæ „jak
¿ywa". Im bardziej „¿ywy" jest obraz przekazu, tym
lepszy jest przekaz i tym wiêksza pewno¶æ dobrego odbioru. Dla
zwiêkszenia efektu odbioru nie nale¿y usi³owaæ wzmacniaæ
przekazu w³asnych my¶li przez dodatkowe wy³adowania pr±dów
magnetycznych, bo to zamiast wzmacniaæ my¶l – os³abia j± na
skutek niepotrzebnej utraty energii (prany). Nie nale¿y wiêc
przy przekazie na przyk³ad zaciskaæ szczêk, piê¶ci itp.,
gdy¿ to równie¿ powoduje utratê energii i to na
nieproduktywn± pracê, przy czym cierpi celowo¶æ. Ka¿da my¶l
zu¿ywa tylko tyle energii, ile jej potrzeba.
Jedynym sposobem wysy³ania my¶li silnych jest
d±¿no¶æ do nadania przekazowi jak najwiêcej obrazowo¶ci,
przedmiotowo¶ci i d¼wiêczno¶ci, bo wtedy ca³a energia skupia
siê na „¿ywo¶ci" obrazu. Taki przekaz mo¿emy te¿
nazwaæ „my¶l-form±".
Szersze zagadnienie stanowi telepatia astralna.
Sfera astralna, powi±zana z czasem, ruchem i przestrzeni±, daje
ogromne mo¿liwo¶ci w kontaktowaniu siê nie tylko w czasie
tera¼niejszym, ale i przesz³ym, a nawet przysz³ym. Ka¿da
nasza czynno¶æ, a nawet my¶l, jest odnotowana na przedmiotach
i ma swoje odbicie jak na kliszy fotograficznej lub w
zwierciadle. ile sprawa tak siê przedstawia, a nie inaczej, mamy
dowody w tym, ¿e pewne osoby obdarzone zdolno¶ciami
psychicznymi mog± (³atwiej) nawi±zaæ kontakt z czasem
przesz³ym po zetkniêciu siê z niektórymi przedmiotami,
nale¿±cymi do osób, z którymi chc± siê kontaktowaæ.
Czynno¶ci i zdarzenia znajduj± równie¿ swoje odbicia w
pramaterii p³aszczyzny astralnej i dlatego zrozumia³ym jest,
¿e nawet po zniszczeniu przedmiotów materialnych obrazy i
my¶li minione mog± byæ równie¿ rekonstruowane w tej
p³aszczy¼nie. „Nic na ¶wiecie nie ginie". Zjawiska nie
istniej±ce ju¿ w ¶wiecie fizycznym, zosta³y uprzednio
odnotowane i istniej± dalej w innej p³aszczy¼nie.
Jak ju¿ powiedzieli¶my, zmys³ telepatyczny
mie¶ci siê w mózgu i ma swój w³asny organ, zwany szyszynk±
(corpus pineale).
Proporcja szyszynki do pozosta³ej czê¶ci mózgu
charakteryzuje zdolno¶ci telepatyczne-odbiorcze. Uzdolnione
dzieci maj± ten organ bardziej rozwiniêty ni¿ ludzie doro¶li
szczególnie w okresie przed rozwojem mowy (dar przyrody), a z
doros³ych wiêksz± zdolno¶æ telepatyczn± maj± przewa¿nie
kobiety.
To, ¿e organ telepatyczny mie¶ci siê pod
czaszk±, nie stanowi dla pr±dów magnetycznych ¿adnej
przeszkody, gdy¿ przenikaj± one przez ka¿d± materiê.
Powiedzieli¶my równie¿, ¿e nadawanie my¶li telepatycznych jak równie¿ ich odbiór
uzale¿nione s± od obrazowo¶ci i ¿ywo¶ci przekazu, tzn. od sposobu „adresowania".
Telepatiê u³atwia równie¿ rodzaj kontaktu. Pod kontaktem rozumiemy tu niæ sympatii,
³±cz±c± dwie osoby, a w jeszcze wiêkszym stopniu niæ ³±czno¶ci duchowej, jaka
na` przyk³ad powstaje pomiêdzy hipnotyzerem a jego medium we wzajemnym oddzia³ywaniu.
Ogólnie znanym zjawiskiem jest to, ¿e ludzie
sympatyzuj±cy ze sob± odczuwaj± wzajemny „poci±g"
magnetyczny, u³atwiaj±cy porozumienie; i odwrotnie, ludzie
antypatyczni maj± w sobie co¶ odpychaj±cego i porozumienie z
nimi wymaga nieraz du¿ych wysi³ków. Ciekawe s± równie¿
spostrze¿enia hipnotyzerów, którzy stwierdzili, ¿e ich
kontakt z medium równie¿ czasami napotyka opory. Dzieje siê to
wtedy, gdy medium jest zbyt czêsto „usypiane" lub gdy
otrzyma nakazy sprzeczne z jego wol±. Powstaje wtedy u medium
pod¶wiadoma silna reakcja sprzeciwu. Utrudnia to pracê
hipnotyzerowi, a u medium wywo³uje przygnêbienie i nieraz ból
g³owy.
Kulturalny hipnotyzer obchodzi siê wiêc z medium
zawsze ³agodnie i nie daje mu poleceñ wywo³uj±cych jego
wewnêtrzny sprzeciw. Gdy wyczuwa u medium powstanie takiego
sprzeciwu, powinien natychmiast przerwaæ do¶wiadczenie, czym
u³atwia sobie dalsze kontakty i zyskuje wdziêczno¶æ medium.